Βόλτα καθιστή

Και να ' μαι στο μπλογκ καφενείο μου!
Και τώρα, τι γράφουμε;
Από που ν' αρχίσω;
Έγιναν τόσα... κακά...
"Να μην ξημέρωναν ποτέ, οι ώρες τούτες, Θε μου..."

Ωστόσο, οι μέρες είναι για να περνούν, να νυχτώνουν και να ξημερώνουν... με τα όσα γεγονότα, καλά ή άσχημα, ακόμα και αναπάντεχα κρύβουν στο πέρασμά τους।
Δεν γίνεται κι αλλιώς। Έτσι είναι η ζωή। Περνάει γρήγορα και αφήνει πίσω τα σημάδια της...
Μερικές φορές είναι δικά μας τα λάθη που τα σημάδια αυτά αφήνουν βαθιές ουλές।
Μεγαλώσαμε... αλλά κάποτε θα μάθουμε να μην " πέφτουμε" εύκολα, για να μην σημαδευόμαστε...
"Σουρωτήρια", καταντήσαμε, μα θα μάθουμε।
Ευτυχώς ή δυστυχώς, η ζωή συνεχίζεται...
Καθένας συνεχίζει "να παίζει" με τα δικά του τα σημάδια, κρυφά ή φανερά।
Αλίμονο σε κείνους που τα "σημάδια τους" πονάνε και αιμορραγούν!
Αλίμονο!

Σημαδεμένη και σημαδεμένοι λοιπόν, απ' τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, ας πιαστούμε χέρι χέρι και ας προχωρήσουμε...
Κι όπου μας βγάλει...
Αρκεί να ξεφύγει το μυαλό...
Να πετάξει και να ελευθερωθεί
Αυτό κι αν δεν αντέχει την καταπίεση και την μιζέρια!
Ευτυχώς που ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο μυαλό!
"Ευτυχώς!" μια κουβέντα είναι...
Γι' αυτό φτάσαμε ως εδώ। Απ' την πολλή σκέψη...

Τελευταία ζηλεύω τα ζώα। Ιδιαίτερα τα ελεύθερα। Αυτά που ζουν στην φύση। Τα αδέσποτα, καθότι κι εδώ αδέσποτη... μα πλήρως "φυλακισμένη" από θέμα χρόνου.
Τα κάγκελα είναι αόρατα। Δεν φαίνονται, αλλά πονάνε κι εμποδίζουν। Έχουν γίνει ένα μαζί μου, σαν τα δέντρα ή τα λουλούδια που μεγαλώνουν κλείνοντας στον κορμό τους τα στηρίγματά τους, τα κάγκελα και ότι τους εμποδίζουν...
"Πρέπει" τα λένε αυτά τα υποστυλλώματα, κι είναι συνήθως η συνείδηση και ο αόρατος νόμος της οικογένειας। "Πρέπει" μου λέει, "να δουλέψουμε περισσότερο, γιατί σ' αυτόν τον κόσμο που έφερα τα παιδιά μου, κυβερνάει το χρήμα", κι αυτό δυστυχώς λείπει...
Μαζί με τα "πρέπει" μου λοιπόν, βγαίνω στο σεργιάνι απόψε, αντί να πάω μια βόλτα που τόσο την έχω ανάγκη।
Βόλτα καθιστή και νοερή...
Γιατί όχι;
Όταν ο νους ταξιδέψει, δεν κουράζονται και τα πόδια...
Μεγάλη υπόθεση όταν όλη μέρα είμαι όρθια και περπατάω χιλιόμετρα, κι ας είμαι στο ίδιο σημείο...
Α, ρε Κατερίνα καφετζού, αδέσποτη!