Παναγιώτης, Νίκος και Σπύρος!
Ζουμ στα ωραία μάτια του!
Τον λέω γκρινιάρη, γιατί είναι!
Οι τόποι που γνωρίσαμε δε χάνονται.
Κρεμιούνται στις λέξεις και τις χειρονομίες μας,αναπαύονται στο βυθό των ματιών μας.
Τα "χνάρια" ήταν από μέταλο που έκαιγε.
Κι ακούμπησε την καρδιά μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου