Παράδειγμα προς μίμηση

Στον Πέτρο Κυπριωτέλη ήταν αφιερωμένη η τελευταία Καλλιτεχνική – Λογοτεχνική βραδιά που διοργάνωσε η Λέσχη Βόλου, με τίτλο «…με μουσικές εξαίσιες με φωνές…»

Αν και πολλά τα εμπόδια, κατάφερα να πάω. Δεν υπήρχε περίπτωση να έλλειπα απ’ την βραδιά του, απ’ την γιορτή του και την χαρά του!

Γιατί τελικά, «γιορτή του» ήταν και το «κέρασμα» ήταν απ’ τους φίλους του, αποκλειστικά για κείνον. Και για μας το κοινό, φυσικά, μα κι εμείς, «κέρασμα» για κείνον ήμασταν, όπως και το έργο του και η ζωή του ήταν "κέρασμα" για μας!

Την άξιζε ο Πέτρος αυτή την βραδιά, γι’ αυτό ήμασταν όλοι μας κοντά του. Θέλαμε να του σφίξουμε το χέρι, να τον συγχαρούμε για όλα όσα προσέφερε μέσω της πέννας του, της τσέπης του, και της ψυχής του, από αγάπη στην πατρίδα του και στα γράμματα, γενικότερα.

Ο Πέτρος ήταν και παραμένει ένας άνθρωπος απλός, χαμηλών τόνων, ευαίσθητος, σεμνός, ταπεινός, μεγαλόψυχος και δοτικός στην πατρίδα και στους φίλους του. Τίποτα δεν τον άλλαξε και δεν τον απομάκρυνε απ’ τον αρχικό του στόχο που δεν ήταν άλλος απ’ το να χορτάσει τον κόσμο με ιδανικά. Γι’ αυτό, έγραφε. Κατάλαβε πολύ νωρίς πως το πνεύμα χορταίνει τον άνθρωπο, περισσότερο από κάθε τι.

Παιδί ήταν ακόμα, όταν αποφάσισε μαζί με τους φίλους του να συμμετέχει κι αυτός με ένα ποίημά του σ’ έναν Λογοτεχνικό διαγωνισμό που οργάνωσε ο τότε Δήμαρχος Βόλου, το 1956 ο κ. Κλαψόπουλος.

Κι επειδή ο σοφός λαός ξέρει τι λέει: «Πες μου τον φίλο σου, να σου πω ποιος είσαι;» η παρέα των φίλων, σχεδόν όλη, βραβεύτηκε, τότε!

Οι «ανήσυχοι» -τότε και τώρα- φίλοι, ήταν:

Παυσανίας Γκάλιος

Μιχάλης Μπάστας

Βασίλης Μητσάκης

Πέτρος Κυπριωτέλης

Κώστας Λιάπης

Πέρασαν 55 ολόκληρα χρόνια από τότε, κι όμως, αυτή η φιλία δεν χάλασε! Μπορεί να τους χώρισε η ζωή, το επάγγελμα, η απόσταση, μα η αλυσίδα που τους κρατούσε ενωμένους ήταν από ατσάλι και δεν έσπασε. Το δε πνεύμα τους, δεν έπαψαν ποτέ να το ταΐζουν, όπως και στην πέννα τους δεν ξέχναγαν να βάλουν μελάνι και δεν σταμάτησε κανένας τους ποτέ, να γράφει.

Ο Παυσανίας Γκάλιος έκανε οικογένεια, πέρασε δύσκολη ζωή, με εξορίες κ.λ.π.,τα ποιήματά του όμως, θα τα ζήλευε και ο πιο διάσημος ποιητής!

Ο Μιχάλης Μπάστας έγινε ένας απ’ τους καλύτερους δικηγόρους, λένε πως στον ποιητικό του λόγο οφείλει τις τόσες επιτυχίες, έγραφε σε χαρτάκια ποιήματα της στιγμής, κάποια έχανε, κάποια τα κρατούσαν οι φίλοι του, μαζεύτηκαν πολλά κι έτσι, πάλι με παρότρυνση των φίλων του, έγιναν βιβλίο.

Ο Βασίλης Μητσάκης έγινε ηθοποιός και συγγραφέας. Μαζί με την σύντροφό του Αμαλία Γκιζά, ασχολήθηκαν με το θέατρο, το τραγούδι και επίσης ο Βασίλης έγραψε θεατρικά και μυθιστορήματα.

Ο Κώστας Λιάπης έγινε δάσκαλος και συγγραφέας λαογράφος. Επιμελείται Βολιώτικα περιοδικά (Βίγλα-Πλώρη, Μαγνησία) και δίνει τα φώτα του με κριτικές του, σε όλους τους νεότερους συγγραφείς.

Ο Πέτρος Κυπριωτέλης έγινε δημοσιογράφος απ’ τους καλούς, και δεν δίστασε να κάνει και τον δικό του εκδοτικό οίκο, την Πύλη, ώστε να στεγάσει όσο ποιο πολύ πνεύμα μπορούσε. Εξέδωσε 30 βιβλία, απ’ τα οποία τα 14 ήταν από συγγραφείς του Βόλου, ανάμεσά τους και βιβλία του Κώστα Λιάπη και του Βασίλη Μητσάκη. Των φίλων του!

Αυτό είναι που λένε: «Είναι ρόδα και γυρίζει…»

Ο Πέτρος Κυπριωτέλης κάποτε έδωσε χαρά στους φίλους του, εκείνοι δεν ξέχασαν και προχθές του την ανταπέδωσαν με ένα αφιέρωμα σ’ εκείνον!

Ο Πέτρος, δεν στήριξε μόνο Βολιώτες συγγραφείς, αλλά και ολόκληρο το Πήλιο! Αργότερα εξέδωσε το περιοδικό «Τσαγκαράδα» η πράσινη θάλασσα που ταξίδεψε ως το εξωτερικό και έφερε τουρίστες, όχι μόνο στην πατρίδα του, αλλά και στην δική μου και σε όλο το Πήλιο.

Ναι, είναι αλήθεια! Ο Πέτρος αγάπησε πολύ το Πήλιο, γι’ αυτό και τόλμησε και χρησιμοποίησε ολόκληρο βουνό, για ψευδώνυμο του! «Πέτρος Πήλιος» υπέγραφε, γιατί ήξερε πως είχε εκ γενετής υπογραφή μέσα του, που, ποτέ δε θα το πρόδιδε!

Τον θαύμασα τον Πέτρο πολύ και τον ζήλεψα. Του το έγραψα μάλιστα, τότε, μόλις έφτασε στα χέρια μου το περιοδικό της Τσαγκαράδας. Κι εκείνος, κατάλαβε την «ζήλεια μου», ήξερε από πια αγάπη προερχόταν, και από τότε, με έκανε φίλη του!

Χάρηκα και συγκινήθηκα πολύ προχθές, στην εκδήλωση. Πολλές οι αιτίες και οι αφορμές.

Δεν θα πω για τον τόσο ζεστό χώρο της Λέσχης, ούτε για την τόσο φιλόξενη Πρόεδρο την Μαρία Γαλανού, δεν θα πω για τον Γιώργο Φουντούλη που νομίζω πως τους ήχους τους έβγαζε απ’ την ψυχή του και όχι απ’ την κιθάρα του, ούτε για τους ηθοποιούς Βασίλη Μητσάκη και Αμαλία Γκιζά που απήγγειλαν και τραγούδησαν μοναδικά τα λόγια του ή και τα τραγούδια που επέλεξαν για να «δέσουν» αυτή την βραδιά. Δεν θα πω για τα συγκινητικότατα λόγια που έγραψε και διάβασε ο Κώστας Λιάπης, ούτε για την λεπτομερή κριτική του κυρίου Αναγνωστόπουλου που δυστυχώς έλλειπε και διάβασε επάξια ο Κώστας Λιάπης.

Θα πω για σκηνές που με συγκίνησαν, πέρα απ’ το έργο, πέρα απ’ τα βραβεία, πέρα απ’ τις εξαίσιες μουσικές και φωνές, κι αυτές είναι:

Το πάθος του Βασίλη Μητσάκη να απαγγέλει λέξεις του φίλου του! Τον είχε τόσο ψηλά, όσο ψηλά έχουμε όλοι μας μεγάλους ποιητές! (Το ίδιο πάθος είχε και στις προηγούμενες εκδηλώσεις)

Αυτό θα πει αληθινή φιλία και σεβασμός στα λόγια του φίλου.

Τα λόγια του Κώστα Λιάπη, η αγάπη και ο σεβασμός και του ίδιου, για τον φίλο του Πέτρο, αλλά, και για τον άλλο τον φίλο του, τον Βασίλη!

Τον Πέτρο, να ρουφάει στιγμές, βλέμματα, κινήσεις τους, ανάσες τους, λόγια τους και στο μυαλό του να μπερδεύονται οι ηλικίες. Το τότε… με το τώρα.

Και συνάμα, να τους θαυμάζει και τους ίδιους!

Η σιγή.

Το χειροκρότημα.

Η βαρύτητα που απλώθηκε γύρω με το βραβευμένο ποίημα του Πέτρου, «Αποχαιρετισμός» που απήγγειλε απ’ έξω ο Βασίλης με τόση συγκίνηση που την μετέδωσε στο κοινό και μουγγαθήκαμε όλοι!

Η θεατρική ανατροπή μετά του Βασίλη, που κάλεσε στο βήμα τον Πέτρο, να μας αποχαιρετήσει εκ νέου…

Εκεί, χάρις στο χιούμορ του Πέτρου, ανακουφιστήκαμε, γιατί η ζωή συνεχίζεται, όπως και τα όνειρα και οι ελπίδες!

«Τα καλύτερά μου ποιήματα τα έγραψα στον στρατό» είπε ο Πέτρος, κι αν το ήξερα αυτό τότε, θα έμενα μόνιμος!

Γελάσαμε.

Αυτό ήθελε!

Ήξερε πως μας είχε πέσει βαρύς ο «Αποχαιρετισμός!» Ίσως, γιατί οι αποχαιρετισμοί δεν είναι εύκολη υπόθεση…

Ε, μετά, ήταν να κλαις και να γελάς μαζί! Ξεδίπλωσε μια κιτρινισμένη εφημερίδα απ’ την πολυκαιρία, χώθηκε πίσω απ’ αυτήν και διάβαζε τις τότε προβλέψεις του για τον Κώστα Λιάπη! Προέβλεπε ότι θα γινόταν πολύ καλός δημοσιογράφος, αλλά έπεσε πολύ έξω. Έκανε χιούμορ και ο ίδιος, μα εγώ έβλεπα να διαβάζει ο ίδιος τι έγραφε στα νιάτα του, να κρατάει μεγάλες σελίδες της Θεσσαλίας, κιτρινισμένες μεν, μα μαρτυρούσαν πως τις είχε κοντά του όλα αυτά τα χρόνια….

Η σκηνή! Τυλιγμένος ολόκληρος με ότι αγάπησε και πάλεψε γι’ αυτό, μια ειλικρινή δημοσιογραφία, μια ολόκληρη ζωή!

Εκεί νομίζω, αν και γελούσε, μέσα του, το παιδί Πέτρος Πήλιος, έκλαιγε….

Από χαρά, από συγκίνηση, μπορεί και από παράπονο…

Μετά από 55 ολόκληρα χρόνια οι φίλοι του τον δικαίωσαν, κάνοντας αυτή την εκδήλωση προς τιμήν του. Αυτή ήταν η πληρωμή του και το κέρδος του.

Μήπως όμως, θα έπρεπε να δικαιωθεί λίγο νωρίτερα και από κάποιους άλλους;

Ωστόσο, επειδή πήρα φόρα απόψε, το δίδαγμα που έβγαλα απ’ αυτές τις εκδηλώσεις είναι πως, ποτέ δεν πρέπει να απογοητεύεσαι. Αν αφήνεις πίσω σου έργο, κάποτε θα δικαιωθείς, είτε από φίλους, είτε από εχθρούς! Γι’ αυτό, δουλειά και έργο! Όχι έργο μόνο για προβολείς και κέρδη. Τέτοια δεν είχαν στην παρέα των φίλων. Έργο που να δίνει ζωή, ακόμα κι αν σου στερεί και την ίδια σου τη ζωή, ή το ψωμί… τέτοια μας λείπουν.

Ο Πέτρος διέθεσε για την πατρίδα του, όλη του την περιουσία και την συνταξή του. Ίσως και την ζωή του. Εμείς, …τουλάχιστον ας τον χειροκροτήσουμε!

Κι όχι μόνο αυτόν! Όλη την παρέα των φίλων, γιατί ξεφεύγει απ’ την κλίκα των συμφερόντων. Η φιλία τους και το πνεύμα τους δοκιμάστηκε τόσα χρόνια, όπως και το ήθος τους και η προσωπικότητά τους.

Πάντα ταπεινοί κι αγαπημένοι.

Ναι, αυτά και άλλα με συγκίνησαν, τα θαύμασα και τα ζήλεψα με την καλή την έννοια.

Θα ‘θελα να είχα κι εγώ τέτοιους φίλους! Που θα τους είχα για πάντα ψηλά, κι εκείνοι το ίδιο! Που θα είχαμε τα ίδια ενδιαφέροντα, που θα τους θαύμαζα και θα με θαύμαζαν, που θα τους έδινα χαρές και θα μου έδιναν!

Λένε, πως η φιλία είναι δύσκολη στις γυναίκες.

Λένε, πως δεν υπάρχει στην εποχή μας.

Λένε, πως δεν έχει ιδανικά και αξίες η εποχή μας, όπως λένε και πως δεν υπάρχουν ταλέντα.

Λένε πολλά και ίσως έτσι είναι και λυπάμαι πολύ.

Θα ήθελα να είχα την ηλικία των φίλων, να είμαι στην παρέα τους, από τότε, κι ας ήμουνα τώρα γιαγιά!

Να μην σας ζαλίσω περισσότερο.

Φωτογραφίες και βιντεάκια απ’ την εκδήλωση, εδώ:

Αν μου έλειψε κάτι απ’ αυτά τα αφιερώματα, ήταν που ήταν μόνο 4! Το ένα δικαιωματικά ανήκε στον Παπαδιαμάντη, μα μου λείπει απ’ το κάδρο των φίλων, κομμάτια παζλ των έργων, του Κώστα Λιάπη, του Βασίλη Μητσάκη, ακόμα και της Αμαλίας Γκιζά, γιατί εκτός του ότι και η ίδια έχει πίσω της έργο, είναι και ο συνδετικός κρίκος μιας δυνατής φιλίας αντρών, συν του ότι με την φωνή της ανέδειξε το έργο τους. Αυτό και μόνο την κάνει ξεχωριστή γυναίκα, πέρα κι από πολύ καλή καλλιτέχνιδα! (Συνήθως, λένε, οι γυναίκες χαλάνε τις φιλίες των αντρών…)

Μήπως η Λέσχη και η υπόλοιπη παρέα τελικά, μας ολοκληρώσουν αυτό το ξεχωριστό και πολύτιμο κάδρο, κάνοντας κι άλλες τέτοιες βραδιές;

Θα δείξει!

Το εύχομαι και θα το ‘θελα πολύ!

Και για τον Κύριο Αναγνωστόπουλο!

Και για τον Κύριο Φουντούλη!

Για όλους όσους έχουν κάνει έργο και αξίζουν μια ηθική δικαίωση που θα τους δώσει χαρά και δύναμη να μην καταθέσουν τα όπλα και τα ταλέντα τους!

55 χρόνια μετά;

Πώς τα μετράνε αλήθεια τα χρόνια;

Όλες οι εκδηλώσεις της Λέσχης, εδώ:

Υγ. Κι επειδή εκτός από πνεύμα και τάλαντον, αυτές οι εκδηλώσεις ευωδίαζαν και ειλικρινή φιλία, δένει κι αυτή η ανάρτηση:

Υγ.௨ ώρα 4:41

Παρ' όλη την φλυαρία μου, δεν έγραψα πως εύχομαι απ' τα βάθη της ψυχής μου, να είναι γεροί αυτοί οι άνθρωποι, ευτυχισμένοι και να μας μεταδίδουν το πνεύμα τους, για πολλά πολλά χρόνια ακόμα.
Ξέχασα να γράψω και για την εφημερίδα "το Λάθως" με τα λάθη της..., για τις "μακαρίτιδες δραχμές" που είπε ο Λιάπης και την παροιμία: "Πότε με τον έναν, πότε με τον άλλον, με τον άντρα μου παιδί δεν έκανα!" θέλοντας να τονίσει πως αν και ήταν εκδότης, μόνο ένα δικό του βιβλίο εξέδωσε, "Τα Καρταλέικα"

"Άκου, ανθρωπάκο", θα 'θελα να σε διαβάσω, οπωσδήποτε, για να συγκρίνω την διαφορά των μπεστ σέλερ του τότε, με του τώρα...

Υγ. 3 Κιαν είχε τώρα την Πύλη, πόσοι Βολιώτες συγγραφείς θα βρήσκαμε μια τρυφερή στέγη;
Κρίμα, αλήθεια!