Χμ...
Είναι όντως, μια ενδιάμεση φωτογραφία από μια σειρά, άλλων...
Κάτι τέτοιες, μόνο η ζωή τις γράφει.
Απλά, αν η Κατερίνα έχει διάθεση και μηχανή, τις παγώνει.
Οι τόποι που γνωρίσαμε δε χάνονται.
Κρεμιούνται στις λέξεις και τις χειρονομίες μας,αναπαύονται στο βυθό των ματιών μας.
Τα "χνάρια" ήταν από μέταλο που έκαιγε.
Κι ακούμπησε την καρδιά μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου