Το ότι πονάει πολύ, το ήξερα...
Το ότι θα πονέσουν κι άλλοι μαζί μου όμως, τόσο όμως, δεν το περίμενα!
Το ότι θα το χαρούν κάποιοι, κι αυτό το περίμενα.
Το ότι κι αυτό θα με πονέσει, το ήξερα.
Το ότι θα κλάψω μαζί με μερικούς φίλους-πελάτες, όμως, δεν το περίμενα!
Κι ακόμα είμαστε στο τοιχοκόλημα...
Τελικά, δένονται οι άνθρωποι κι ας μην το δείχνουν όλοι.
Καθένας έχει τον τρόπο του να εκδηλώνει τα συναισθήματά του.
"Εδώ στη γύρα, θα είμαι παιδιά! Μη στεναχωριέστε! Θα κάθομαι μαζί σας και θα πίνω καφεδάκι! Δεν είναι προτιμότερο απ' το να είμαι στη λάντζα;"
"Γιατί τώρα;"
"Τι σημασία έχει; Φευγάτη ήμουνα προ πολλού... Κουράστηκα."
Κράτα καρδιά.
Αφιερωμένο στους απογευματινούς φίλους της Τρίτης που τους πόνεσε ακόμα και το ξεκρέμασμα των λουλουδιών μου και που φυσικά, δεν μπόρεσα μετά να φωτογραφήσω, γιατί πόνεσε πιο πολύ εμένα...
Να είμαστε καλά, φίλοι μου, να χωρίζουμε ζωντανοί!...
Όλα τ' άλλα, θα τα συνηθίσουμε!
Ουδείς αναντικατάστατος!
Η ζωή συνεχίζεται με μας και χωρίς εμάς...
10 σχόλια:
Οι τόποι που γνωρίσαμε δε χάνονται.
Κρεμιούνται στις λέξεις και τις χειρονομίες μας,αναπαύονται στο βυθό των ματιών μας.
Τα "χνάρια" ήταν από μέταλο που έκαιγε.
Κι ακούμπησε την καρδιά μας.
Τώρα, Γιάννη, με τελείωσες...
Σιγή.
Πόσα "Ευχαριστώ" σου χρωστάω;
Μην μου πεις...... Κι εγώ έχασα "παιδί" και ξέρω....
Σπύρο, δεν το ήξερα! Με σόκαρες.
Να ζήσεις να το θυμάσαι...
Τι να πω;
Απορώ μόνο, πως "σκάλισες" έναν τέτοιο πόνο, για να τον ακουμπήσεις εδώ, σ' αυτήν την ανάρτηση...
«Τελικά, δένονται οι άνθρωποι κι ας μην το δείχνουν όλοι.
Καθένας έχει τον τρόπο του να εκδηλώνει τα συναισθήματά του».
Τι να πω… μου λείπουν οι λέξεις, Κατερίνα.
Δεν ξέρω αν προσωπικά, μπόρεσα να εκδηλώσω τα συναισθήματά μου... εσύ ξέρεις...
Ο Οδυσσέας Ελύτης έγραψε πως: «Η επαύριο της ζωής μας θα 'ναι πάλι ζωή»
Πάντως εδώ θα είμαστε.
Κι όμως νομίζω πως σου είχα πει για το "πράσινο κλουβάκι" μου, το φαρμακείο μου στο Σέσκλο.... Βέβαια εμένα μου το έφαγε η κρίση... Δεν πάω προς τα εκεί... Δεν αντέχω να το βλέπω σε ξένα χέρια κι αλλαγμένο...
Εδώ θα είμαστε, Στράτο μου! Όσο υπάρχουμε, "θα είμαστε!"
Ξέρω, φίλε μου, ξέρω! Να είσαι καλά κι "Ευχαριστώ" που μ' αγαπάς ακόμα, παρόλο που εγώ χάνομαι...
Να είσαι καλά!
Κράτα λίγο ακόμα!
Ε, ρε (φιλικότατο) Σπύρο μου, με τρέλανες! Είπα κι εγώ! με ειρωνεύεται; Πήγε το μυαλό μου σε μια ανάρτησή σου (ένα αγέννητο παιδί - δε θυμάμαι ακρίβεια)και λέω: "Τι συγκρίνει; Τι;"
Τώρα βέβαια που βλέπω τα εισαγωγικά, θα έπρεπε να το έχω καταλάβει τι εννοείς! Αλλά Σπύρο μου, επειδή δεν προλάβαμε να γνωριστούμε και πολύ, δεν μπορούσα να ξέρω, ότι αφορά παιδί!
Ας είναι μέχρι εκεί, Σπύρο μου!Τίποτα και κανένας μας δεν θα πάρει τίποτα μαζί του! Πρέπει να το δούμε αλλιώς το θέμα, γενικά, γιατί αλλιώς... μας παίρνει από κάτω.
Και πάλι, το Φαρμακείο σου, τις σπουδές σου, το όνειρό σου, δεν τα ζυγίζω με τα χνάρια μου, με τίποτα!
Υποκλίνομαι στον πόνο σου, που τον θεωρώ ΜΕΓΙΣΤΟ και εύχομαι να σου έκανε μόνο μια πλάκα η ζωή, κι όλα να γίνουν καλύτερα από πρώτα!
Να 'σαι γερός, φίλε μου και όλα να πάνε καλύτερα!
Οραματίζομαι σκηνή να έρχομαι στο Σέσκλο να παίρνω τα φάρμακά μου (ας είμαι και γριούλα κι εσύ παππούς), κι εσύ να μου διηγείσαι (τα ι;)πως τα έφερε η ζωή και επανήλθε στα χέρια σου! Ναι;
...κι είπα:
...αν κέρδιζε το "έρμο" το λαχείο του Δημήτρη!!!!!!!!!!!!!!!!!!
"Ασε! η ζωή είναι σαν τον κισσό: απλώνεται σ' όλες τις κατευθύνσεις", Κατερίνα μου.
Το ότι προσπαθήσατε, αυτίο λέει πάραπολλά!
Όταν είναι όμως θέμα υγείας, κι από πάνω η ΚΡΙΣΗ! έπρεπε να διαλέξετε!
Στα παιδιά, το μέλλον θα είναι καλύτερο, να το πιστεύεις. Αυτά έχουν άλλη δύναμη.
Σου γράφω τώρα, λίγο πιο ήρεμα...
Χθες, στενοχωρηθήκαμε τόσο.
Σε φιλούμε, όπως και η αγάπη μας είναι οικογενειακή, το ξέρετε!
Υιώτα
Δημήτρης
και παιδιά. Ίδίως ευχές από το μωρό!
Κι από δω οικογενειακή αγάπη που απαντά:
Αν κέρδιζε το λαχείο... θα το έκανα εκδοτικό οίκο και θα εξέδιδα όλα τα βιβλία φίλων και γνωστών και τα δικά μου, βεβαίως, βεβαίως!
Αλλά... στην άλλη ζωή!
Ξέρω ότι στεναχωρεθήκατε, Γιώτα μου! Πάει, πέρασε όμως το μεγάλο σοκ του "ξεβρακώματος" του μαγαζιού!Χωρίς λουλούδια, βιβλία και στολίδια, δεν το αντέχω!
Άσε που φαίνεται η βρώμα! Με βλέπω να το βάφω, αν αργήσει πολύ ο νέος καφετζής να το αποφασίσει!
Πάντως, η βρώμα πουλάει και δεν το πίστευα, όταν μου το έλεγαν!Οι θαμμώνες (κυρίως τα παππούδια) δεν κολλάνε σε λεπτομέρειες! Αρκεί να πιούνε το καφεδάκι τους στο στέκι τους, μαζί με τους φίλους τους!
Την κρίση θα την πάλευα, Γιώτα μου, αν δεν ήταν όλα τα άλλα.Είπαμε όμως: Είναι η εποχή των προτεραιοτήτων!
Φιλάκια σε όλους σας!
Δημοσίευση σχολίου