Το βρήκα πολύ μικρό όταν πήγα. Όχι, δεν το λυπήθηκα, αντιθέτως, το θαύμασα! Κι αυτό, όσο το θαύμαζα, άλλο τόσο και μεγάλωνε.
Το πρόσεχα. Ναι, πολύ. Σαν τα μάτια μου. Πρώτα κοίταζα αυτό και μετά τα άλλα...
Αν μπορούσα να το πάρω μαζί μου!
Αν μπορούσα!
Παιδιά, φεύγω από δω! Με φθείρει.
Άστο!
