Δε θα με βρεις

... κι επειδή κάποιες στιγμές πονάνε, αποφεύγω να τις "ξύνω".

Επέτρεψα μόνο στον Σπύρο, γιατί ξέρω την καλή του την καρδιά. (ταίζουμε μαζί τα πουλιά, βλέπε περιστέρια, χρόνια τώρα)

Κι επειδή ο Παναγιώτης εφεύρε το σοφό:

"Πάρε τα χνάρια, ΔΕ θα με βρεις..."

του επέτρεψα να σβήσει με λίγο άσπρο, κάτι απ' το δικό μου παράθυρο...




Αυτά, για τώρα που αιμορραγεί η πληγή.Σε λίγες μέρες αυτό το μπλογκ κλείνει.Το μαγαζί παραδίνεται στα χέρια της Μαρίας που εκείνη με την σειρά της θα αφήσει τα δικά της προσωπικά χνάρια.
Της εύχομαι τα καλύτερα και ΝΑΙ, θα είμαι δίπλα της, όσο μπορώ! Είναι νοικοκυρά, χαμογελαστή, αγαπητή, κατέχει απ' την δουλειά, ότι χρειάζεται ένα παραδοσιακό καφενείο για να πετύχει!
Θα τα ξαναπούμε, όμως!

ΥΓ. Δευτέρας
Έκτακτη συμμετοχή του Σπύρου:

Drmakspy είπε...

Δεν θα σβηστούν τα χνάρια σου
ποτέ απ' την καρδιά μου
και το σημάδι τους βαθύ
θα μείνει συντροφιά μου....

Το θαρραλέο περπάτημα
βαθιά ίχνη αφήνει
και ούτ' αγέρας ή βροχή
ποτέ του δεν τα σβήνει....

Λίγο καιρό σε γνώρισα,
πολλά για να θυμάμαι
μου έδωσες απλόχερα...
Μαζί θα περπατάμε....

23 Μαϊ 2011 12:01:00 μ.μ.

Υγ. Τετάρτης 1:47 ξημ.
Κι εννοείται κι ένα μεγάλο "Ευχαριστώ" στον Γιώργο, που είχε την ιδέα της σπάτουλας και την έφερε απ' το σπίτι του!