Είναι μερικά βιβλία που γράφονται απ' τον συγγραφέα τους, όχι για να αποδείξουν κάτι ή να ξεχωρίσουν στην μεγάλη λίστα των συγγραφέων, αλλά από ανάγκη να πουν κάτι, ν' αφήσουν κάτι αληθινό πίσω τους, πέρα από τεχνικές και φαντασία...
Ένα απ' τα λίγα τέτοια βιβλία που διαβάζω, είναι κι αυτό της κυρίας Γεωργίας που μου το χάρισε με την καρδιά της, πριν το Πάσχα.
Περίεργα νιώθω, σχεδόν πάντα, πριν ανοίξω κάποιο βιβλίο.
Αναρρωτιέμαι, "τι να λέει και που θα με πάει..." παρόλο που μπορεί να έχω ακούσει τα χίλια καλά γι' αυτό ή και κακά, μερικές φορές.
Μ' αρέσει πάντα να έχω τη δική μου γνώμη, αφού πρώτα όμως το διαβάσω.
Κι είναι βιβλία που τα διαβάζεις, "για να" τα διαβάσεις.
Κι είναι βιβλία που νιώθεις τον συγγραφέα του να σε κοιτάει στα μάτια, να δει Αν τον προσέχεις, κι εσύ να σκύβεις το κεφάλι, γιατί τα λεγόμενά του, σου ραγίζουν την καρδιά.
Κάπως έτσι, πολύ δυνατά έχω νιώσει γι' αυτό το βιβλίο που ποτέ δεν θα ήθελα να διαβάσω με διαλλείματα, αλλά... προέκυψε.
Γι' αυτό αποφάσισα, να είναι μόνο ένα!
Την πρώτη δόση (το μισό βιβλίο) το διάβασα πηγαίνοντας Ζαγορά. Ένα λεωφορείο, πάντα με βολεύει. Εδώ είχα να κάνω όμως με την θέα του Πηλίου κι είπα μέσα μου:
"Αν με κρατήσεις κυρία Γεωργία μου, θα σε παραδεχτώ!"
Και τα κατάφερε...
Ούτε που είδα για πότε έφτασα, ούτε που θυμόμουνα ακριβώς... τι με περιμένει!
Μετά... δεν το συζητάμε...
Για την δεύτερη δόση, αν και βρήκα λίγο προσωπικό ελεύθερο χρόνο σήμερα, προτίμησα να τον αφιερώσω στην ανάρτηση αυτή (που τώρα τελικά καταφέρνω), θέλοντας να ανταποδώσω "κάτι" απ' αυτό που μ' έδωσε απλόχερα με το βιβλίο της η κυρία Γεωργία, έτσι, και σαν ένα καθυστερημένο δώρο για την γιορτή της!
Να είσαι καλά, κυρία Γεωργία μου, τόσο εσύ, όσο και η οικογένειά σου! Πάντα να χαμογελάς, έτσι όπως μόνο εσύ ξέρεις και να συνεχίσεις να γράφεις, σε παρακαλώ!
Ξέρω ότι εσύ, έχεις πολλά ακόμα να μας πεις!
Μην κοιτάς εμένα που δεν το τελείωσα!
Δεν θέλω να το τελειώσω!
Δεν είμαι έτοιμη να το τελειώσω!
Ψάχνω την επόμενη σκηνή και στιγμή του διαβάσματος ή καλύτερα, ν' "ακούσω" την εξομολόγηση της ψυχής σου, όπως θα κάναμε, αν ήμασταν πολύ φίλες και ψάχναμε μια ήσυχη γωνιά, χωρίς να μας διακόπτουν, για να πούμε τα μυστικά μας...
Ξέρεις... λίγοι συγγραφείς το καταφέρνουν αυτό!
Θερμά ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ, κυρία Γεωργία μου, για την απόφασή σου να τυλίξεις σε μια κόλα χαρτί, σελίδες της ζωής σου και όχι ΜΟΝΟΝ!
Κατασυγκινημένη, προ πολλού...
Κι επειδή και οι συγκινήσεις πρέπει να παίρνονται με μέτρο... κάπου εδώ το διάλλειμα, κυρία Γεωργία μου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου