Ξημέρωσε ο Ιούλιος...

Πριν λίγο ήταν Ιούνιος, το πριν λίγο έγινε χθες. Ακόμα κι αυτή η τελειωμένη πρόταση, μόλις, ανήκει στο πριν.
Έτσι είναι. Χρόνος είναι, τρέχει γρήγορα και μαζί του και μεις.
Εκείνος ίσως να ξέρει τι τρέχει να προλάβει. Εμείς, μάλλον όχι. Ειδικά εγώ... "κυνηγάω" πολλά.
Θέλω να κάνω πράγματα, μα μυρίζει τόσο θάλασσα που όλοι το μυαλό μας το έχουμε μόνο για κει!
Έτσι κι απόψε, δηλαδή, χθες. Κάποιοι που μπορέσαμε να φρενάρουμε τα μυαλά μας και τα πόδια μας, μαζευτήκαμε στα χνάρια και συζητήσαμε...
Από ιδέες, πολλές!
Μόνο που όλες κατέληγαν στον Σεπτέμβρη, Οκτώβρη, φθινόπωρο μεριά...
Ήμουνα η πρώτη που συμφώνησα.
Εκείνη η μωβ ορτανσία που με προκαλούσε στο βάζο, μου έλεγε: "Εσύ θα χάσεις, αν δεν με δεις τώρα στην αυλή σου. Μετά θ' αλλάξω χρώμα. Απόψε θα μπορούσες να είσαι εδώ, κι όμως, για άλλη μια φορά, δεν είσαι! Θα με πότιζες κι εγώ θα σου έδειχνα όλα τα μπουκέτα μου...χωρίς να χρεαστεί να με κόψεις... χωρίς να με πονέσεις..."

...Καταλήξαμε λοιπόν, ελεύθερο καλοκαίρι! Εκεί είναι τα χνάρια, εκεί είναι τα τραπέζια και οι καρέκλες, όποτε μπορούμε, χωρίς προγραμματισμούς, χωρίς καλουπωμένες μέρες και προγράμματα, όποτε μπορεί ο καθένας, ακόμα και κάποιο τηλέφωνο της τελευταίας στιγμής, μπορεί όχι μόνο να μας "μαζέψει", αλλά και να μας "μεγαλώσει" σαν ομάδα!
Αρκεί να έχουμε κάτι να πούμε...
Κι απ' ότι φαίνεται... ποιητές και συγγραφείς, ακόμα και οι πελάτες, έχουμε πολλά να πούμε μεταξύ μας και όχι μόνο.

Δεν έχει νόημα να σπείρω "θα". Είμαι άνθρωπος της πράξης και το έχω αποδείξει. Ξέρω ότι περνάμε όλοι μας δύσκολες εποχές. Ξέρω ότι όλοι μας κάπου έχουμε θαμμένες τις ελπίδες για καλύτερες μέρες και η ανάγκη για "διαφυγή" με λόγια δικά μας ή άλλων, είναι μεγάλη.
Γι' αυτό, κρατάω ζωντανή την ελπίδα ότι τα χνάρια μου το φθινόπωρο θα γίνουν μια όαση για πολλούς.
Μόνο, να είμαστε όλοι μας καλά!
Όσο υπάρχουν άνθρωποι που κρατούν την φλόγα της ψυχής τους σταθερά αναμμένη μέσα τους και γράφουν ή τραγουδάνε, όπως ο Κωνσταντίνος, που απλά πέρασε και έμεινε, δεν φοβάμαι τίποτα!
Απόψε, δηλαδή χθες, εγώ ψηνόμουνα στον πυρετό και ήμουνα εκεί.
Κι ο Γιάννης Τσίγκρας κουρασμένος πολύ, αλλά, παρών!
Ο κύριος Γιώργος Ζαχαρόπουλος, η Μάγια Μποντζώρλου με δυο φίλες της είχαν ανειλλημένες υποχρεώσεις και ήταν εκεί, να το δηλώσουν!
Ο Δημήτρης Διακογιάννης, ο Γιάννης Μαλαμούσης, παρώντες και με τεντωμένα τ' αυτιά για ν' ακούσουν τα λόγια του Κωνσταντίνου, που κι εκείνον τον πίεζε ο χρόνος.
Ο Μάκης, ο Παναγιώτης, ο δάσκαλος, ο Γιώργος, ο κυρ Νίκος μου (περαστικά σου κυρ Νίκο μου!) έδωσαν το παρόν στο μίνι ραντεβού μας.
Κάποια τηλέφωνα χτύπησαν λυπημένα, όπως της Χαρούλας Φράγκου: "Δεν θα μπορέσω σήμερα", του κυρίου Βαγγέλη Παναγιώτου: "Δεν βλέπω καλά την νύχτα" και άλλα, έδειχναν πως όλοι τους έχουν ανάγκη από μια "αλλιώτικη" γωνιά, αλλά δεν τους βολεύει η μέρα, η ώρα, η εποχή.
Όπως και οι αγαπημένοι μου φοιτητές! Πού να μαζέψεις τους νέους αυτή την εποχή;
Λες και δεν κάναμε νέοι...
Γι' αυτό, εγώ τους έβγαλα όλους απ' το άγχος. Οργανωμένα πράγματα το φθινόπωρο και τώρα ελεύθερα! Όλοι μας!
Ξέρουν που θα με βρουν, ξέρω που θα τους βρω. Αυτό φτάνει.
Γεμίζουμε τις μπαταρίες μας, περνάμε καλά, κι εφόσον βάλαμε τα πρώτα μας θεμέλια, θα γίνει και η οικοδομή!
Εγώ ως τότε θα τα φροντίζω ποτίζοντάς τα, για να μην "σκάσουν", μαζί με τα παραμελημένα λουλούδια της αυλής του χωριού μου, αλλά και του Βόλου!
Μάννα, αυλή μου, Ζαγορά μου, Χορευτό μου, αύριο σας έρχομαι!
Πες πως είμαι ήδη, εκεί!

ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!
(Θα είμαι στη γύρα και στα χνάρια, εννοείται, εκτός απροόπτου... Η ζωή μερικές φορές γράφει μόνη της, κι εκείνη ξέρει που, πότε και πως θα μας οδηγήσει...)