Αύριον, ετέρου χνάρια...

Κάτι έλεγα για κύματα στην προηγούμενη ανάρτηση.

Εδώ τσουνάμια, ελπίζω στο τελευταίο τους στάδιο!

Έχω μια φίλη που σταμάτησε το μπλόκιγκ, γιατί παραδέχτηκε πως δεν της αρέσει να βγάζει τα προσωπικά της στο σεργιάνι!

Αν ξέρατε πόσες φορές την ζήλεψα, γι' αυτή της την απόφαση!
Το θέμα όμως είναι, να μπορείς να το κάνεις.
Εκεί είναι η διαφορά...
Είναι νομίζω θέμα "σπόρου" και "μικροβίου"...
Αλλιώς, δε θα έγραφα, κιόλας!

Πάμε στ' άλλα, τώρα.
Γι' αυτό το μπλογκ έχω πολύ ύλη, μα θα μου πάρει κάτι μήνες να την ανεβάσω και δεν έχω τα κότσια πια, ούτε την διάθεση...

Απλά, φανταζόμουνα τις τελευταίες αναρτήσεις αυτού του μπλογκ, πολύ διαφορετικές...
Κάτι ξέρει ο Γιάννης, αλλά... αναβάλλεται και αυτό Γιάννη, όπως τόσα άλλα!

Γι' απόψε, έτσι πάλι στα βιαστικά, θα πω πως, έχω μάθει στη ζωή μου να δένομαι με καταστάσεις και με πράγματα.
Δεν συνηθίζω να "πουλάω" ούτε τους κόπους μου (δουλειές, σπίτια, βιβλία, κ.λ.π.) ούτε τους φίλους μου!
Έρχεται όμως κάποια στιγμή που πρέπει να πάρεις αποφάσεις στη ζωή σου, όσο κι αν πονάνε!
(Για τους φίλους μου, δεν το συζητάμε! Ξέρουν και ξέρω που θα τους βρω! Έχει πάρκα ο Βόλος!... )

Μια τέτοια απόφαση είναι και το να πουλήσω "τα χνάρια" ώς καφενείο βέβαια, όπως το πήρα, και όχι τα χνάρια μου που αυτά... έτσι κι αλλιώς, είναι αυτόφωτα... και δεν πουλιούνται, όπως κι εγώ δεν αγόρασα του Νίκου, που τα πήρε φεύγοντας μαζί του....
Τον δικό του καφέ, κανένας δεν θα τον ξανακάνει!
Όπως και τον δικό μας, γιατί μάλλον ήμασταν ατάλαντοι γι' αυτή τη δουλειά!
Ο Τάσος μου είναι κουρέας. Θα εξασκίσει την τέχνη του, κι εγώ... λέω να πάρω τα βουνά, αλλά και την πρωτεύουσα!
Έχω πολύ αγαπημένο κόσμο εκεί και με περιμένει.

Απ' το καλοκαίρι το παλεύω. Έδωσα και την ψυχή μου, γι' αυτό το καφενείο, πόσο μάλλον το παιδί μου που είναι απ' το πρωί μέχρι το βράδυ εκεί! Δεν πάει άλλο, γιατί εμείς δεν μπορούμε να ανταπεξέλθουμε.
Όλα θέλουν τέχνη, χρόνο, κόπο και μόχθο, αρκεί ν' αγαπάς πολύ αυτό που κάνεις.
Εμάς, δεν ήταν όνειρό μας. Μας προέκυψε. Ήταν μια βιαστική απόφαση, την στηρίξαμε - όσο μπορούσαμε- για ένα χρόνο, δοκιμάσαμε και αποφασίσαμε...

Ναι, όσο κι αν θα ήθελα να ήταν αλλιώς, γιατί αγαπάω πολύ αυτό το σημείο συνάντησης και τους φίλους πελάτες μας, το "Πουλάμε" το μαγαζί, ώς επιχείρηση!

Το πάλαιψα να το πάρει άνθρωπος που θα πλησιάζει τα δικά μου "χνάρια", ώστε να τα ενώσουμε και μετά την απομάκρυνσή μου από κει, αλλά... δεν κρατιέται έτσι μια επιχείρηση! Το μαγαζί χρειάζεται έμπορα, που δεν θα προσπαθεί να κόψει το ποτό στον αλκοολικό, για να επιζήσει το ίδιο πρώτα! Ούτε βγαίνουν τα έξοδά του κάνοντας φιλικές ή φιλολογικές συζητήσεις, δανείζοντας βιβλία, ζωγραφίζοντας τον τοίχο ή ποτίζοντας τα λουλούδια! (Γι' αυτό είπα, ότι είμαι για τα βουνά... Έχει αυλή εκεί!)

Είπα: Τελείως ακατάλληλοι γι' αυτή τη δουλειά, τόσο εγώ, όσο και ο Τάσος!

ΠΩΛΕΙΤΑΙ, λοιπόν, δεν είναι πια μυστικό και εύχομαι με όλη μου την καρδιά να το πάρει ο πιο ΚΑΤΑΛΛΗΛΟΣ άνθρωπος!

Έτσι, κι αλλιώς, όποιος κι αν είναι τελικά, θα είμαστε δίπλα του, γιατί είπαμε:
Κάποια πράγματα δεν πουλιούνται, κι αυτά είναι οι σχέσεις και τα χνάρια του πριν, του ύστερα, του τώρα, του μετά...

"Σήμερον εμού, αύριον ετέρου, ουδέποτε τινός"

Το είχα γράψει και σε ένα παλιότερα ζωγραφισμένο παράθυρο...

Υγ. Δεν χαιρέτησα όμως ακόμα, ούτε το μαγαζί, ούτε αυτό το μπλογκ.
Όλα θέλουν τον χρόνο τους και την στιγμή τους.
Σίγουρα, θα τα ξαναπούμε, καλύτερα!