Πίσω από απλά πράγματα κρύβομαι, για να με βρείτε• αν δε με βρείτε, θα βρείτε τα πράγματα, θ’ αγγίξετε εκείνα που άγγιξε το χέρι μου, θα σμίξουν τα χνάρια των χεριών μας. Γιάννης Ρίτσος (το νόημα της απλότητας)
ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΙΓΚΡΑΣ είπε...

Οι τόποι που γνωρίσαμε δε χάνονται.
Κρεμιούνται στις λέξεις και τις χειρονομίες μας,αναπαύονται στο βυθό των ματιών μας.
Τα "χνάρια" ήταν από μέταλο που έκαιγε.
Κι ακούμπησε την καρδιά μας.

Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2010

Μια αναπάντητη κλήση...

Στο χαμομηλάκι έχει μια πολλή συγκινητική ανάρτηση!
Έτυχε και την είδα.
Χαμογέλασα...
Γλυκό, τρυφερό και άδικο για το ζευγάρι. Έτσι είναι η ζωή, όμως. Σκληρή.

Αναπάντητες. Ποιος δεν έκανε, όχι για φάρσα, αλλά για λόγους οικονομίας ή ελλείψη κάρτας.
Μια αναπάντητη απ' τον άνθρωπό σου είναι σημάδι ζωής ή μήνυμα που τους κωδικούς τους ξέρουν λίγοι.
Αν τύχει από άγνωστο, τότε δουλεύει το ένστικτο και ανάλογα χαίρεσαι, λυπάσαι, νευριάζεις. Όλα έχουν να κάνουν με το ένστικτο και τον τρόπο της κάθε αναπάντητης...
Το καλό είναι πως κάποιος σε σκέφτεται και το καλύτερο θα ήταν να μιλούσε.
Το κακό είναι πως μπορεί να θέλει να σου σπάσει τα νεύρα και την ηρεμία σου.
Πάλι, είναι ανάλογα τη φάση που βρίσκεσαι εσύ και την φάση που βρίσκεται όποιος κάνει την κλήση.

Μπερδεμένα τα πράγματα.

Μπορεί να είναι και λάθος και να το κλείσουν μόλις ακούσουν την άγνωστη φωνή σου.
Μπορεί να είναι και λάθος και κάποιος τελικά να σου μιλήσει και να σου ζητήσει βοήθεια.
Δυο φορές μου έχει τύχει αυτό κι έχω βοηθήσει αγνώστους.

Τι λες, βρε Κατερίνα; Βγήκες απ' το θέμα. Σταμάτα εκεί! Μην παίρνεις φόρα!

Το θέμα στο χαμομηλάκι είναι οι αναπάντητες κλήσεις, ώς ένδειξη αγάπης! Μείνε εκεί!
Κι εσείς!

Δεν υπάρχουν σχόλια: