Τάσεις και κρίσεις...

Μια απλή κίνηση είναι. Ανοίγω το ντουλάπι και παίρνω το μικρό το βαλιτσάκι μου. Δε χρειάζομαι πολλά πράγματα. Δυο αλλαξιές ρούχα, το μαγιό, τα χαρτιά και τα μολύβια μου, τις μηχανές μου και το λαπ τοπ μου, φυσικά! Αυτό πάντα το χρειάζομαι, άσχετα αν εκεί που πάω κάθε φορά πιάνω ίντερνετ. Η δική του ανάγκη προέκυψε... πολύ πριν με ξεμυαλίσει αυτό.
Καλά. Προλαβαίνω. Θα τα ετοιμάσω αύριο, λίγο πριν φύγω. Όπως κάνω πάντα, όταν φεύγω στα βιαστικά και στα έκτακτα.
Όχι, τώρα δεν είναι έκτακτο. Είναι μια εσωτερική τάση φυγής, προγραμματισμένη όμως από πέρσι. Μόνο που θα είναι διαφορετική. Δεν πειράζει. Θα πάω, έστω κι έτσι, εφόσον έτσι προέκυψε με τις δουλειές μας.
Απ' το καθόλου... Απ' το πολύ μακριά απραγματοποίητο όνειρο των σαράντα εννιά, κάτι είναι κι αυτό, σαν δώρο για μένα, από μένα, παραμονή των πενήντα μου!
Ναι, εγώ μέσα μου, γιορτάζω κατά τας γραφάς της μάννας. Τ' Αι- Γιαννιού με γέννησε. Θυμόταν που έψαχνε να βρει την μαμή. Δεν μπορώ να την αμφισβιτήσω, κι ας γράφει ότι θέλει η ταυτότητα. Εγώ μ' αυτή τη μέρα είμαι δεμένη τόσα χρόνια, κι αυτή με πονάει.
Ζόρικα απ' ότι φαίνονται τα πενήντα. Είδα στην πρόβα, πριν λίγες μέρες, πως αν αγγίξεις το θέμα, πονάει. Είναι βαθιά το αγκάθι. Δεν το έβγαλα. Τ' άφησα για άλλη μέρα. Για τότε που θα ξέρω ότι με παίρνει να πονέσω και να κλάψω σαν παιδί, χωρίς να με βλέπει κανένας. Τότε που θα είμαι τελείως μόνη μου.
Μα, θα έρθει εκείνη η μέρα;
Θα έρθει. Κάπου Δευτέρα με Τρίτη, θα καταφέρω να είμαι τελείως μόνη μου. Ξέρω πως κάποια στιγμή αυτές τις μέρες, θα βρω εύκολα τον χαμένο εαυτό μου. Μόλις τον καλέσω, θα είναι εκεί.
Το ξαναδοκίμασα κι άλλες φορές και εμφανίζεται αμέσως, αρκεί να ξέρει πως είμαστε τελείως δυο μας. Εκεί τα λέμε στα ίσσια και έξω απ' τα δόντια. Εκεί κλαίμε και γελάμε ως τα ξημερώματα. Εκεί αδειάζουμε, ξεφουσκώνουμε και μετά γινόμαστε πραγματικά ένα.
Είναι που τα συμφωνούμε, στριμοχνώμαστε κι έτσι χωράμε πιο εύκολα στο καινούργιο νούμερο του καλουπιού που μας προέκυψε...
Πενήντα, λέει. Κάτι σαν κατηφόρα μου θυμίζει. Κάτι σαν σκάλα που τελείωσε η κορφή της, κάτι σαν ηλιοβασίλεμα.
Κι όμως, είναι ωραία τα ηλιοβασιλέματα! Και οι σκάλες... όταν δίπλα τους έχουν ωραία θέα.
Δε βαριέσαι. Φάση είναι. θα περάσει. Όπως όλοι κι εγώ. Όπου όλοι, κι εγώ. Αρκεί όλα να γίνονται με αξιοπρέπεια. Και οι κατηφόρες να είναι ομαλές, και τα ηλιοβασιλέματα να είναι καθαρά και να μην τα κρύβουν σύννεφα.
Μα, πού να πάω;
Που αλλού;
Στο πιο κοντινό σημείο, κι ας είναι πενήντα χιλιόμετρα μακριά.
Και ποιο είναι αυτό;
Φυσικά η πατρίδα μου. Η Ζαγορά. Η δική μου Ιθάκη. Θα ήθελα να πάω και στην άλλη Ιθάκη, μα είναι μακρύς ο δρόμος. Δεν προλαβαίνω.Ίσως μια άλλη φορά. Ίσως στο πενήντα ένα νούμερο καλούπι, να είναι πιο κοντά. Ποτέ δεν ξέρεις. Νούμερα και καλούπια είναι αυτά...
Αρκεί να μην έχεις κάλους. Ή κι αν έχεις, να μην είναι μεγάλοι και πονάνε.
Δεν ξέρω. Εκείνο που ξέρω είναι ότι απόψε στο Χορευτό έχει πανηγύρι κι εγώ δεν θα είμαι εκεί. Παραμονή τ' Άι-Γιαννιού απόψε. Πολλά αγαπημένα μου πρόσωπα είναι ήδη εκεί. Εγώ δεν μπόρεσα. Δούλευα και είμαι πολύ κουρασμένη. Άλλωστε, το ταίρι μου είναι εδώ και είμαστε δυο μας. Μόλις σχόλασε κι εκείνος απ' τη δουλειά του. Δυο καράβια τσακισμένα απ' την ίδια κούραση. Την επαγγελματική. Ποιά άλλη; Όλες οι άλλες είναι επακόλουθα αυτής.
"Καίτη, θα βγούμε;"
"Τι θα έλεγες να μείνουμε μέσα; Με κούρασε πολύ το έξω. Θέλω απόψε να είμαι μαζί σου, αύριο με τα αγαπημένα πρόσωπα που ήδη με περιμένουν στην αυλή μου και μεθαύριο έχω μια σημαντική συνάντηση με τον δεύτερο εαυτό μου. Τι λες;"

Ώρα οχτώ και σαράντα τέσσερα.




Έψαχνα την ζωή της σκάλας της γυναίκας, μα δεν την βρήκα.
Έψαχνα μια άλλη γνωστή μου σκάλα, μα κι εκείνη δεν την βρήκα.
Δεν πειράζει. Μήπως, τι βρίσκει κανείς όταν βιάζεται;



Λέω να πάρω τα βουνά, πριν να τρελαθώ!