Χρέη γιαγιάδων...

"Χρωστάω" πολλά σ' αυτό το blog, μα ένα είναι σίγουρο: Δεν θα ξοφλήσω!

Μόνο, ένα τραγουδάκι:

Μάνα

Στον Τάσο μου!

Από σήμερα λεύτεροι κι οι δυο μας, για μια νέα αρχή στην ζωή μας.

Από δω θα πούμε ότι αφήσαμε στη μέση.

ΑΣΤΟ...

Το βρήκα πολύ μικρό όταν πήγα. Όχι, δεν το λυπήθηκα, αντιθέτως, το θαύμασα! Κι αυτό, όσο το θαύμαζα, άλλο τόσο και μεγάλωνε.
Το πρόσεχα. Ναι, πολύ. Σαν τα μάτια μου. Πρώτα κοίταζα αυτό και μετά τα άλλα...
Αν μπορούσα να το πάρω μαζί μου!
Αν μπορούσα!



Παιδιά, φεύγω από δω! Με φθείρει.

Άστο!

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Κάτι έλεγα για "φτερά", νωρίτερα.
Ποτέ δεν ξέρεις, όμως!
Ως τότε, μπορεί να βγάλω!

Βιβλιοπαρουσίαση λοιπόν, του βιβλίου του αγαπημένου μου δασκάλου, Νίκου Διαμαντάκου, 11 το πρωί στις 5 Ιουνίου, ημέρα Κυριακή στο 1ο Δημοτικό Σχολείο Ζαγοράς που θα μιλήσουν για τα Σχολεία της Ζαγοράς!
Τι στιγμές! Και τι συγκινήσεις; Κι εγώ να λείπω;




Περισσότερα για τον δάσκαλό μου και τα βιβλία του, θα βρείτε: εδώ!
Να' ναι καλά, να γράφει, κι εγώ να καμαρώνω, όπως και όλοι οι μαθητές του, οι πατριώτες μας και όλος ο κόσμος!

"ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ", δάσκαλε, είτε μπορώ να είμαι εκεί, είτε όχι!

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

(Επειδή η χαρά χωράει παντού!)

Αχ! Θεέ, γιατί δεν μ' έκανες με φτερά, να πετάω; Ξέρεις πόσο θα ήθελα να τον καμαρώσω κι εκεί!

"ΕΥΓΕ", Βασίλη!"Καλή επιτυχία!" και όλο και πιο ψηλά! Το μπορείς και το αξίζεις!

A+ A-

Παραδοσιακοί μουσικοί συνεργάζονται με συμφωνική ορχήστρα

4 ΙΟΥΝΙΟΥ 2011/21:00

ΣΕΙΡΑ ΓΕΦΥΡΕΣ

- Δημήτρης Μαραγκόπουλος: «Μελίτα Γκαμπές», κοντσέρτο-σουίτα για λύρα,
παραδοσιακά όργανα και φωνή
- Simon Shaheen: Κοντσέρτο για ούτι αρ.1 σε ντο ελάσσονα

Σολίστ:
Βασίλης Αγροκώστας λύρα, σουραύλι, φωνή
Simon Shaheen ούτι

Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ
Μουσική διεύθυνση: Βλαδίμηρος Συμεωνίδης

Τη σειρά Γέφυρες διευθύνει ο Δημήτρης Μαραγκόπουλος

Δε θα με βρεις

... κι επειδή κάποιες στιγμές πονάνε, αποφεύγω να τις "ξύνω".

Επέτρεψα μόνο στον Σπύρο, γιατί ξέρω την καλή του την καρδιά. (ταίζουμε μαζί τα πουλιά, βλέπε περιστέρια, χρόνια τώρα)

Κι επειδή ο Παναγιώτης εφεύρε το σοφό:

"Πάρε τα χνάρια, ΔΕ θα με βρεις..."

του επέτρεψα να σβήσει με λίγο άσπρο, κάτι απ' το δικό μου παράθυρο...




Αυτά, για τώρα που αιμορραγεί η πληγή.Σε λίγες μέρες αυτό το μπλογκ κλείνει.Το μαγαζί παραδίνεται στα χέρια της Μαρίας που εκείνη με την σειρά της θα αφήσει τα δικά της προσωπικά χνάρια.
Της εύχομαι τα καλύτερα και ΝΑΙ, θα είμαι δίπλα της, όσο μπορώ! Είναι νοικοκυρά, χαμογελαστή, αγαπητή, κατέχει απ' την δουλειά, ότι χρειάζεται ένα παραδοσιακό καφενείο για να πετύχει!
Θα τα ξαναπούμε, όμως!

ΥΓ. Δευτέρας
Έκτακτη συμμετοχή του Σπύρου:

Drmakspy είπε...

Δεν θα σβηστούν τα χνάρια σου
ποτέ απ' την καρδιά μου
και το σημάδι τους βαθύ
θα μείνει συντροφιά μου....

Το θαρραλέο περπάτημα
βαθιά ίχνη αφήνει
και ούτ' αγέρας ή βροχή
ποτέ του δεν τα σβήνει....

Λίγο καιρό σε γνώρισα,
πολλά για να θυμάμαι
μου έδωσες απλόχερα...
Μαζί θα περπατάμε....

23 Μαϊ 2011 12:01:00 μ.μ.

Υγ. Τετάρτης 1:47 ξημ.
Κι εννοείται κι ένα μεγάλο "Ευχαριστώ" στον Γιώργο, που είχε την ιδέα της σπάτουλας και την έφερε απ' το σπίτι του!

Εκτός θέματος...

Εδώ, θα μου επιτρέψετε, να απευθυνθώ σε μια φίλη που εδώ και καιρό ψάχνει ένα παλιό μου άρθρο για τον πατέρα. (Πού να βρεις άκρη με τόσα μπλογκ, όμως;)

Καλή μου, Βαρβάρα, δεν το είχα σκεφτεί! Είναι μέσ' την ύλη του βιβλίου για τον πατέρα....
(ας μην το συζητήσουμε, παραπάνω...)

Η δικιά μου πατέρα δεν γνώρισε. Ήταν περίπου τεσσάρων χρόνων όταν Εκείνος Έφυγε. Ίσα που θυμάται ένα κουτί έξω απ’ την πόρτα. Και κάτι λουλούδια. Δεν θυμάται πολλά. Κι όταν μεγάλωσε, δεν της μιλούσαν πολύ γι’ αυτόν. Μεγάλωσε σαν μοναχοπαίδι, ενώ είχε κι άλλα πέντε αδέλφια. Ήταν όμως ξενιτεμένα και αναγκαστικά μεγάλωνε χωρίς αυτά. Ήταν αυτή και η μάννα της. Η μάννα της κι αυτή. Πολύτεκνη οικογένεια, αλλά δυο τους.

Μεγαλώνοντας έβλεπε τ’ άλλα γειτονόπουλα κι αργότερα τις φίλες της και συμμαθήτριές της που είχαν όλες τους έναν μπαμπά, μα της φαίνονταν αυστηροί και απλησίαστοι και βολεύτηκε στην ιδέα ότι εκείνη δεν έχει. Δεν της έλλειψε, ειδικά στην εφηβεία που όλα τα παιδιά θέλουν την ελευθερία τους κι ένας μπαμπάς θα έλεγε: «Όχι στη βόλτα, όχι στο σινεμά, όχι στο πάρτι». Πολλά κενά είχε η δικιά μου και απ’ τ’ αδέλφια, μια και ήταν όλα μεγαλύτερα και τα έβλεπε συνήθως τα καλοκαίρια, αλλά κυρίως είχε το μεγάλο κενό του πατέρα, γι’ αυτό ήθελε πραγματικά να μείνει κοντά της ο πεθερός της.

Παλιότερα είχε γράψει ένα άρθρο στην εφημερίδα Θεσσαλία για την απουσία του πατέρα στη ζωή της:

Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ

Εδώ και χρόνια άκουγα τους άντρες να παραπονιούνται: «Όλα για τις γυναίκες γίνονται», έλεγαν. Παραπονιόνταν, αλλά ποιος να τους ακούσει; Τι να τους πει κανείς και τι να κάνει; Τι να τους πω και τι να κάνω, ειδικά εγώ που λάτρεψα τη Μάννα, ενώ δεν γνώρισα πατέρα;

Αυτές τις μέρες έμαθα ότι στις 21 Ιουνίου είναι η γιορτή του πατέρα. Κάποιοι άλλοι είπαν ότι είναι στις 16. Όποτε και να είναι, δεν έχει τόση σημασία η ημερομηνία όσο έχει ότι το άξιζαν. Είναι η γιορτή που τους χρωστούσαμε, είναι κάτι που το δικαιούνταν, είναι κάτι που εγώ το χάρηκα πολύ. Από τη στιγμή που το έμαθα με βασάνισε η σκέψη τι θα μπορούσα να πω εγώ για τον πατέρα. Είδα ότι οι εμπειρίες μου ήταν μηδέν. Στη μνήμη μου μόνο μια θολή εικόνα του τελευταίου αποχαιρετισμού, σε ηλικία τεσσάρων χρόνων και τίποτ’ άλλο. Από κει και πέρα μια μεγεθυμένη φωτογραφία στην κορνίζα και τίποτ’ άλλο. Σ’ αυτή τη φωτογραφία, όταν ήμουνα μικρή, μίλησα πολλές φορές, μα απάντηση δεν πήρα. Μεγαλώνοντας έμαθα ότι δεν μιλούν οι φωτογραφίες, όπως έμαθα ακόμα ότι οι φωτογραφίες δεν αισθάνονται, δεν αγαπούν, δεν αγκαλιάζουν, δεν συμβουλεύουν. Μεγαλώνοντας ακόμα πιο πολύ εντόπισα μόνη μου ότι απ’ το λεξιλόγιό μου έλειπε η λέξη «πατέρας». Όταν μάλιστα παντρεύτηκα και έπρεπε να αποκαλώ τον πεθερό μου «πατέρα», είχα μεγάλο πρόβλημα. Αυτή η λέξη ηχούσε παράξενα στ’ αυτιά μου. Δεν μου έβγαινε ποτέ εύκολα, γιατί δεν τη γνώριζα, γιατί δεν την ένιωθα. Εγώ γνώρισα μόνο τη μάννα, την οποία έβλεπα πάντα να προσπαθεί απεγνωσμένα να τα καταφέρει και στους δυο ρόλους. Στον ρόλο της μητέρας και του πατέρα.

Μέχρι πρόσφατα πίστευα ότι η δική μου μάννα είχε καταφέρει το αδύνατο. Σωστή και άψογη σαν μάννα, σωστός και άψογος σαν πατέρας. Τώρα όμως που μπορώ και σκέφτομαι πιο καθαρά, κατέληξα, έστω και τόσο αργά, ότι: Όχι. Όσο κι αν προσπαθήσει μια μητέρα, δεν θα τα καταφέρει ποτέ να καλύψει το κενό που αφήνει η απουσία του πατέρα. Δεν θα τα καταφέρει, όχι γιατί δεν το θέλει ή δεν είναι άξια, αλλά γιατί δεν είναι γι’ αυτό πλασμένη. Η γυναίκα έχει τη χάρη της μητρότητας και γι’ αυτό λέγεται «μητέρα» και ο πατέρας έχει τη χάρη της πατρότητας. Η γυναίκα δεν μπορεί να είναι και άντρας, όπως και ο άντρας δεν μπορεί να είναι και γυναίκα. Η μητέρα θ’ αγκαλιάσει το παιδί της διαφορετικά απ’ τον πατέρα. Το χάδι της μητέρας θα δώσει στο παιδί την τρυφερότητα, τη θαλπωρή, τη θυσία. Το χάδι του πατέρα που δυστυχώς εγώ δεν θυμάμαι, νομίζω πως θα δώσει τη σιγουριά, τη δύναμη, το θάρρος. Νομίζω πως τα χείλη της μητέρας, υπάρχουν για να λένε: «Παιδί μου πρόσεχε!» και τα χείλη του πατέρα είναι για να λένε: «Παιδί μου προχώρα! Μη φοβάσαι!»

Νομίζω ακόμα (πάντα για δικές μου σκέψεις μιλάω), νομίζω ότι ακόμα κι αν αυτά τα χείλη κάποια στιγμή μπερδευτούν και τα λόγια αυτά ειπωθούν ανάποδα, νομίζω πως κάτι θ’ αλλάξει στις έννοιες.

Στο «προχώρα» της μάννας, θα ηχεί ο αντίλαλος του «πρόσεχε» και στο «πρόσεχε» του πατέρα θα ηχεί το «μη φοβάσαι». Γι’ αυτό πιστεύω ο Θεός έπλασε δύο ανθρώπους, τον άντρα και τη γυναίκα, για να συμπληρώνει ο ένας τον άλλον. Και γι’ αυτό έδωσε και στους δύο ξεχωριστούς ρόλους. Και τους δύο μαζί τους ονόμασε «γονείς» και τους έδωσε το χάρισμα της οικογένειας.

Οι γονείς είναι σαν μια ζυγαριά που ισορροπεί κι αν λείπει ο ένας απ’ τους δύο, τότε η ζυγαριά γέρνει προς την παρουσία, ενώ ο δείκτης δείχνει την απουσία του άλλου. Σ’ εμένα αυτή η ζυγαριά έγερνε πάντα προς τη μάννα και έδειχνε πάντα τη μεγάλη απουσία του πατέρα.

Έτσι σαν παιδί κι εγώ, μόνο γι’ αυτήν την απουσία μπορώ να μιλήσω. Και ξέρω καλά τι θα πει «απουσία». Θα πει να λείπεις. Θα πει κενό, θα πει στέρηση μιας αγάπης που τη δικαιούται κάθε παιδί.

Τώρα που για μένα οι απουσίες έγιναν δύο, αυτή η ζυγαριά ισορρόπησε και ο δείκτης δείχνει απουσία 100%.

Γι’ αυτό θα ήθελα να ευχηθώ στα παιδιά να χαίρονται τους πατεράδες τους. Να τους αγαπούν και να τους δείχνουν την αγάπη τους. Στα παιδιά που τους λείπει, ενώ τον γνώρισαν, εύχομαι να κρατήσουν ζωντανά στη μνήμη τους την ανάμνησή του και σε όσα παιδιά δεν τον γνώρισαν, εύχομαι να είναι όσο το δυνατόν πιο ανώδυνη αυτή η απουσία. Εγώ σαν παιδί, θα αγαπώ και τους δύο γονείς, κι ας είναι απόντες. Δεν το ήθελαν άλλωστε. Ο θάνατος είναι φυσικό επακόλουθο της ζωής. Σαν μάνα όμως που είμαι, θα ευχαριστώ και θα παρακαλάω τον Θεό να έχει πάντα γερό τον πατέρα των παιδιών μου, για να είναι ευτυχισμένα πάνω απ’ όλα εκείνα και να μη νιώσουν ποτέ αυτή την απουσία, που εγώ ένιωσα. Θέλω τα παιδιά μου να νιώσουν, να χαρούν και να πάρουν όλα τα ψυχικά εφόδια που μπορεί να τους δώσει η αγάπη του πατέρα. Το εύχομαι αυτό, όχι μόνο για τα δικά μου τα παιδιά, αλλά και για τα παιδιά όλου του κόσμου.

«Χρόνια πολλά» λοιπόν σε όλους τους πατεράδες του κόσμου! Και σε όσους λείπουν, «Αιωνία τους η μνήμη»! Μητέρες και παιδιά ξέρουμε καλά ότι η παρουσία τους αξίζει πολύ περισσότερα από μια γιορτή.

Τότε, με αφορμή αυτό το άρθρο τής τηλεφώνησαν πολλοί πατεράδες για να τη συγχαρούν. Οι περισσότεροι ήταν χωρισμένοι και είχαν παράπονο απ’ τις γυναίκες τους, γιατί έλεγαν πως αυτές ήταν η αφορμή που τα παιδιά τους είχαν απομακρυνθεί, ακόμα και ψυχικά από κοντά τους. Κάποιοι της πρότειναν να γράφει άρθρα για την οικογένεια πιο συχνά και ένας χωρισμένος πατέρας (που ήταν γιατρός και είχε μεγαλώσει μόνος του τον γιο του, τον είχε σπουδάσει και ήταν πολύ υπερήφανος για τον εαυτό του), της είπε ότι «είναι χρέος της να γράψει ένα βιβλίο και για τον πατέρα!»

«Εγώ, τι να γράψω για τον πατέρα; Δεν έχω εικόνες. Αποκλείεται!» του είπε η δικιά μου. «Γράψε για τα κενά σου τότε!» της πρότεινε εκείνος και η δικιά μου γέλασε.

«Σιγά μην πάρω το σόι στη σειρά και γράφω για όλους βιβλία!», του είπε και ξέχασε τελείως αυτό το θέμα. Άλλωστε η δικιά μου μπορεί να τη λένε «συγγραφέα», αλλά είναι από άλλη πάστα. Γράφει μόνο όταν την πνίγει κάτι και ποτέ «για να» γράψει. Έχει τόσα άλλα χόμπι, μακάρι να είχε περισσότερο ελεύθερο χρόνο και έχει πράγματα να κάνει αυτή!

Ναι… Τη βόλεψε πολύ η μάννα της που ήταν και τα δυο. Και βολική και «Μην αργήσεις!»

Η μάννα της. Πόσο της έλλειψε όταν Έφυγε! Αν έκλαψε τότε! Χρόνια ολόκληρα. Μέχρι και βιβλία έγραψε για κείνη. Ήταν χορτάτη και γεμάτη όμως απ’ την αγάπη της μάννας.

Έπειτα, είχε και την Άλλη μάνα, του άντρα της. Εκείνη βέβαια δεν την ήθελε για νύφη, γιατί ήταν φτωχιά, και δεν την αγάπησε όπως θα ήθελε η δικιά μου, αλλά μετά τις δύο εγχειρήσεις στα πόδια της, όταν είδε πόσο της στάθηκε στο Νοσοκομείο, άρχισε να λιώνει μέσα της εκείνος ο πάγος. Μετά, με αφορμή το σαλόνι, την έβαλε πάλι στην κατάψυξη… μέχρι που αρρώστησε. Μετά, έβγαλε την πρίζα του ψυγείου και η απόψυξη έγινε αστραπιαία.

«Μ’ αγαπάς κι εμένα, μαμά;» τη ρώτησε η δικιά μου κλαίγοντας.

«Σ’ αγαπάω και πολύ», της είπε πονώντας εκείνη.

«Άργησες, μαμά, πολύ. Γιατί;»

«Σ’ αγαπούσα…»

Μέχρι που της είπε εκείνο το: «Σ’ ευχαριστώ για όλα!» κι Έφυγε.

Και το σαλόνι έμεινε…

Όπως και ο παππούς. Ο μπαμπάς και πατέρας του άντρα της, που τώρα ήταν μόνος του και δεν είχε να φάει. Πεινούσε. Πόσο τη σκότωνε αυτό; Πόσο; Ντρεπόταν. Να μην είναι εκεί κοντά του, να του ζεστάνει το φαί, να του δώσει τα χάπια του, να τον σκεπάσει τη νύχτα, να τον φιλήσει στο μέτωπο και να του πει: «Καληνύχτα και όνειρα γλυκά!» Να του δώσει τη στοργή που δεν έδωσε ποτέ στον δικό της πατέρα. Να πάρει απ’ αυτόν εικόνες, στιγμές και αγάπη, ώστε να γεμίσει μέσα εκείνη η μεγάλη τρύπα που έχει αφήσει σχεδόν εκ γενετής, εκείνο το κομμάτι που ανήκει δικαιωματικά στον κάθε πατέρα.

Γιατί δεν έρχεται να μείνει κοντά τους; Γιατί της στερεί τη χαρά ότι προσφέρει, και συνάμα να γεμίσει την ψυχή της; Γιατί να είναι τόσο στριμωγμένη οικονομικά και να πρέπει να δουλεύει και να μην μπορεί να μένει κοντά του ή τουλάχιστον να μπορεί να τον βλέπει κάθε μέρα;

Ντρέπεται. Αυτό είναι. Η δικιά μου ντρέπεται και συνάμα πονάει. Γι’ αυτό δεν τη νοιάζει πια η διακόσμηση του δικού της σπιτιού. Αυτό το δωμάτιο ξεκίνησε να το ετοιμάζει για τον πατέρα, κι εκείνος δεν έρχεται. Δεν θέλει να φύγει από κει. Συνάμα πεινάει. Δεν του έφτασε ή δεν του άρεσε το φαί που του έστειλε χθες; Μα είχε στείλει τέσσερα κατσαρόλια. Φακές, παστίτσιο, κοτόπουλο σούπα και πατατοσαλάτα.

Θεέ μου, πόσο πονάει; Θεέ μου, πόσο πεινάει ο παππούς; Κι από τι; Από φαΐ ή από αγάπη; Η δικιά μου του στέλνει φαΐ τυλιγμένο μ’ αγάπη. Μα αυτή δεν του φτάνει. Η δικιά μου ξέρει πως θα χορτάσει μόνο αν δει αγαπημένα τα παιδιά του. Μόνο τότε δεν θα ξαναπεινάσει. Όμως, η δικιά μου δεν μπορεί να κάνει τίποτα γι’ αυτό. Γι’ αυτό στεναχωριέται. Γι’ αυτό είναι έτσι. Γι’ αυτό δεν νοιάζεται πια ούτε για μένα.

Ποιος ξέρει για πόσο θα μείνω εδώ…

Ποιος ξέρει;

"Λάλησαν" οι Βολιώτικες εφημερίδες

Κρατάω αυτή την ανάρτηση, για να σκανάρω με την πρώτη ευκαιρία τις κριτικές των εφημερίδων της Κυριακής, για την εκδήλωση του Πέτρου Κυπριωτέλη και γενικά για όλες τις εκδηλώσεις.
Σήμερα "λάλησαν" οι εφημερίδες του Βόλου και το χάρηκα πολύ για την χαρά που πήραν και οι ίδιοι και γιατί, δεν απέχουν πολύ κι απ' τις δικές μου σκέψεις. Άρα, είμαι μέσα στο θέμα, όσο βιαστικά κι αν τα παρουσίασα όλα!
Κι έπειτα, δεν είμαι και δημοσιογράφος!
Εθελόντρια του "καλού", είμαι και χάρις στην πρωτοβουλία και την ιδέα του Βασίλη Μητσάκη και όλων των συντελεστών, απολαύσαμε και μάθαμε, τόσα "ΚΑΛΑ!"

0:51 ξημερώματα Τρίτης

ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ και ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΝΤΙΔΗΣ


ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ και ΜΑΙΡΗ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ


ΘΕΣΣΑΛΙΑ και ΘΑΝΑΣΗΣ ΣΑΜΑΡΑΣ


ΘΕΣΣΑΛΙΑ και ΤΑΚΗΣ ΠΑΝΤΕΛΟΠΟΥΛΟΣ

Παράδειγμα προς μίμηση

Στον Πέτρο Κυπριωτέλη ήταν αφιερωμένη η τελευταία Καλλιτεχνική – Λογοτεχνική βραδιά που διοργάνωσε η Λέσχη Βόλου, με τίτλο «…με μουσικές εξαίσιες με φωνές…»

Αν και πολλά τα εμπόδια, κατάφερα να πάω. Δεν υπήρχε περίπτωση να έλλειπα απ’ την βραδιά του, απ’ την γιορτή του και την χαρά του!

Γιατί τελικά, «γιορτή του» ήταν και το «κέρασμα» ήταν απ’ τους φίλους του, αποκλειστικά για κείνον. Και για μας το κοινό, φυσικά, μα κι εμείς, «κέρασμα» για κείνον ήμασταν, όπως και το έργο του και η ζωή του ήταν "κέρασμα" για μας!

Την άξιζε ο Πέτρος αυτή την βραδιά, γι’ αυτό ήμασταν όλοι μας κοντά του. Θέλαμε να του σφίξουμε το χέρι, να τον συγχαρούμε για όλα όσα προσέφερε μέσω της πέννας του, της τσέπης του, και της ψυχής του, από αγάπη στην πατρίδα του και στα γράμματα, γενικότερα.

Ο Πέτρος ήταν και παραμένει ένας άνθρωπος απλός, χαμηλών τόνων, ευαίσθητος, σεμνός, ταπεινός, μεγαλόψυχος και δοτικός στην πατρίδα και στους φίλους του. Τίποτα δεν τον άλλαξε και δεν τον απομάκρυνε απ’ τον αρχικό του στόχο που δεν ήταν άλλος απ’ το να χορτάσει τον κόσμο με ιδανικά. Γι’ αυτό, έγραφε. Κατάλαβε πολύ νωρίς πως το πνεύμα χορταίνει τον άνθρωπο, περισσότερο από κάθε τι.

Παιδί ήταν ακόμα, όταν αποφάσισε μαζί με τους φίλους του να συμμετέχει κι αυτός με ένα ποίημά του σ’ έναν Λογοτεχνικό διαγωνισμό που οργάνωσε ο τότε Δήμαρχος Βόλου, το 1956 ο κ. Κλαψόπουλος.

Κι επειδή ο σοφός λαός ξέρει τι λέει: «Πες μου τον φίλο σου, να σου πω ποιος είσαι;» η παρέα των φίλων, σχεδόν όλη, βραβεύτηκε, τότε!

Οι «ανήσυχοι» -τότε και τώρα- φίλοι, ήταν:

Παυσανίας Γκάλιος

Μιχάλης Μπάστας

Βασίλης Μητσάκης

Πέτρος Κυπριωτέλης

Κώστας Λιάπης

Πέρασαν 55 ολόκληρα χρόνια από τότε, κι όμως, αυτή η φιλία δεν χάλασε! Μπορεί να τους χώρισε η ζωή, το επάγγελμα, η απόσταση, μα η αλυσίδα που τους κρατούσε ενωμένους ήταν από ατσάλι και δεν έσπασε. Το δε πνεύμα τους, δεν έπαψαν ποτέ να το ταΐζουν, όπως και στην πέννα τους δεν ξέχναγαν να βάλουν μελάνι και δεν σταμάτησε κανένας τους ποτέ, να γράφει.

Ο Παυσανίας Γκάλιος έκανε οικογένεια, πέρασε δύσκολη ζωή, με εξορίες κ.λ.π.,τα ποιήματά του όμως, θα τα ζήλευε και ο πιο διάσημος ποιητής!

Ο Μιχάλης Μπάστας έγινε ένας απ’ τους καλύτερους δικηγόρους, λένε πως στον ποιητικό του λόγο οφείλει τις τόσες επιτυχίες, έγραφε σε χαρτάκια ποιήματα της στιγμής, κάποια έχανε, κάποια τα κρατούσαν οι φίλοι του, μαζεύτηκαν πολλά κι έτσι, πάλι με παρότρυνση των φίλων του, έγιναν βιβλίο.

Ο Βασίλης Μητσάκης έγινε ηθοποιός και συγγραφέας. Μαζί με την σύντροφό του Αμαλία Γκιζά, ασχολήθηκαν με το θέατρο, το τραγούδι και επίσης ο Βασίλης έγραψε θεατρικά και μυθιστορήματα.

Ο Κώστας Λιάπης έγινε δάσκαλος και συγγραφέας λαογράφος. Επιμελείται Βολιώτικα περιοδικά (Βίγλα-Πλώρη, Μαγνησία) και δίνει τα φώτα του με κριτικές του, σε όλους τους νεότερους συγγραφείς.

Ο Πέτρος Κυπριωτέλης έγινε δημοσιογράφος απ’ τους καλούς, και δεν δίστασε να κάνει και τον δικό του εκδοτικό οίκο, την Πύλη, ώστε να στεγάσει όσο ποιο πολύ πνεύμα μπορούσε. Εξέδωσε 30 βιβλία, απ’ τα οποία τα 14 ήταν από συγγραφείς του Βόλου, ανάμεσά τους και βιβλία του Κώστα Λιάπη και του Βασίλη Μητσάκη. Των φίλων του!

Αυτό είναι που λένε: «Είναι ρόδα και γυρίζει…»

Ο Πέτρος Κυπριωτέλης κάποτε έδωσε χαρά στους φίλους του, εκείνοι δεν ξέχασαν και προχθές του την ανταπέδωσαν με ένα αφιέρωμα σ’ εκείνον!

Ο Πέτρος, δεν στήριξε μόνο Βολιώτες συγγραφείς, αλλά και ολόκληρο το Πήλιο! Αργότερα εξέδωσε το περιοδικό «Τσαγκαράδα» η πράσινη θάλασσα που ταξίδεψε ως το εξωτερικό και έφερε τουρίστες, όχι μόνο στην πατρίδα του, αλλά και στην δική μου και σε όλο το Πήλιο.

Ναι, είναι αλήθεια! Ο Πέτρος αγάπησε πολύ το Πήλιο, γι’ αυτό και τόλμησε και χρησιμοποίησε ολόκληρο βουνό, για ψευδώνυμο του! «Πέτρος Πήλιος» υπέγραφε, γιατί ήξερε πως είχε εκ γενετής υπογραφή μέσα του, που, ποτέ δε θα το πρόδιδε!

Τον θαύμασα τον Πέτρο πολύ και τον ζήλεψα. Του το έγραψα μάλιστα, τότε, μόλις έφτασε στα χέρια μου το περιοδικό της Τσαγκαράδας. Κι εκείνος, κατάλαβε την «ζήλεια μου», ήξερε από πια αγάπη προερχόταν, και από τότε, με έκανε φίλη του!

Χάρηκα και συγκινήθηκα πολύ προχθές, στην εκδήλωση. Πολλές οι αιτίες και οι αφορμές.

Δεν θα πω για τον τόσο ζεστό χώρο της Λέσχης, ούτε για την τόσο φιλόξενη Πρόεδρο την Μαρία Γαλανού, δεν θα πω για τον Γιώργο Φουντούλη που νομίζω πως τους ήχους τους έβγαζε απ’ την ψυχή του και όχι απ’ την κιθάρα του, ούτε για τους ηθοποιούς Βασίλη Μητσάκη και Αμαλία Γκιζά που απήγγειλαν και τραγούδησαν μοναδικά τα λόγια του ή και τα τραγούδια που επέλεξαν για να «δέσουν» αυτή την βραδιά. Δεν θα πω για τα συγκινητικότατα λόγια που έγραψε και διάβασε ο Κώστας Λιάπης, ούτε για την λεπτομερή κριτική του κυρίου Αναγνωστόπουλου που δυστυχώς έλλειπε και διάβασε επάξια ο Κώστας Λιάπης.

Θα πω για σκηνές που με συγκίνησαν, πέρα απ’ το έργο, πέρα απ’ τα βραβεία, πέρα απ’ τις εξαίσιες μουσικές και φωνές, κι αυτές είναι:

Το πάθος του Βασίλη Μητσάκη να απαγγέλει λέξεις του φίλου του! Τον είχε τόσο ψηλά, όσο ψηλά έχουμε όλοι μας μεγάλους ποιητές! (Το ίδιο πάθος είχε και στις προηγούμενες εκδηλώσεις)

Αυτό θα πει αληθινή φιλία και σεβασμός στα λόγια του φίλου.

Τα λόγια του Κώστα Λιάπη, η αγάπη και ο σεβασμός και του ίδιου, για τον φίλο του Πέτρο, αλλά, και για τον άλλο τον φίλο του, τον Βασίλη!

Τον Πέτρο, να ρουφάει στιγμές, βλέμματα, κινήσεις τους, ανάσες τους, λόγια τους και στο μυαλό του να μπερδεύονται οι ηλικίες. Το τότε… με το τώρα.

Και συνάμα, να τους θαυμάζει και τους ίδιους!

Η σιγή.

Το χειροκρότημα.

Η βαρύτητα που απλώθηκε γύρω με το βραβευμένο ποίημα του Πέτρου, «Αποχαιρετισμός» που απήγγειλε απ’ έξω ο Βασίλης με τόση συγκίνηση που την μετέδωσε στο κοινό και μουγγαθήκαμε όλοι!

Η θεατρική ανατροπή μετά του Βασίλη, που κάλεσε στο βήμα τον Πέτρο, να μας αποχαιρετήσει εκ νέου…

Εκεί, χάρις στο χιούμορ του Πέτρου, ανακουφιστήκαμε, γιατί η ζωή συνεχίζεται, όπως και τα όνειρα και οι ελπίδες!

«Τα καλύτερά μου ποιήματα τα έγραψα στον στρατό» είπε ο Πέτρος, κι αν το ήξερα αυτό τότε, θα έμενα μόνιμος!

Γελάσαμε.

Αυτό ήθελε!

Ήξερε πως μας είχε πέσει βαρύς ο «Αποχαιρετισμός!» Ίσως, γιατί οι αποχαιρετισμοί δεν είναι εύκολη υπόθεση…

Ε, μετά, ήταν να κλαις και να γελάς μαζί! Ξεδίπλωσε μια κιτρινισμένη εφημερίδα απ’ την πολυκαιρία, χώθηκε πίσω απ’ αυτήν και διάβαζε τις τότε προβλέψεις του για τον Κώστα Λιάπη! Προέβλεπε ότι θα γινόταν πολύ καλός δημοσιογράφος, αλλά έπεσε πολύ έξω. Έκανε χιούμορ και ο ίδιος, μα εγώ έβλεπα να διαβάζει ο ίδιος τι έγραφε στα νιάτα του, να κρατάει μεγάλες σελίδες της Θεσσαλίας, κιτρινισμένες μεν, μα μαρτυρούσαν πως τις είχε κοντά του όλα αυτά τα χρόνια….

Η σκηνή! Τυλιγμένος ολόκληρος με ότι αγάπησε και πάλεψε γι’ αυτό, μια ειλικρινή δημοσιογραφία, μια ολόκληρη ζωή!

Εκεί νομίζω, αν και γελούσε, μέσα του, το παιδί Πέτρος Πήλιος, έκλαιγε….

Από χαρά, από συγκίνηση, μπορεί και από παράπονο…

Μετά από 55 ολόκληρα χρόνια οι φίλοι του τον δικαίωσαν, κάνοντας αυτή την εκδήλωση προς τιμήν του. Αυτή ήταν η πληρωμή του και το κέρδος του.

Μήπως όμως, θα έπρεπε να δικαιωθεί λίγο νωρίτερα και από κάποιους άλλους;

Ωστόσο, επειδή πήρα φόρα απόψε, το δίδαγμα που έβγαλα απ’ αυτές τις εκδηλώσεις είναι πως, ποτέ δεν πρέπει να απογοητεύεσαι. Αν αφήνεις πίσω σου έργο, κάποτε θα δικαιωθείς, είτε από φίλους, είτε από εχθρούς! Γι’ αυτό, δουλειά και έργο! Όχι έργο μόνο για προβολείς και κέρδη. Τέτοια δεν είχαν στην παρέα των φίλων. Έργο που να δίνει ζωή, ακόμα κι αν σου στερεί και την ίδια σου τη ζωή, ή το ψωμί… τέτοια μας λείπουν.

Ο Πέτρος διέθεσε για την πατρίδα του, όλη του την περιουσία και την συνταξή του. Ίσως και την ζωή του. Εμείς, …τουλάχιστον ας τον χειροκροτήσουμε!

Κι όχι μόνο αυτόν! Όλη την παρέα των φίλων, γιατί ξεφεύγει απ’ την κλίκα των συμφερόντων. Η φιλία τους και το πνεύμα τους δοκιμάστηκε τόσα χρόνια, όπως και το ήθος τους και η προσωπικότητά τους.

Πάντα ταπεινοί κι αγαπημένοι.

Ναι, αυτά και άλλα με συγκίνησαν, τα θαύμασα και τα ζήλεψα με την καλή την έννοια.

Θα ‘θελα να είχα κι εγώ τέτοιους φίλους! Που θα τους είχα για πάντα ψηλά, κι εκείνοι το ίδιο! Που θα είχαμε τα ίδια ενδιαφέροντα, που θα τους θαύμαζα και θα με θαύμαζαν, που θα τους έδινα χαρές και θα μου έδιναν!

Λένε, πως η φιλία είναι δύσκολη στις γυναίκες.

Λένε, πως δεν υπάρχει στην εποχή μας.

Λένε, πως δεν έχει ιδανικά και αξίες η εποχή μας, όπως λένε και πως δεν υπάρχουν ταλέντα.

Λένε πολλά και ίσως έτσι είναι και λυπάμαι πολύ.

Θα ήθελα να είχα την ηλικία των φίλων, να είμαι στην παρέα τους, από τότε, κι ας ήμουνα τώρα γιαγιά!

Να μην σας ζαλίσω περισσότερο.

Φωτογραφίες και βιντεάκια απ’ την εκδήλωση, εδώ:

Αν μου έλειψε κάτι απ’ αυτά τα αφιερώματα, ήταν που ήταν μόνο 4! Το ένα δικαιωματικά ανήκε στον Παπαδιαμάντη, μα μου λείπει απ’ το κάδρο των φίλων, κομμάτια παζλ των έργων, του Κώστα Λιάπη, του Βασίλη Μητσάκη, ακόμα και της Αμαλίας Γκιζά, γιατί εκτός του ότι και η ίδια έχει πίσω της έργο, είναι και ο συνδετικός κρίκος μιας δυνατής φιλίας αντρών, συν του ότι με την φωνή της ανέδειξε το έργο τους. Αυτό και μόνο την κάνει ξεχωριστή γυναίκα, πέρα κι από πολύ καλή καλλιτέχνιδα! (Συνήθως, λένε, οι γυναίκες χαλάνε τις φιλίες των αντρών…)

Μήπως η Λέσχη και η υπόλοιπη παρέα τελικά, μας ολοκληρώσουν αυτό το ξεχωριστό και πολύτιμο κάδρο, κάνοντας κι άλλες τέτοιες βραδιές;

Θα δείξει!

Το εύχομαι και θα το ‘θελα πολύ!

Και για τον Κύριο Αναγνωστόπουλο!

Και για τον Κύριο Φουντούλη!

Για όλους όσους έχουν κάνει έργο και αξίζουν μια ηθική δικαίωση που θα τους δώσει χαρά και δύναμη να μην καταθέσουν τα όπλα και τα ταλέντα τους!

55 χρόνια μετά;

Πώς τα μετράνε αλήθεια τα χρόνια;

Όλες οι εκδηλώσεις της Λέσχης, εδώ:

Υγ. Κι επειδή εκτός από πνεύμα και τάλαντον, αυτές οι εκδηλώσεις ευωδίαζαν και ειλικρινή φιλία, δένει κι αυτή η ανάρτηση:

Υγ.௨ ώρα 4:41

Παρ' όλη την φλυαρία μου, δεν έγραψα πως εύχομαι απ' τα βάθη της ψυχής μου, να είναι γεροί αυτοί οι άνθρωποι, ευτυχισμένοι και να μας μεταδίδουν το πνεύμα τους, για πολλά πολλά χρόνια ακόμα.
Ξέχασα να γράψω και για την εφημερίδα "το Λάθως" με τα λάθη της..., για τις "μακαρίτιδες δραχμές" που είπε ο Λιάπης και την παροιμία: "Πότε με τον έναν, πότε με τον άλλον, με τον άντρα μου παιδί δεν έκανα!" θέλοντας να τονίσει πως αν και ήταν εκδότης, μόνο ένα δικό του βιβλίο εξέδωσε, "Τα Καρταλέικα"

"Άκου, ανθρωπάκο", θα 'θελα να σε διαβάσω, οπωσδήποτε, για να συγκρίνω την διαφορά των μπεστ σέλερ του τότε, με του τώρα...

Υγ. 3 Κιαν είχε τώρα την Πύλη, πόσοι Βολιώτες συγγραφείς θα βρήσκαμε μια τρυφερή στέγη;
Κρίμα, αλήθεια!

Παράθυρο στα όνειρα

Κι επειδή μ' αρέσει ο τίτλος του (και συμπτωματικά χθες, έσβηνα ένα παράθυρο με άσπρο... άλλη φορά τα ντοκουμέντα μου...) σας συστήνω κι ένα νέο μπλογκ του Λάσκαρη Π. Ζαράρη (κλεμένη κι αυτή η είδηση απ' τον Σπύρο) που έχει λόγο καλό, αλλά και ...αλυσίδες!

http://parathyrostaoneira.blogspot.com/

Της φυλακής τα σίδερα, είναι και για τις "κλέφτρες", κύριε Λάσκαρη;

Πρωτότυπο

Κι επειδή ο Σπύρος ανεβάζει υλικό και είναι το πρωτότυπο και όχι "της αντιγραφής", όπως τα δικά μου, σας παραπέμπω στην "πηγή"!

ΔΙΕΞΟΔΟΣ

Ε, να μην αφήσω εκτός την "ΔΙΕΞΟΔΟ" Καλαμαριάς, αφού με προτίμησε!

ΔΙΕΞΟΔΟΣ

Σύλλογος ενεργών πολιτών Καλαμαριάς

Δελτίο τύπου

Δημόσιος χώρος- Ο κοινός μας χώρος

ΚΟΔΡΑ festival

Ένα ανοιξιάτικο κάλεσμα της «διεξόδου» 27 Μαΐου με 2 Ιουνίου στο πρώην στρατόπεδο ΚΟΔΡΑ, Καλαμαριά, στο κτίριο «Κοιτώνες»

Για μία βδομάδα, πολίτες, ομάδες, κινήματα, δημιουργοί, αξιοποιούν το ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΩΡΟ. Γιατί για μας το «ΚΟΔΡΑ» αξία ποιεί διασώζοντας τη μνήμη μας με την ιστορική του συνέχεια, από τα αποτυπώματα αρχαίων οικισμών ως τα νεώτερα μνημεία. Διασώζοντας τις αισθήσεις μας με άλλους ήχους, άλλες εικόνες, άλλες μυρωδιές. Γιατί για μας ο ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΧΩΡΟΣ αξία ποιεί παραμένοντας ΔΗΜΟΣΙΟΣ.

Πρόγραμμα δράσεων- εκδηλώσεων:

Παρασκευή 27 Μαΐου

Εγκαίνια εκθέσεων- Πάρτυ εγκαινίων

Ομαδικές εκθέσεις: ζωγραφικής, φωτογραφίας, δημιουργιών χειρός, σκίτσου.

Happening από την ομάδα «Θυμωμένοι»

Σάββατο 28 Μαΐου

Second hand bazaar διάρκεια 28 Μαΐου - 2 Ιουνίου

Κυριακή 29 Μαΐου

11.00 Ξενάγηση στον αρχαιολογικό χώρο του πρώην στρατοπέδου με τη βοήθεια της κ. Ελένη Μανακίδου- Επίκουρη Καθηγήτρια Κλασικής Αρχαιολογίας του Α.Π.Θ.

13.00 Κυνήγι θησαυρού.

Δευτέρα 30 Μαΐου

Εικαστικές παρεμβάσεις:

Εγκατάσταση «αδιέξοδος» στη σοφίτα των «Κοιτώνων» από τον Sotirios.

Εικαστική παρέμβαση από την SCH.EL

21.00 Αφιέρωμα-Συζήτηση- Μανόλης Αναγνωστάκης: Ποιητική και Πολιτική Πράξη

Ομιλητές: Γιώργος Κεχαγιόγλου, Καθηγητής Τμ. Φιλολογίας ΑΠΘ:

Δημήτρης Κόκκορης, Επ. Καθηγητής (εκλεγμένος) Τμ. Φιλολογίας ΑΠΘ

Μιχάλης Μπακογιάννης, Λέκτορας Τμ. Φιλολογίας ΑΠΘ

Συντονίζει: Δημοσθένης Σταμάτης, μέλος της «διεξόδου»

Τρίτη 31 Μαΐου

19.00 Παρέμβαση από την Ένωση για τα δικαιώματα των πεζών.

20.00 Συλλογικότητες στην ίδια πόλη- Συνάντηση- παρουσίαση των συλλόγων της Καλαμαριάς.

Οι σύλλογοι της Καλαμαριάς παρουσιάζουν την ιστορία τους, το έργο τους, σε μία συνάντηση γνωριμίας των ανθρώπων που ζουν, δρουν στην ίδια πόλη και ενδιαφέρονται για το παρόν και το μέλλον της. Θα ακολουθήσει συζήτηση για το κεντρικό θέμα του φεστιβάλ, το Δημόσιο Χώρο.

Τετάρτη 1 Ιουνίου

19.00-20.30 Θεατρικό-οικολογικό δρώμενο, περιβαλλοντικό παιχνίδι και συζήτηση από την Ομάδα Περιβάλλοντος της ΧΕΝ Καλαμαριάς

20.30 Εκδήλωση- Αφιέρωμα, Κώστας Αξελός: «Η Πόλη-πρόβλημα»

Ομιλητές: Ιορδάνης Στυλίδης : Επίκουρος καθηγητής του τμήματος Αρχιτεκτόνων-Μηχανικών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.

Μιχάλης Παναγιωτίδης : μέλος της «διεξόδου»

Μουσική παρέμβαση από το «Κρουστόφωνο»

Πέμπτη 2 Ιουνίου

21.00 Woyzeck, μια μουσική παράσταση δρόμου. Τμήμα Θεάτρου, Σχολή Καλών Τεχνών, Α.Π.Θ. στο δασάκι του πρώην στρατοπέδου.

Πρόκειται για παράσταση βασισμένη στη μουσική του Tom Waits για την ομώνυμη παράσταση του Robert Wilson το 2002 (εμπνευσμένη από το θεατρικό έργο Woyzeck του Georg Bϋchner).

Ώρες λειτουργίας των εκθέσεων

Σαβ.& Κυρ. 11.00-14.00 & 18.00-22.00

Καθημερινές: 18.00-22.00

Επικοινωνία:

Τηλέφωνο: 6947705491 Ελένη Παπαθεοδοσίου (υπεύθυνη συντονισμού)

e-mail: el_papateo@yahoo.com

site: diexodos2000.gr

"ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ" ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΟΣΟΥΣ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΝ!

Εδώ και μια ώρα γιορτάζει η κόρη μου! Να την χαίρομαι, ξέρω!
Την "χαίρομαι", πιστέψ' τε με, πολύ! Παρόλο που με κατηγορεί ότι λειτουργώ ώς " κλασσική Ελληνίδα μάνα", φέτος, δεν πρόλαβα να της ετοιμάσω ένα νέο βιντεάκι. Έχω όμως, ένα παλιό... με τα πόδια της!



Έχω κι ένα μπλογκ κλειδωμένο, όκευ! Όλα καλά!

"Χρόνια Πολλά" κι ευτυχισμένα σε όλους όσους γιορτάζουν! Δικούς σας και δικούς μας, γιατί πολύ φοβάμαι, σίγουρα, κάποιους θα ξεχάσω, με τόσα που έχω φέτος στο κεφάλι μου!

Λένα μου, Ελένη μου, Ντίνο μου, Λενιώ μου και Ελένη μου, Κώστα μου (πρώτο αίμα)

Νίτσα μου, Ελένη Γκίκα, Κώστα Λιάπη, Ελεάννα, Έλενα, Κωνσταντίνε, Ντίνα μου, Κώστα , Κώστα ηλεκρολόγε, Κώστα σιδερά, Λενάκι, φιλιά και πολλές πολλές ευχές! Ότι ποθείτε!

Υγεία, πρώτ' απ' όλα!
Κωστή, πελάτες μου, και όλοι όσοι γιορτάζουν!

Απλό σχόλιο

Έχω πολλές εκρεμότητες σ' αυτό το μπλογκ και όχι μόνο!
Παιδιά, δώσ ' τε μου χρόνο, πλιζ!
Η κάθε μέρα κουβαλάει στιγμές και γεγονότα, ευχάριστα και δυσάρεστα. Ο χρόνος μ' αναγκάζει να μην προλαβαίνω να γράψω όσα θέλω και όπου θέλω.
Παρευρέθηκα σε δυο εκδηλώσεις που με συγκλόνισαν, στεναχωρέθηκα που δεν μπόρεσα να πάω στην γιορτή του Μουσείου ΚΕ. ΜΕ.ΒΟ. να δω την Κάρλα και τους πελαργούς μου, πάνω που πήρα και το "παράσημο"! (Αχ! ρε Πρόεδρε!)
μια ανακατοσούρα και αλλαγή πάει να γίνει στη ζωή μου, όλο και το παλεύω, αλλά δεν μπορώ να πω ότι δεν μ' έχει συγκλονίσει η δολοφονία και η ληστεία μιας μοναχικής γυναίκας στον Άι - Γιώργη του Άνω Βόλου!
Με τρομάζει ο κόσμος που ζω. Ανησυχώ. Προβληματίζομαι. Χαίρομαι που ο κόσμος του βιβλίου μας "ελευθερώνει", αλλά... δεν ξέρω αν φτάνει μόνο αυτό!
Τα λέμε, όμως, άλλη στιγμή, γιατί πήγε 4και30!

Αφιέρωμα στον ποιητή ΠΑΒΛΟ ΝΕΡΟΥΔΑ

Όσο περνούσε η ώρα... αργοπέθαινα στο μαγαζί. "Έχασα πέντε λεπτά" έλεγα από μέσα μου. "Έχασα μισή ώρα", σκέφτηκα την τελευταία φορά και τότε, τ' αποφάσισα. "Παιδιά, εγώ θα κλείσω! Έχετε και οι τρεις μηχανάκια. Θα με πετάξει ένας σας, ως την Παλιά Ηλεκτρική να προλάβω κάτι;" τους ρώτησα.
Με κοίταζαν...
"Δηλαδή, δε θα γυρίσεις;" είπε ο Νικολάκης κατσουφιασμένος που δεν είχε πιεί ακόμα το κρασί του.
"Όχι, Νικολάκη μου, δε θα γυρίσω! Θα το πιείς αύριο το υπόλοιπο!"
Του την έσπασα. Το ξέρω, αλλά... αργοπέθαινα στην ιδέα ότι θα χάσω αυτή την παράσταση και δεν θα καμαρώσω κάποια γνωστά μου παιδιά.

Τελικά, με έτρεξε ο μεγάλος Νίκος.
Ότι πρόλαβα ήταν αρκετό για ανάσες...

Θερμά "Συγχαρητήρια" σε όλους τους συντελεστές!
Λίγα παραπάνω στον Σπύρο Μακρυγιάννη και στον Ευάγγελο Κάβουρα, θα μου επιτρέψετε!






















Αφιέρωμα στον ΠΑΒΛΟ ΝΕΡΟΥΔΑ, ΔΙΟΤΙΜΑ ΚΑΙ ΜΟΥΣΕΣ
Επιμέλεια - Επεξεργασία Κειμένου: Ειρήνη Σκουλή
Σκηνοθετική επιμέλεια: Ευάγγελος Κάβουρας

Συμμετέχουν:
Κυριάκος Κυτούδης: Πάβλο Νερούδα
Κατερίνα Σκλαβούνου: Δημοσιογράφος
Ευάγγελος Κάβουρας: Πάβλο σε νεαρή ηλικία- απαγγελίες
Σπύρος Μακρυγιάννης: Πάβλο σε μέση ηλικία - απαγγελίες
Ειρήνη Σκουλή: Μούσα -απαγγελίες
Μουσικοί: Νεκταρία Παπαδημητρίου (πιάνο)
Στάθης Καραδημητρίου (ακορντεόν- πλήκτρα)

Τραγούδι: Ράνια Σταματίου - Ιολδάση (σοπράνο)
jorgeMoya Haro
Χορογραφία: Βάσω Τηλιοπούλου
Χορεύουν: Βάσω Τηλιοπούλου και η ομάδα των χορευτών της σχολής Chorus-Line
Επιμέλεια βίντεο: Γιάννης Α. Κωστής
Σχεδιασμός φωτισμού: Βλάσης Σκουλής
Επιμέλεια σκηνικού: Δήμητρα Σκουφογιάννη
Γενική επιμέλεια - Οργάνωση: Μαρία Arfe' - Καρινάκη
Κατηγορία:

Πρόσωπα και ιστολόγια
Ετικέτες:

* ΠΟΙΗΣΗ

Αργοπεθαίνει [Pablo Neruda]

Αργοπεθαίνει
όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας,
επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,
όποιος δεν αλλάζει περπατησιά,
όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του,
όποιος δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει.

Αργοπεθαίνει
όποιος αποφεύγει ένα πάθος,
όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο
και τα διαλυτικά σημεία στο "ι"
αντί ενός συνόλου συγκινήσεων
που κάνουν να λάμπουν τα μάτια,
που μετατρέπουν ένα χασμουργητό σε ένα χαμόγελο,
που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.

Αργοπεθαίνει
όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι,
όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του,
όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα
για να κυνηγήσει ένα όνειρο,
όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του
να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.

Αργοπεθαίνει
όποιος δεν ταξιδεύει,
όποιος δεν διαβάζει,
όποιος δεν ακούει μουσική,
όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του.

Αργοπεθαίνει
όποιος καταστρέφει τον έρωτά του,
όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν,
όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του
ή για την ασταμάτητη βροχή.

Αργοπεθαίνει
όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει,
όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει.

Φώτο κολάζ

Φώτο αλλιώς

Όχι, δεν βιάζομαι να γράψω, αν και είμαι του "εν βρασμώ"...

Τον Πέτρο Κυπριωτέλη τον ξέρω χρόνια, ποτέ δεν "κρύωσε" η εκτίμησή μου και ο θαυμασμός μου για κείνον, οπότε... αφού δουλεύει καλά ο Πικάσα μου και λόγω της ώρας, θα "παίξω" με τις φωτογραφίες όλων!

Φωτογραφίες από την εκδήλωση

Ο ("τρανός" για μένα) ηθοποιός και συγγραφέας Βασίλης Μητσάκης.

Ο λαογράφος συγγραφέας (και "μεγάλος δάσκαλος" για μένα), Κώστας Λιάπης.

Η Πρόεδρος της Εξωραϊστικής Λέσχης Βόλου, Μαρία Γαλανού καλωσορίζει το κοινό και ευχαριστεί τους συντελεστές της εκδήλωσης.

Ο Γιώργος Φουντούλης που "μιλάει" με την φωνή της κιθάρας του και κόβονται ανάσες...

Ο ηθοποιός και συγγραφέας Βασίλης Μητσάκης

Η ηθοποιός (και για μένα μεγάλη τραγουδίστρια), Αμαλία Γκιζά

Ο τιμώμενος Πέτρος Κυπριωτέλης μας κάνει και γελάμε...

ή σκηνή!!! Ο Πέτρος Πήλιος μας συγκινεί κρατώντας στα χέρια του μια "σαρακοφαγωμένη φυλλάδα" της ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ που προέβλεπε τότε... ο ίδιος, το λαμπρό μέλλον του Κώστα Λιάπη, ως δημοσιογράφο! Ευτυχώς, έπεσε έξω!

Η Πρόεδρος Μαρία Γαλανού ευχαριστεί κοινό και συντελεστές των εκδηλώσεων "... με μουσικές εξαίσιες με φωνές..." και τονίζει πως η πόρτα της Λέσχης είναι ανοιχτή για όλον τον κόσμο!

(Περισσότερα σε επόμενη ανάρτηση.)