Του Γιάννη Μαλαμούση

 (Θα τον βρείτε στο Φεις. Γράφει ακατάπαυστα. Πέτυχα κυκλάμινα και τα κράτησα...)

***

"Στα χνάρια" του "κυκλάμινου"

"Στα χνάρια"
του "κυκλάμινου"
το μικρό καφενεδάκι
εκεί στην Κουταρέλια
που το πιάνει τ' αγιασμένο μελτεμάκι,
δεν θα ξεχάσω την καλημέρα μου να πω,
τ' άρωμα του καφέ να απολαύσω
και ν' ακούσω τον λόγο τον καλό.

"Τάσο έναν σκέτο Ελληνικό"

Θα συναντήσω πρόσωπα αγαπημένα
τον Κωνσταντίνο, τον Γιάννη, τη Μάγια, τη Χαρά
και άλλους πολλούς που πετούν με τα δικά τους φτερά.

"Μια λεμονάδα ΕΨΑ"

Θα είναι κει ο Ζακ, το χέρι του Θεόφιλου
Μια φοιτητοπαρέα, μπουμπούκια που ανθίζουν
Δίπλα τους είναι ο Θεοδόσης ακούει κι' αναθαρεύει
από τα βράχια που τον έριξε το άγριο κύμα της ζωής.

"Ένα γλυκό του κουταλιού καρυδάκι"

Στον τοίχο οι παλιές φωτογραφίες μοιάζουν,
να λένε ψέματα, να μας κλείνουν το μάτι
και να μας δείχνουν ταξίδι στο ΠΗΛΙΟ
απ' το παράθυρο του "τοίχου" που είναι
σ' όλο τον κόσμο ανοιχτό

"Ένα φραπέ γλυκό"

Ξέχνα τα ομόλογα, τις ρήτρες, τα παράλογα
άσε τους άλλους να τρέχουν σαν τρελοί
κι έλα στα χνάρια να γνωρίσεις
την κληρονομιά που μας κρύβουν κάποιοι πονηροί.

Γιάννης Μαλαμούσης

Που ανήκω

"Στο κυκλάμινο"

Που ανήκεις;
Σε ρώτησα τότε.
Με κοίταξες παράξενα και μου απάντησες,
που ανήκω; Να εκεί
και μου έδειξες το γέρμα του ήλιου.
Και στο σταθμό των τρένων, εκεί που είναι
το άγαλμα της θεάς με το δόρυ,
ανήκω.
Στη διαδρομή του φιδίσιου δρόμου,
Χάνια Ζαγορά,
ανήκω.
Στις γυναίκες που έγειρα στο πλάι τους,
ανήκω.
Σ' έναν τοίχο στη Μακρυνίτσα,
που ζωγράφισε ο Θεόφιλος,
ανήκω.
Στο χαρούμενο πρωινό κουτσομπολιό,
των σπουργιτιών έξω απ' το παράθυρό μου,
ανήκω.
Στο σύνθημα που είδα γραμμένο σε τοίχο,
"Δεν είναι ο τόπος μου αυτός"
ανήκω.
Στο κτίριο της "τράπεζας της Ελλάδος" και του
"Αχίλειον" στην παραλία του Βόλου, που επιμένουν,
ανήκω.
Σε ό,τι ακόμη εξακολουθεί ν' αντιστέκεται
και να επιμένει,
ανήκω.

Γιάννης Μαλαμούσης

***