"Όπου και να σας βρίσκει το κακό αδελφοί"
Στο σημερινό Εθνος δημοσιεύθηκε το σχόλιό μου για το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου:
Ελλειψη χρημάτων στάση εκδηλώσεων, λέει, περίπου (με δικά μου λόγια) το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου. Εχουμε μειωμένο προϋπολογισμό; Πρώτον αποφασίζουμε απολύσεις (εξαιρετικά άδικο και θλιβερό) και δεύτερον, όπως διαβάζω στον Τύπο, σταματάμε τα αφιερώματα σε συγγραφείς για τους οποίους εορτάζονται κάποιοι επέτειοι. Εκτός εάν βρεθούν χορηγοί.
Και έρχομαι μετά από αυτό να ρωτήσω τον πολιτικό προϊστάμενο του Κέντρου, τον υπουργό Πολιτισμού και Τουρισμού Παύλο Γερουλάνο: θα αποδεχθεί αυτή την απόφαση; Δεν θα το πρότεινα. Καθόλου. Ειδάλλως, έτοιμη είναι η πραγματικότητα να του φωνάξει ΜΗ.
Την ερχόμενη κιόλας χρονιά, το 2011, η Ελλάδα θα πρέπει να σημειώσει μια διπλή, σημαντική επέτειο. Είναι τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Νίκου Γκάτσου και του Οδυσσέα Ελύτη. Δύο εκπροσώπων της περίφημης Γενιάς του ‘30. Ο δεύτερος, μάλιστα, έχει δοξάσει την Ελλάδα με το Νόμπελ του. Ακόμη ένα, μετά τον Γιώργο Σεφέρη, και μοναδικά μέχρι σήμερα.
Θα έρθει λοιπόν η μητέρα πατρίδα και θα πει στα δύο τέκνα της (με δικά μου λόγια πάντοτε), «αν δεν βρεθούν χορηγοί, συγνώμη, αλλά δεν είναι δυνατόν να σας τιμήσω διά του μοναδικού κρατικού φορέα μου που οργανώνει εκδηλώσεις για τη λογοτεχνία»; Θα πει ότι από έναν προϋπολογισμό παχουλούτσικο, αυτό που σκέφτηκε να κόψει είναι οι τιμητικές εκδηλώσεις; Όλα τα άλλα, δηλαδή, είναι απαραίτητα και αυτό μονάχα δεν είναι; Αυτό είναι επουσιώδες, έρχεται δεύτερο; Αυτό δεν δικαιολογεί τα χρήματα που διατίθενται; Η εθνική συλλογική μνήμη πρέπει να πάει περίπατο; Μητέρα είναι αυτή ή κακιά μητριά επιτέλους;
Αν χρειάζονται χορηγοί για το αυτονόητο καθήκον της Ελλάδας, αναρωτιέμαι πού θα στηριχθεί το Αύριο. Η Παιδεία και ο πολιτισμός δεν είναι οι αξίες μας, υποτίθεται; Αλλά μια και έφτασα στην Παιδεία, ας το πω εγκαίρως. Πέρυσι, μεσούντος του Ετους Γιάννη Ρίτσου, για τα 100 χρόνια από τη γέννηση του ποιητή, το υπουργείο Παιδείας είχε θεωρήσει αρμόζον (ενδεχομένως και απαραίτητο) να αφαιρέσει τη «Σονάτα του σεληνόφωτος» από τη διδακτέα ύλη. Καθώς πλησιάζει το Ετος Ελύτη, ειδοποιώ τους αρμοδίους από νωρίς να μην ξεχάσουν να βγάλουν και όποιο δικό του έργο ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Καλύτερα ας βγάλουν και την «Αμοργό» του Γκάτσου. Αν την έχουν...
Ο σύνδεσμος, εδώ
Κυκλοφόρησε, όμως και η
Ανοιχτή επιστολή του Σωματείου Εργαζομένων Εθνικού Κέντρου Βιβλίου
Εχει εξαιρετική σημασία. Διαβάστε την, παρακαλώ:
"Αθήνα, 27 Μαΐου 2010
Μέσα στο ευρύτερο κλίμα που έχει δημιουργηθεί, μετά τις αιφνιδιαστικές απολύσεις των 9 συναδέλφων μας, την παραίτηση του Αντιπροέδρου του Δ.Σ. και τις δηλώσεις του Υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού, θα θέλαμε να τοποθετηθούμε δημόσια για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα και να θέσουμε το πρόβλημα στις πραγματικές του διαστάσεις.
Η ανακοίνωση του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου (ΕΚΕΒΙ) για την «αναστολή κάποιων δράσεων» αφορά δευτερεύουσες μόνο πρωτοβουλίες του (βραβείο σεναρίου, περίπτερο στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, γραφείο του ΕΚΕΒΙ στη Στοά του Βιβλίου και παρουσία του σε ορισμένες μικρής σημασίας εκθέσεις βιβλίου στο εξωτερικό και στην Αττική), και όχι τον κύριο όγκο του έργου του. Αρκεί η αναστολή των δράσεων αυτών για να δικαιολογηθεί η απόλυση εννέα εργαζομένων; Πώς σκοπεύει να υλοποιήσει το ΕΚΕΒΙ το υπόλοιπο από το κύριο πρόγραμμά του, που διατηρείται ανέπαφο και στο οποίο οι απολυμένοι συνάδελφοι είχαν ρόλους καθοριστικούς, με τα τρία τέταρτα μόνο των εργαζομένων;
Το δίλημμα «πληρώνω τους εργαζόμενους και δεν πραγματοποιώ δράσεις» ή «μειώνω το προσωπικό για να χρηματοδοτήσω κάποιες δράσεις» είναι ένα ψευδές δίλημμα. Ποια ήταν ακριβώς η περικοπή προϋπολογισμού που έκανε αναγκαίες τις απολύσεις των εργαζομένων; Το 35% προφανώς δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα αφού το Υπουργείο το διέψευσε. Σε τι ύψος ανέρχεται, τελικά, ο προϋπολογισμός του ΕΚΕΒΙ φέτος; 1.170.000 ευρώ; (έτσι ισχυρίζεται το ίδιο). Μεγαλύτερος; (όπως αφήνει να εννοηθεί το ΥΠΠΟΤ;). Σ' αυτά τα 1.170.000 ευρώ περιλαμβάνονται τα 700.000 ευρώ που δόθηκαν ήδη για τη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης και τα 100.000 ευρώ που δόθηκαν για την Έκθεση Παιδικού και Εφηβικού Βιβλίου;
Η διοίκηση του ΕΚΕΒΙ ανακοίνωσε ότι έχει ζητήσει από το Υπουργείο να στεγάσει τον οργανισμό σε κτίριο της ιδιοκτησίας του, ώστε να απαλλαγεί από το κόστος των 10.000 ευρώ το μήνα, που καταβάλλει για την ενοικίαση των τωρινών εγκαταστάσεών του στου Μακρυγιάννη (ενώ καταβάλλει και άλλα 3.000 ευρώ το μήνα για την ενοικίαση αποθήκης στην ίδια περιοχή). Το ΕΚΕΒΙ όμως, ξεκίνησε τη λειτουργία του το 1995 σε κτίριο στην Κηφισιά που του είχε παραχωρηθεί δωρεάν, τη Βίλα Μπότση, κτίριο το οποίο πριν από έναν μόλις χρόνο επέστρεψε ως «μη λειτουργικό» στο κράτος.
Θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε ότι δε μιλάμε για «μη ανανέωση συμβάσεων έργου λόγω αναστολής κάποιων δράσεων», αλλά για απολύσεις εργαζομένων που έγιναν με τρόπο παράνομο σύμφωνα ακόμη και με το ιδιωτικό δίκαιο -αφού έγιναν απροειδοποίητα, στο 22% του προσωπικού χωρίς να διασφαλίζουν ούτε καν την «εξασφάλισή τους» από το ταμείο ανεργίας, με μία «χαριστική» αποζημίωση παρά τη μόνιμη, καθημερινή και πλήρους ωραρίου υπαλληλική σχέση που για κάποιους έφτανε τα 9 συναπτά έτη- χωρίς πειστικές εξηγήσεις για τα κριτήρια της επιλογής.
Για τις επιλογές που κάνει ο καθένας, κρίνεται. Αλλά οι αποφάσεις, τουλάχιστον στο χώρο του βιβλίου, δεν οφείλουν να είναι μόνο νόμιμες ή να προέρχονται από σωστές διοικητικές πράξεις, αλλά πρωτίστως πρέπει να εκφράζουν πολιτισμό. Κι αυτός, απ' ό,τι φαίνεται, έλειψε."
Τι λυπηρό...
Ελλειψη χρημάτων στάση εκδηλώσεων, λέει, περίπου (με δικά μου λόγια) το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου. Εχουμε μειωμένο προϋπολογισμό; Πρώτον αποφασίζουμε απολύσεις (εξαιρετικά άδικο και θλιβερό) και δεύτερον, όπως διαβάζω στον Τύπο, σταματάμε τα αφιερώματα σε συγγραφείς για τους οποίους εορτάζονται κάποιοι επέτειοι. Εκτός εάν βρεθούν χορηγοί.
Και έρχομαι μετά από αυτό να ρωτήσω τον πολιτικό προϊστάμενο του Κέντρου, τον υπουργό Πολιτισμού και Τουρισμού Παύλο Γερουλάνο: θα αποδεχθεί αυτή την απόφαση; Δεν θα το πρότεινα. Καθόλου. Ειδάλλως, έτοιμη είναι η πραγματικότητα να του φωνάξει ΜΗ.
Την ερχόμενη κιόλας χρονιά, το 2011, η Ελλάδα θα πρέπει να σημειώσει μια διπλή, σημαντική επέτειο. Είναι τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Νίκου Γκάτσου και του Οδυσσέα Ελύτη. Δύο εκπροσώπων της περίφημης Γενιάς του ‘30. Ο δεύτερος, μάλιστα, έχει δοξάσει την Ελλάδα με το Νόμπελ του. Ακόμη ένα, μετά τον Γιώργο Σεφέρη, και μοναδικά μέχρι σήμερα.
Θα έρθει λοιπόν η μητέρα πατρίδα και θα πει στα δύο τέκνα της (με δικά μου λόγια πάντοτε), «αν δεν βρεθούν χορηγοί, συγνώμη, αλλά δεν είναι δυνατόν να σας τιμήσω διά του μοναδικού κρατικού φορέα μου που οργανώνει εκδηλώσεις για τη λογοτεχνία»; Θα πει ότι από έναν προϋπολογισμό παχουλούτσικο, αυτό που σκέφτηκε να κόψει είναι οι τιμητικές εκδηλώσεις; Όλα τα άλλα, δηλαδή, είναι απαραίτητα και αυτό μονάχα δεν είναι; Αυτό είναι επουσιώδες, έρχεται δεύτερο; Αυτό δεν δικαιολογεί τα χρήματα που διατίθενται; Η εθνική συλλογική μνήμη πρέπει να πάει περίπατο; Μητέρα είναι αυτή ή κακιά μητριά επιτέλους;
Αν χρειάζονται χορηγοί για το αυτονόητο καθήκον της Ελλάδας, αναρωτιέμαι πού θα στηριχθεί το Αύριο. Η Παιδεία και ο πολιτισμός δεν είναι οι αξίες μας, υποτίθεται; Αλλά μια και έφτασα στην Παιδεία, ας το πω εγκαίρως. Πέρυσι, μεσούντος του Ετους Γιάννη Ρίτσου, για τα 100 χρόνια από τη γέννηση του ποιητή, το υπουργείο Παιδείας είχε θεωρήσει αρμόζον (ενδεχομένως και απαραίτητο) να αφαιρέσει τη «Σονάτα του σεληνόφωτος» από τη διδακτέα ύλη. Καθώς πλησιάζει το Ετος Ελύτη, ειδοποιώ τους αρμοδίους από νωρίς να μην ξεχάσουν να βγάλουν και όποιο δικό του έργο ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Καλύτερα ας βγάλουν και την «Αμοργό» του Γκάτσου. Αν την έχουν...
Ο σύνδεσμος, εδώ
Κυκλοφόρησε, όμως και η
Ανοιχτή επιστολή του Σωματείου Εργαζομένων Εθνικού Κέντρου Βιβλίου
Εχει εξαιρετική σημασία. Διαβάστε την, παρακαλώ:
"Αθήνα, 27 Μαΐου 2010
Μέσα στο ευρύτερο κλίμα που έχει δημιουργηθεί, μετά τις αιφνιδιαστικές απολύσεις των 9 συναδέλφων μας, την παραίτηση του Αντιπροέδρου του Δ.Σ. και τις δηλώσεις του Υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού, θα θέλαμε να τοποθετηθούμε δημόσια για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα και να θέσουμε το πρόβλημα στις πραγματικές του διαστάσεις.
Η ανακοίνωση του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου (ΕΚΕΒΙ) για την «αναστολή κάποιων δράσεων» αφορά δευτερεύουσες μόνο πρωτοβουλίες του (βραβείο σεναρίου, περίπτερο στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, γραφείο του ΕΚΕΒΙ στη Στοά του Βιβλίου και παρουσία του σε ορισμένες μικρής σημασίας εκθέσεις βιβλίου στο εξωτερικό και στην Αττική), και όχι τον κύριο όγκο του έργου του. Αρκεί η αναστολή των δράσεων αυτών για να δικαιολογηθεί η απόλυση εννέα εργαζομένων; Πώς σκοπεύει να υλοποιήσει το ΕΚΕΒΙ το υπόλοιπο από το κύριο πρόγραμμά του, που διατηρείται ανέπαφο και στο οποίο οι απολυμένοι συνάδελφοι είχαν ρόλους καθοριστικούς, με τα τρία τέταρτα μόνο των εργαζομένων;
Το δίλημμα «πληρώνω τους εργαζόμενους και δεν πραγματοποιώ δράσεις» ή «μειώνω το προσωπικό για να χρηματοδοτήσω κάποιες δράσεις» είναι ένα ψευδές δίλημμα. Ποια ήταν ακριβώς η περικοπή προϋπολογισμού που έκανε αναγκαίες τις απολύσεις των εργαζομένων; Το 35% προφανώς δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα αφού το Υπουργείο το διέψευσε. Σε τι ύψος ανέρχεται, τελικά, ο προϋπολογισμός του ΕΚΕΒΙ φέτος; 1.170.000 ευρώ; (έτσι ισχυρίζεται το ίδιο). Μεγαλύτερος; (όπως αφήνει να εννοηθεί το ΥΠΠΟΤ;). Σ' αυτά τα 1.170.000 ευρώ περιλαμβάνονται τα 700.000 ευρώ που δόθηκαν ήδη για τη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης και τα 100.000 ευρώ που δόθηκαν για την Έκθεση Παιδικού και Εφηβικού Βιβλίου;
Η διοίκηση του ΕΚΕΒΙ ανακοίνωσε ότι έχει ζητήσει από το Υπουργείο να στεγάσει τον οργανισμό σε κτίριο της ιδιοκτησίας του, ώστε να απαλλαγεί από το κόστος των 10.000 ευρώ το μήνα, που καταβάλλει για την ενοικίαση των τωρινών εγκαταστάσεών του στου Μακρυγιάννη (ενώ καταβάλλει και άλλα 3.000 ευρώ το μήνα για την ενοικίαση αποθήκης στην ίδια περιοχή). Το ΕΚΕΒΙ όμως, ξεκίνησε τη λειτουργία του το 1995 σε κτίριο στην Κηφισιά που του είχε παραχωρηθεί δωρεάν, τη Βίλα Μπότση, κτίριο το οποίο πριν από έναν μόλις χρόνο επέστρεψε ως «μη λειτουργικό» στο κράτος.
Θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε ότι δε μιλάμε για «μη ανανέωση συμβάσεων έργου λόγω αναστολής κάποιων δράσεων», αλλά για απολύσεις εργαζομένων που έγιναν με τρόπο παράνομο σύμφωνα ακόμη και με το ιδιωτικό δίκαιο -αφού έγιναν απροειδοποίητα, στο 22% του προσωπικού χωρίς να διασφαλίζουν ούτε καν την «εξασφάλισή τους» από το ταμείο ανεργίας, με μία «χαριστική» αποζημίωση παρά τη μόνιμη, καθημερινή και πλήρους ωραρίου υπαλληλική σχέση που για κάποιους έφτανε τα 9 συναπτά έτη- χωρίς πειστικές εξηγήσεις για τα κριτήρια της επιλογής.
Για τις επιλογές που κάνει ο καθένας, κρίνεται. Αλλά οι αποφάσεις, τουλάχιστον στο χώρο του βιβλίου, δεν οφείλουν να είναι μόνο νόμιμες ή να προέρχονται από σωστές διοικητικές πράξεις, αλλά πρωτίστως πρέπει να εκφράζουν πολιτισμό. Κι αυτός, απ' ό,τι φαίνεται, έλειψε."
Τι λυπηρό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου