ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΘΕΑΤΡΟ
ΠΕΤΕΡ ΒΑΪΣ
Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΜΑΡΑ
Μετάφραση: Μάριος Πλωρίτης
ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΔΩΔΩΝΗ» ΑΘΗΝΑ
ΣΕΙΡΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΘΕΑΤΡΟ: ΑΡΙΘ. 71
«… ο Μαρά είναι η φλογερή ενσάρκωση της απόλυτης Επανάστασης. Η δική του ιδανική πολιτεία, δεν είναι το κράτος της ατομικής ηδονής, αλλά το κράτος του γενικού συμφέροντος, όπου το άτομο δε θα υπάρχει παρά για το σύνολο. Εξεγείρεται κι αυτός, αλλά εναντίον του καθεστώτος που καταπίεζε το λαό, «μισεί κάθε τι που θυμίζει αφέντες και δεσπότες», πιστεύει με πάθος στις ιδέες, και απέναντι στη σιωπή της Φύσης, ορθώνει τη Δράση, στην αδιαφορία της βρίσκει ένα νόημα» και πασχίζει «ν’ αλλάξει και να καλυτερέψει τον κόσμο». Γι’ αυτόν τον σκοπό, κάθε μέσο είναι καλό, ακόμα κι ο όλεθρος («Δεν μπορούμε να χτίσουμε, αν δεν γκρεμίσουμε»), ακόμα κι ο αφανισμός των άλλων («Δεν δολοφονούμε, σκοτώνουμε από νόμιμη άμυνα») Είναι κι αυτός αγανακτισμένος για το δρόμο που πήρε η Επανάσταση, όχι όμως επειδή δεν έφερε τη σαδιστική «ελευθερία», μα επειδή δεν έφτασε ως το τέλος, επειδή περιορίζεται σε ημίμετρα, επειδή καινούργιοι εκμεταλλευτές της λαϊκής ελευθερίας ήρθαν να διαδεχθούν τους παλιούς…
Σελίδα 11
ΧΟΡΟΣ, στο βάθος, τραγούδι:
Τους στρατηγούς όλους σκοτώστε
Τους μαυραγορίτες παλουκώστε!
ΡΟΥ: Ζήτω η Επανάσταση!
(Οι τέσσερις Τραγουδιστές και άλλοι Άρρωστοι παίρνουν θέση γύρω στην μπανιέρα για την «αποθέωση» του Μαρά. Υψώνουν ένα στεφάνι από φύλλα.)
ΕΝΑΣ ΑΡΡΩΣΤΟΣ, στο βάθος: Μαρά, δε θέλουμε να σκάβουμε το λάκκο μας.
ΕΝΑΣ ΑΡΡΩΣΤΟΣ, στο βάθος: Μαρά, ψωμί γεμάτο θέλουμε το σάκο μας.
ΕΝΑΣ ΑΡΡΩΣΤΟΣ, στο βάθος: Μαρά, δε θέλουμε σαν σκλάβοι πια να ζούμε.
ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΡΡΩΣΤΟΙ: Μαρά, θέλουμε να καλοπερνούμε.
Σελ.28
ΑΗΔΟΝΑ…
Μαρά μας, πατερούλη, ποιος σ’ έχει πληγώσει;
Η Επανάστασή μας δεν πρέπει να ματώσει.
Σελ. 29
ΑΡΡΩΣΤΟΙ, στο βάθος, χτυπώντας το ρυθμό, μιλάνε αφού πρώτα συνεννοήθηκαν:
Ποιος μας κρατάει φυλακισμένους εδώ πέρα;
Γεροί είμαστε, και θέλουμε λεύτερον αγέρα.
Σελ. 31
ΚΟΡΝΤΑΙ,….
…Είχαμε, κάποτε, το ίδιο ιδανικό,
που ονειρεύτηκε ο μεγάλος μας Ρουσσώ.
Μα δε μπορέσαμε να δώσουμε τα χέρια,
Γιατί οι λέξεις, οι ίδιες λέξεις όπου λέγαμε,
Άλλο είχανε νόημα για σένα,
Κι άλλο για μένα.
Καθένας μας τη Λευτεριά ποθούσε,
Αλλά, για σένα, η Λευτεριά περνούσε
μεσ’ από πτώματα βουνό.
Για Ομόνοια μιλούσαμε κι οι δυο,
Αλλά μας έδειξες, σε λίγα χρόνια,
Τι εσήμαινε, για σένα, η Ομόνοια.
Σελ.33
ΣΑΝΤ:….
Ήθελες να χωθείς μες στην πραγματικότητα
Μα η πραγματικότητα σε στρίμωξε σε μια γωνιά.
Εγώ,
Έπαψα να σκοτίζομαι γι’ αυτήν,
Η ζωή μου είναι τώρα η Φαντασία.
Η Επανάσταση δε με νοιάζει πια.
Σελ.52
ΜΑΡΑ: Λάθος, Σάντ, λάθος.
Με ταραγμένες σκέψεις
Δεν μπορείς κανένα τείχος να γκρεμίσεις.
Με την πένα δεν μπορείς την «τάξη» ν’ αναποδογυρίσεις.
Όσο και να πασχίσουμε να οραματιστούμε τους νέους καιρούς,
Ετούτοι δεν ξεπηδάνε
παρά μες από τις αδέξιες κι άμορφες πράξεις μας.
Είμαστε τόσο ποτισμένοι απ’ τις προλήψεις
Που η μια γενιά κληρονομά απ’ την άλλη,
Ώστε ακόμα κι οι καλύτεροι από μας
Δεν ξέρουνε που να στραφούν
Και πώς να βγούνε απ’ τις παγίδες.
Είμαστε οι εφευρέτες της Επανάστασης
Αλλά δεν ξέρουμε ακόμα πώς να τηνε μεταχειριστούμε.
Η Εθνοσυνέλευση είναι μια σύναξη από ανθρώπους
Που ο καθένας είναι ποτισμένος απ’ τη δική του φιλοδοξία,
Κι ο καθένας θέλει κάτι να κρατήσει από τα πεινασμένα,
Ο ένας τη μαιτρέσσα του
Ο άλλος έναν όμορφο πίνακα
Ο ένας τα’ άλογό του
Ο άλλος το περβόλι του
Ο ένας το στρατό του
Ο άλλος το βασιλιά του.
Κι έτσι δεν κάνουμε ούτε βήμα κατά μπρος
Και, στη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου,
Προσθέτουμε το «ιερό δικαίωμα» της ιδιοκτησίας και του πλούτου!
Σελ. 52-53
16. ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ
ΟΙ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΕΣ, με συνοδεία μουσικής:
Που τους βρήκαν τους παράδες
Που τη βρήκαν τόση δύναμη
Που τις βρήκαν τις φιλίες
Κι όλες τις χρυσές δουλειές;
Ενώ εμείς δεν έχουμε άλλο
Παρά τρύπες.
ΤΟΥΡΛΟΥΛΟΥ: Τρύπες έχουμε για σπίτια.
ΓΛΟΥΓΛΟΥ: Τρύπες πλήθος στην κοιλιά μας.
ΑΗΔΟΝΑ: Τρύπες πλήθος στα βρακιά μας.
Σελ.54
ΟΙ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΕΣ και Ο ΧΟΡΟΣ:
Μαρά, τι βγήκε από την Επανάσταση;
Μαρά, δεν περιμένουμε άλλη ανάσταση,
Μαρά, είμαστε ακόμα όλοι φτωχοί,
Θέλουμε να ‘ρθει η «αλλαγή».
Σελ. 72
ΚΟΡΝΤΑΙ, σε ύφος άριας:
Κάποτε θα φτάσουμε στην αρμονία του ανθρώπου με τον εαυτό του και με τους όμοιούς του….
….Όπου ο καθένας θα ‘χει πάνω στους άλλους τα ίδια δικαιώματα που θα μπορεί να ‘χει στον ίδιο τον εαυτό του.
Σελ.74
Μην ξεγιέστε
Όταν ακούτε πως η Επανάστασή μας πνίγηκε
Κι όταν σας λένε
Πως τα πράματα πάνε καλύτερα.
Κι αν δε βλέπετε πια τόση μιζέρια,
Ειν’ επειδή την έχουνε κρυμμένη
Κι αν κερδίζετε χρήματα
Και μπορείτε κάτι ν’ αγοράσετε απ’ τα «καλά»
Που οι βιομηχανίες σας πασάρουν,
Κι αν σας φαίνεται
Πως η καλοπέραση έφτασε στην πόρτα σας,
Μην ξεχνάτε πως όλ’ αυτά δεν είναι παρά απάτη εκείνων
Που έτσι κι αλλιώς έχουνε πάντα πιο πολλά από σας,
…Μην τους πιστεύετε
Όταν σας χτυπάνε φιλικά την πλάτη
και λένε πως δεν υπάρχουν πια διαφορές ανάμεσά σας
πως δεν αξίζει να μιλάμε πια γι’ αυτές
και να φιλονικούμε,
γιατί ίσα – ίσα τότε βρίσκονται στο κορύφωμα της δύναμής τους
μες στους καινούριους πύργους τους όλο μάρμαρο κι ατσάλι
απ’ όπου ξεγυμνώνουμε τον κόσμο ολόκληρο
με την πρόφαση
πως «διαδίδουν τον πολιτισμό».
Σελ. 76
ΟΙ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΕΣ,
Τι τρέχει, που μας πάνε
Αυτοί που κυβερνάνε;
Θα ‘θελα να μου πούνε
Γιατί όλο μας χτυπούνε;
Μας λέγανε με χάχανα
Πως τέλειωσαν τα βάσανα.
Όμως ξανά η μιζέρια
Μας παραλεί τα χέρια.
Σελ.79
ΝΤΥΠΕΡΕ:
Α, πόσο καλύτερα θα ήτανε αν είχαμε ακόμα δημιουργικές σκέψεις αντί για ταραχές. Αν είχαμε ομορφιά και αρμονία
Αντί φανατισμούς και υστερίες.
Σελ. 102
ΦΩΝΕΣ:
Μαρά, Μαρά, Μαρά, Μαρά, Μαρά!
Στεφανώστε τον Μαρά.
Με δάφνινο στεφάνι.
Θρίαμβο για τον Μαρά!
Ζήτω ο Λαός!
Ζήτω το πεζοδρόμιο.
Ζήτω οι φανοστάτες.
Ζήτω η Ελευθερία.
Κάτω ο ζουρλομανδύας.
Κάτω οι μανταλωμένες πόρτες.
Κάτω τα κάγκελα.
Σελ. 102
ΜΑΡΑΣ:
… Σαν έγραφα,
Έγραφα πάντα με τη σκέψη μου στην Πράξη
Κι ούτε στιγμή ξεχνούσα
Πως το γράψιμο δεν ήταν παρά προετοιμασία.
Σαν έγραφα,
Έγραφα πάντα μέσα σε πυρετό,
Κι άκουγα κιόλας το βροντολόγημα της Πράξης.
Σελ.103
ΣΑΝΤ:
Μαρά,
Τούτα τα κάτεργα
Που κρύβουμ’ όλοι μέσα μας
Είναι χειρότερα
Κι από τα πιο ανήλιαγα πέτρινα μπουντρούμια,
Κι όσο μένουνε κλειδαμπαρωμένα
Ολόκληρη η Επανάστασή σας δε θα είναι
Παρά ένας ξεσηκωμός φυλακισμένων,
Που θα τον πνίξουν
Οι πουλημένοι σύντροφοι της φυλακής τους.
Σελ.116
ΡΟΥ, με συγκρατημένη φωνή:
Έτσι λοιπόν, το βαστάξατε να σκοτώσουνε το φίλο σας.
Από αδράνεια δε σαλέψατε,
Από αμάθεια.
Κι έτσι αφήνετε
Τους εχθρούς σας, με σίδερο, αίμα και χρυσάφι
Να στεριώνουνε το βασίλειό τους,
Να σας αρπάνε τα’ αγαθά της γης
Που το ίδιο ανήκουν σ’ όλους.
Για τελευταία φορά,
Ξεσηκωθείτε.
Μάθετε να βλέπετε,
Μάθετε να κρίνετε.
Δείξτε τους
Πως δεν είσαστε κορόιδα.
Σελ.123
ΚΟΥΛΜΙΕ, φωνάζει μέσα στη χλαλοή:
Ζήτω ο Αυτοκράτωρ! Ζήτω η Γαλλία!
Ζήτω και το άσυλό μας του Σαραντόν!
ΌΛΟΙ, φωνάζουν ρυθμικά και ανάκατ, ενώ βαδίζουν:
Σαραντόν! Σαραντόν:
Ναπολέων! Ναπολέων!
Γαλλία! Γαλλία!
Ανταρσία! Ανταρσία!
Συνουσία! Συνουσία!
Σελ. 125
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου