Ηταν κάτι που έπρεπε να το είχα κάνει απ' την αρχή.
Νόμιζα πως θα ήταν κατανοητό, αλλά μάλλον, δεν ήταν!
Ένας κύριος προχθές με ρώτησε αν δίνω βραβεία, επαίνους, χρήματα, κ.λ.π.
Του εξήγησα του ανθρώπου...
Του είπα για την τρέλα μου, ότι μόνο χρέη έχω, ότι δεν είμαι πλούσια και συνάμα, ούτε καν τρύπα φλογέρας, οπότε... τα χνάρια μου είναι μόνο για μεράκια και μερακλήδες κι αυτά με δυσκολία, γιατί δεν με παίρνει για πολύ να δουλεύω σκληρά, χωρίς καν, μεροκάματο!
Δύσκολες εποχές για "ποιητές" και όχι μόνο!
Μακάρι να κερδίσω το λαχείο και τότε να δεις βραβεία!
Στον δρόμο θα μοιράζω τα λεφτά, όπως ο Κωνσταντίνος!
Μόνο που εκείνος είχε χάσει το λαχείο...
Είχε Φύγει η μάνα του...
Εξηγώ λοιπόν πως τα χνάρια, ώς καφενείο, προέκυψαν στη ζωή μου και ήταν καθαρά θέμα πεπρωμένου.
Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει, ούτε πως θα εξελιχθεί.
Είδωμεν!
Όλοι έχουμε γραμμένο που το λένε πεπρωμένο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου