Η πυξίδα
Κοίταξα προς τον βορά
κι' είδα την πυξίδα μου
να παλεύει τους κύκλους της ταραγμένη.
Γύρισα το βλέμμα στην δύση
κι' είδα την πυξίδα να φοβάτα,
να διστάζει και να στενοχωριέται.
Κοίταξα στον νοτιά.
Τότε η φυσαλίδα πούχε μέσα της,
ανέβηκε στην επιφάνεια
κι' ακολούθησε τον δείκτη της πορείας,
που γύριζε αργά,
κουβαλώντας όλες τις αντιξοότητες,
προσπαθώντας να τις κάνει
να ηρεμήσουν.
Γύρισα στην ανατολή
και την είδα να φωτίζεται
στο απαλό, διάφανο χρώμα της ελπίδας.
Είδα τον δείκτη να μένει
σταθερός, ακίνητος.
Είδα την φυσαλίδα
χαρούμενη δίπλα του.
Έτοιμη κι' ανυπόμονη
για το μεγάλο Ταξίδι.
Νίκος Στυλιανού
Ξυπόλητα κορίτσια
Αυτές οι καταραμένες ώρες της σιωπής
Που γεννιούνται μετά την μεγάλη παρακμή
Ριζώνουν βαθιά μέσα στη ψυχή μας για χρόνια....
Κρύβομαι πίσω από την σκιά σας για να ξεχαστώ
Αλλά ο ήλιος σας είναι ένας πανούργος κλέφτης…
Κορίτσια ξυπόλυτα στην Τσιμισκή ξημέρωμα Σαββάτου...
Ψεύτικα χαμόγελα πίσω από φοβισμένα μάτια...
Βιτρίνες θαμπές ξεχασμένων παιχνιδιών.
Η ζωή τυλίγεται μεθυσμένη γύρω από το χέρι μου...
Και εκεί κάπου στο λιμάνι η ελπίδα ξερνάει αηδιασμένη....
Ηλίας Δεσύλλας
Άκτιστο φως
Ανέρωτο κρασί να κοινωνούν, τα όνειρα γυρεύουν
σε μια γωνιά μοναχική σαν άγρυπνοι ξενύχτες
Στις πίστες φεγγαριού Μαγιού, τη νύχτα τους ξοδεύουν
Και λίγο πριν τη χαραυγή, το σκάνε σαν αλήτες
Στα χρώματα κρύου δειλινού ,τα βλέπω να χορεύουν
Σε ήχο ρέκβιεμ μαγικό φερμένο απ τους αιώνες
Χαϊδεύοντας την άρπα σου τα μάτια ταξιδεύουν
Στα θέλω σου που μείνανε αγνού παιδιού εικόνες
Όμως εσύ, είσαι εκεί , σαν θε'ι'κό ανείπωτο ρήμα
Μοιάζει η άγια σου μορφή λευκού αγγέλου ντύμα
Με μελωδία μυστική ψηλά με αρμενίζεις
Στη στοργική σου αγκαλιά γλυκά με νανουρίζεις
Βάλσαμο είσαι στην ψυχή ,του ήλιου μου αχτίδα
Άκτιστο φως σαν διαπερνάς της μοναξιάς τα γκρίζα
Μια μυρωδιά μεθυστική η αύρα του κορμιού σου
Με κρύβεις μες στα βάθη σου, στα απέραντα του νου σου.
Χέρας Δημήτρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου