Για το προηγούμενο Σάββατο, θα μιλήσω άλλη στιγμή, όπως και για την υπόλοιπη μέρα του σήμερα.
Ελπίζω να είμαι καλά και να προλάβω.
Εσείς, έτσι κι αλλιώς, δεν χάνετε τίποτα!
Εγώ, πόσα κεφάλαια ήδη, δεν ξέρω απ' τη ζωή σας;
Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι γεννημένοι για να γράφουν από ανάγκη και κυρίως να απολογούνται για το τι αισθάνονται σε καθημερινή βάση.
Εγώ, ας πούμε ότι κουβαλάω κατάλοιπα παιδικής ηλικίας κ.λ.π.
Χωρίς "ας πούμε".
Κουβαλάω.
Δεν ντρέπομαι όμως γι' αυτά, ούτε ρίχνω ευθύνες στα δύσκολα χρόνια, στους γονείς μου κ.λ.π., ούτε τα φορτώνω στις πλάτες των φίλων μου.
Προσπαθώ να δέχομαι τους άλλους όπως είναι, μα... ψάχνω πράγματι και για κάτι ποιο καθαρό και αληθινό, νομίζω πως το βρίσκω, μετά... εύκολα θολώνει και δεν είναι η ματιά μου, δυστυχώς... Το έχουν δει οι άλλοι ήδη, πολύ πριν από μένα, κι όταν επαληθεύονται ή γίνονται ίδιοι, τότε... πράγματι χάνω το φως μου.
Δεν ξέρω που να κοιτάξω.
Γι' αυτό το ψάχνω, ακόμα κι όταν προέρχεται από χαραμάδα κι όχι κατευθείαν απ' τον ίδιο τον ήλιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου