Ξημέρωσε Κυριακή. Χθες ήταν Σάββατο.
Αυτό το Σάββατο δούλευα απ' το πρωί, κι ας δούλευα και Παρασκευή ως αργά τη νύχτα.
Έπρεπε. Στα πρέπει εγώ, - πάντα το εγώ βγαίνει μπροστά, δεν το θέλω, πιστέψ' τε με - στηλώνω την ψυχή μου. Δε με νοιάζει κι αν πέσω ξερή στον δρόμο, μ' ένα δίσκο με καφέ στο χέρι, κι ένα ποτήρι νερό. Μου αρκεί που θα πέσω υπέρ της οικογένειας. Πάντα και πρώτη η οικογένεια στη ζωή μου, κι ας νομίζουν ότι την παραμελώ, όταν ασχολούμαι με το ίντερνετ ή τα μεράκια μου...
Με δυο ώρες ύπνο λοιπόν σήμερα (δηλαδή Σάββατο) και ήδη πολύ κουρασμένη , πέντε παρά το πρωί ήμουνα έτοιμη για το καθήκον, την δουλειά μου στο καφενείο, εφόσον έδωσα ρεπό στον γιόκα μου να πάει στο χωριό μου. (μας)
Δεν ήξερα πως ο άντρας μου είχε φροντίσει για δική μου ξεκούραση να πάει μια ώρα αργότερα στη δική του δουλειά (έτσι καταλήξαμε εμείς! με δυο δουλειές και μηδέν χρήμα!), ώστε να μεταφέρει κι εμένα και να πάμε μαζί.
Τον ξύπνησα αγχωμένη και όταν μου το είπε, είδα πως είχα χρόνο να ρίξω μια ματιά στον υπολογιστή μου, γιατί αν και έχω και στο μαγαζί ίντερνετ και στο σπίτι, ή δεν προλαβαίνω, ή δεν έχω μαζί μου το λαπ τοπ, (άσε που έχω αναλάβει τόσες πρωτοβουλίες που ούτε καν ξέρω αν ποτέ θα καταφέρω να τις ολοκληρώσω!) οπότε, στην ουσία, απέχω.
Έτσι έχω χάσει την επαφή μου με παλιούς φίλους και "φίλους" και γνωστούς. Τα εισαγωγικά έχουν τον ρόλο τους, νομίζω καταλαβαίνετε, και ήδη λείπουν πολλά απ' τις προηγούμενες αναρτήσεις, μα δεν έχω χρόνο για τέτοιες πολυτέλειες πια. Η ουσία μ' ενδιαφέρει.
Σήμερα λοιπόν, δεν ξέρω πως μου έκατσε πρωί πρωί, να δω τα θέματα που γράφουν οι ιντερνετικοί φίλοι μου. Πες το προαίσθημα, πες το όπως θες.
Κάτι παράξενο με τράβηξε στο μπλογκ της Ιουστίνης. Την Ιουστίνη την έχω γνωρίσει μεν ιντερνετικά, αλλά εδώ και τέσσερα χρόνια. Ήδη συναντηθήκαμε και κάποιες μετρημένες ίσως φορές, μα ένα είναι σίγουρο, έχουμε αγαπηθεί πολύ περισσότερο από άτομα που μπορεί να συναναστρεφόμαστε κάθε μέρα. Έτσι νιώθω εγώ κι έτσι έχω νιώσει πως έχει νιώσει και για μένα κάποιες φορές η Ιουστίνη. Μπορεί να κάνω λάθος στο μέγεθος της αγάπης της, αλλά δεν αμφιβάλλω καθόλου ότι υπάρχει. Απλά, η απόσταση και οι συνθήκες δεν έχουν βοηθήσει όσο θα έπρεπε, για να καταλαβαίνει η μία περισσότερο την άλλη. Εγώ φρόντιζα πάντα τους φίλους μου και έτρεχα κοντά τους επειδή είχα περισσότερο χρόνο και λιγότερες υποχρεώσεις, εκείνη είχε και έχει πάντα και σταθερά, οπότε χαθήκαμε. Ποτέ η αποχή μου δεν σημαίνει έλλειψη αγάπης, εκτίμησης ή ενδιαφέροντος για κάποιον φίλο ή άνθρωπο.
Έτσι λοιπόν, (πάντα λέω πολλά, πρέπει να το κόψω αυτό το ελάττωμα), έμεινα να διαβάζω κοκκαλωμένη την νέα της ανάρτηση. Διάβαζα και δεν καταλάβαινα τι διάβαζα. "Λάθος κάνω. Όνειρο βλέπω! Εφιάλτης είναι!" έλεγα στον εαυτό μου. "Δεν μπορεί να Έφυγε έτσι ξαφνικά η μαμά της!"
Σκέψεις σωρό στο κεφάλι μου, μπερδεμένες με τύψεις μαζί. "Φταίω που δεν πήγαινα τόσο καιρό κοντά της, να μαθαίνω νέα της", κατηγόρησα εύκολα τον εαυτό μου.
Το κακό μαντάτο και η κούραση μαζί που με είχαν παραλύσει ήδη στην καρέκλα πρωί πρωί, κι είχα ήδη στο πρόγραμμα ένα γεμάτο δωδεκάωρο σκληρής δουλειάς μπροστά μου, έδειχνε την αλήθεια μου.
Μια αλήθεια όμως που μόνο εγώ, η οικογένειά μου και μόνο όσοι με ξέρουν ή με βλέπουν αναγνωρίζουν. Ποιον να πρωτοπώ, και τι να εξηγήσω; Μου αρκεί που εγώ πια, ξέρω για ποιους πραγματικά και περισσότερο νοιάζεται η καρδιά μου.
"Αργήσαμε", μου φώναζε ο άντρας μου που είχα αργήσει ήδη να τον ξαναξυπνήσω απ' την νέα παράταση ύπνου που εκείνος είχε ήδη κερδίσει. "Τι κάνεις πρωί πρωί με το ίντερνετ; Στον ύπνο σου το έβλεπες; Αντί να κοιμηθείς... Τι να σου πω; Γι' αυτό κουράζεσαι πολύ τελευταία..."
Έλεγε, έλεγε πρωί πρωί, τόσα λόγια που θα μπορούσα να πιαστώ και να υπερασπίσω τον εαυτό μου και την "αρρώστια" μου, όπως ονοματίζουν οι άλλοι, εύκολα. Ήθελα να του πω "ότι αυτό με ξεκουράζει", αλλά με είχε αφοπλίσει ήδη η Ιουστίνη με την πένθιμη ανάρτησή της.
Μου είχαν κοπεί τα πόδια, τα χέρια έκλειναν βιαστικά τον υπολογιστή, τα πόδια στηλώθηκαν όρθια στο καθήκον, για να πάρουν τον δρόμο της ημέρας και τα χείλη μου έλεγαν άφωνα: "Πέθανε η μαμά της Ιουστίνης!"
Δεν ξέρω αν μ' ακουσε. Μ' άκουσε. Τον είδα να σιωπά, να μη μιλά, να οδηγεί σκεφτικός, σιωπηλός, να σέβεται την στιγμή μου και τον πόνο μιας άγνωστης για κείνον ιντερνετικής φίλης, μα τόσο γνωστής όμως μέσα στο σπιτικό μας, επειδή κατοικεί ήδη στην δική μου καρδιά, εδώ και χρόνια.
Αυτή την σιωπή του άντρα μου ήθελα να μεταφέρω εδώ, που την μετέφρασα σε: "Λυπάμαι! Καλό ταξίδι να έχει... Να ζήσει αυτή και η οικογένειά της να την θυμάται με αγάπη", και άλλα, ανάμεσα σ' αυτά, ίσως και νοερά να της ζητούσε να μεταφέρει χαιρετίσματα και στην δική του μάνα.
Δεν ξέρω. Εκείνο που ξέρω είναι πως μετά, πάλι σιωπηλά, χαθήκαμε στις δουλειές μας και ξανασυναντηθήκαμε όταν έφτασε απ' τα Τρίκαλα ο μικρός αδελφός μου και συζητήσαμε για άλλα δικά μας θέματα ζωής ποικίλα, από κείνα που πονάνε και δεν πονάνε, αλλά που μας ενώνουν γιατί βγήκαμε απ' την ίδια μήτρα...
Δεν φάνηκε τίποτα στον αέρα, κι αν κάποια ίχνη συμπόνοιας βγαίνουν τώρα στον αέρα, είναι τόσο λίγο!
Μα και το λίγο ή το πολύ, μερικές φορές, είναι τόσο περιττό να το δείχνεις ή να το αποδεικνύεις που χάνει την σημασία του.
Η αλήθεια είναι πως ο αληθινός πόνος είναι γι' αυτόν που βιώνει την απώλεια. Την ξέρω καλά αυτή την περίπτωση από πρώτο χέρι. Άρχισα να γράφω εδώ και είκοσι χρόνια (σχεδόν), με αφορμή αυτή την μεγάλη απώλεια που δεν είναι άλλη απ' αυτή της μάνας!
Ας είναι αυτή η ανάρτηση ένα κατευώδιο για το Καλό ταξίδι της κυρίας Μαρίας, της μαμάς τις Ιουστίνης, από μας που δεν την γνωρίζαμε από κοντά, από δω απ' τον Βόλο.
Κουράγιο, Ιουστίνη μου σε σένα και στην οικογένειά σου! Ο χρόνος είναι ο καλύτερος φίλος και ο καλύτερος γιατρός.
Να προσέχεις τον μπαμπά σου!
Θα του λείπει πολύ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου