Terry Dougas

ΚΙ ΟΜΩΣ, ΔΕΝ ΗΞΕΡΑ ΓΙ' ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΙΔΙ!Έμαθα τυχαία χθες!

"ΤΑ ΘΕΡΜΑ ΜΟΥ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΣΤΟΝ ΙΔΙΟ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥ!"

πηγή:http://hollywood.greekreporter.gr/?p=189

Terry Dougas

Δημοσιεύτηκε στις 25 February 2008 από τον Τάσος Παπαποστόλου | Θέματα : Hollywood, ανερχόμενα πρόσωπα

Στείλτε το / Εκτυπώστε το

Φωτογραφίες: Χάρης Σαράντης

Γεννήθηκε στον Καναδά πριν από 29 χρόνια, μεγάλωσε στο Βόλο, πήγε πάλι πίσω στο Βανκούβερ και τελικά έγινε παραγωγός στο Hollywood. Δεν πρόκειται για κάποιο σενάριο αλλά για το νέο και επιτυχημένο Έλληνα παραγωγό ταινιών Terry Dougas. Μετά το λύκειο άφησε την επαρχιακή πόλη του Βόλου και πήγε στο Τορόντο να σπουδάσει οικονομικά. Έκανε φίλους που ασχολούνταν με τον κινηματογράφο και έπειτα τα παράτησε όλα, πήρε τη βαλίτσα του, επιβιβάστηκε σε ένα αεροπλάνο και προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο του Λος Άντζελες με ένα όνειρο, να κάνει ταινίες. Χωρίς να ξέρει ούτε έναν άνθρωπο, σε μια καινούρια, ξένη πόλη, το παιδί από τη Μαγνησία έγινε ίσως ο πιο επιτυχημένος – για την ηλικία του- παραγωγός του Hollywood. Στην αρχή δεν είχε ιδέα για το τι ακριβώς ήθελε να κάνει, παρά μόνο έλεγε ότι θέλει να ασχοληθεί με τον κινηματογράφο. Έπειτα γράφεται στο UCLA και αφού έγινε κολλιτσίδα σε έναν συμμαθητή του, μέλος της διάσημης Αμερικανικής οικογένειας Guggenheim, (του γνωστού μουσείου) αυτός τον γνωρίζει για να τον ξεφορτωθεί σε έναν παραγωγό. Εν τω μεταξύ όλον αυτό τον καιρό κοιμόταν στον καναπέ της κ. Χαριέτας μιας άσχετης Ελληνοαμερικανίδας που δέχτηκε να τον φιλοξενήσει αφού τα χρήματά του, τότε, δεν έφταναν για να νοικιάσει σπίτι. Σήμερα όντας παραγωγός σε δεκάδες ταινίες (οι πιο γνωστές είναι οι Νύφες και ο Υπνωτιστής) και αφού συνεργάστηκε με τον Scorsese και γνώρισε τον Spielberg, έχει ξεκινήσει μια νέα εταιρεία παραγωγής-έκπληξη που θα συζητηθεί. Τον συναντήσαμε στα νέα γραφεία της εταιρείας του στο Westwood του Λος Άντζελες και μας διηγήθηκε το παρελθόν, τα όνειρά του και γενικά πήραμε μια ιδέα για το τι σημαίνει να είσαι παραγωγός στην παγκόσμια πρωτεύουσα του θεάματος.

Πως από τον Καναδά βρέθηκες στο Βόλο;

Κατ’ αρχάς γεννήθηκα στον Καναδά από Έλληνες γονείς. Ο πατέρας μου ήταν ναυτικός και σε ένα ταξίδι του στο Βανκούβερ αποφάσισε ότι ήθελε να μείνει εκεί γιατί του άρεσε πάρα πολύ η πόλη. Το είπε και στη μητέρα μου και τελικά μετακόμισαν εκεί. Στην εκείνη δεν ήθελε να αφήσει την Ελλάδα αλλά τελικά συμφώνησε και έμειναν για 7 χρόνια. Εγώ γεννήθηκα στον Καναδά, όπως και ο αδερφός μου, αλλά όταν ήμουν 4 χρονών ξαναγυρίσαμε στο Βόλο.

Θυμάσαι τον Καναδά όταν ήσουν μικρός, σου φάνηκε δύσκολη η αλλαγή;

Θυμάμαι πολύ λίγα πράγματα, σαν φωτογραφίες, και γι’ αυτό δεν μου φάνηκε δύσκολη η αλλαγή να μετακομίσουμε στο Βόλο. Εκεί βέβαια συνέβη το εξής. Εγώ μιλούσα συνέχεια αγγλικά σε όλους. Ήμουν ο πιτσιρικάς του Βόλου που μιλούσε σε όλους αγγλικά και γι’ αυτό με φωνάζουν όλοι Τέρι όπως με φώναζαν και στον Καναδά. Το κανονικό μου όνομα είναι Νεκτάριος.

Πως βρέθηκες και πάλι στον Καναδά;

Στα 17 μου ο πατέρας μου με πήρε και πήγαμε ένα ταξίδι. Από τότε είχαμε φύγει δεν είχα ξαναγυρίσει και σε αυτό το ταξίδι αποφάσισα ότι θα μου άρεσε να ζήσω σε αυτή τη χώρα και έτσι στα 18 μου, μόλις τελείωσα το λύκειο, έφυγα από το Βόλο και πήγα στο Βανκούβερ.

Στο λύκειο ήσουν καλός μαθητής;

Ήμουν του 17. Εάν διάβαζα ατελείωτες ώρες θα έπαιρνα 18. Εάν διάβαζα λίγο θα έπαιρνα 17. Εγώ βέβαια έκανα το δεύτερο. Πάντα είχα πρόβλημα συγκέντρωσης. Δεν μπορώ εύκολα να διαβάσω βιβλία, τα μάτια μου παίζουν συνέχεια. Ακόμα και τώρα όταν θέλω να διαβάσω κάποιο σενάριο πρέπει να ξαπλώσω και να κλείσω όλες τις πόρτες έτσι ώστε να συγκεντρωθώ πραγματικά.

Στο Βανκούβερ τι έκανες;

Σπούδαζα οικονομικά. Πάντα μου άρεσε ο κινηματογράφος και υπήρχε μέσα μου σαν όνειρο αλλά για εμένα ήταν κάτι άπιαστο. Αν μεγαλώνεις στο Βόλο δεν μπορείς να πεις ότι θέλεις να σπουδάσεις κινηματογράφο, αυτό το πράγμα ουσιαστικά δεν υπάρχει εκεί. Την εποχή που ήμουν στο Βανκούβερ όμως συνέπεσε να είναι και η εποχή που πολλές παραγωγές ταινιών θα έφευγαν από το Λος Άντζελες και θα ερχόντουσαν στον Καναδά. Έτσι, τυχαία, γνώρισα κάποιους ανθρώπους και με κάλεσαν σε γυρίσματα ταινιών. Εκεί αυτό το παιδικό μου όνειρο άρχισε να εμφανίζεται πάλι και τελικά στο κολέγιο που ήμουν αποφάσισα να παρακολουθήσω ένα μάθημα εισαγωγής στον κινηματογράφο.

Στο Λος Άντζελες πότε ήρθες;

Το 1996. Έμεινα στο Βανκούβερ για ένα χρόνο και έψαξα τον χώρο του κινηματογράφου. Έτσι αποφάσισα να παρατήσω τα οικονομικά και να ασχοληθώ με αυτό. Οι πόλεις που μου πέρασαν από το μυαλό ήταν το Τορόντο, η Νέα Υόρκη και το Λος Άντζελες. Τελικά κατέληξα στην τελευταία. Αν ήταν να κάνω κάτι ήθελα να το κάνω καλά και για αυτό ήρθα εδώ.

Οι γονείς σου πως αντιμετώπισαν αυτήν σου την απόφασή;

Κατ’ αρχάς δεν το ήξεραν μέχρι και δύο μήνες πριν να έρθω στο Λος Άντζελες. Όταν τους το είπα η μητέρα μου δεν είπε τίποτα παρόλο που δεν της άρεσε πολύ. Ο πατέρας μου λέει δεν συμφωνούμε με αυτό που κάνεις γιατί δεν το ξέρουμε, είναι κάτι άγνωστο σε εμάς και δεν μπορούμε να σε βοηθήσουμε να πας μπροστά. Αλλά επειδή το αγαπάς και σε εμπιστευόμαστε να πας και εμείς θα σε στηρίξουμε όπως μπορούμε. Γενικά με άφησαν να ανοίξω τα φτερά μου.

Στην αρχή πως ήταν;

Ήταν πολύ γενικά τα πράγματα γιατί εγώ ναι μεν ήθελα να ασχοληθώ με τον κινηματογράφο αλλά δεν ήξερα τι ακριβώς ήθελα να κάνω. Νοίκιασα ένα δωματιάκι σε ένα μικρό ξενοδοχείο και γράφτηκα στη σχολή κινηματογράφου στο πανεπιστήμιου UCLA. Εκεί συμμετείχα σε ένα πρόγραμμα που βασικά είναι σαν ένα μικρό Hollywood. Οι μαθητές κάνουν ομάδες τριών ατόμων –σκηνοθέτης, παραγωγός, σεναριογράφος- και σε 9 μήνες φτιάχνουν μία ταινία μικρού μήκους. Παράλληλα έψαχνα να βρω σπίτι αλλά ήταν πολύ δύσκολο με τα χρήματα που είχα και έτσι απευθύνθηκα στην ελληνική εκκλησία. Μου είπαν ότι υπήρχε μία Ελληνοαμερικανίδα που νοίκιαζε κάποια από τα δωμάτια του σπιτιού της αλλά ΄όταν την πήρα τηλέφωνο ήταν όλα νοικιασμένα. Τελικά μου λέει έλα από εδώ θα βρούμε κάτι. Πήγα και δεν βρέθηκε τίποτα, για τέσσερις μήνες κοιμόμουν στον καναπέ του σπιτιού της. Αυτό που μου έχει μείνει πάντως από τότε ήταν ότι κάθε φορά που έβγαινα από το σπίτι κοιτούσα τον λόφο, έβλεπα τη μεγάλη ταμπέλα του Hollywood και έλεγα δεν πειράζει, θα προσπαθήσω, τουλάχιστον είμαι εδώ και βλέπω το Hollywood sign. Πάντως στις αρχές άλλαζα σπίτια συνέχεια και γι’ αυτό πάντα είχα τόσα πράγματα ώστε να χωρούν στο αυτοκίνητό μου.

Να δουλεύεις πότε και πως ξεκίνησες;

Στο πανεπιστήμιο γνώρισα έναν 40αρη μαθητή που δεν του μίλαγαν οι περισσότεροι συμμαθητές λόγω ηλικίας. Βέβαια και αυτός ήταν ένας ιδιαίτερα ήσυχος και περίεργος τύπος που ποτέ του δεν είχε κάνει ταινία γιατί φοβόταν και ήρθε στη σχολή με αυτό το σκοπό. Εγώ λοιπόν που τότε στα 20 μου ήμουν σε όλα μέσα και προσπαθούσα να γνωρίζω τους πάντες του μίλησα και έπειτα κάναμε παρέα. Έτσι ανακάλυψα ότι αυτός ο τύπος που δεν του μίλαγε κανένας ήταν μέλος της πολύ γνωστής και εύπορης οικογένειας Guggenheim. Εγώ αρκετές φορές του περιέγραφα τις ιδέες μου και το πάθος μου για τον κινηματογράφο. Στο τέλος για να με ξεφορτωθεί με έστειλε σε έναν παραγωγό, τον Mark Gordon, που έκανε ανεξάρτητες ταινίες. Mε συμπάθησε ιδιαίτερα και ξεκίνησα να δουλεύω στις παραγωγές του. Εκείνο το διάστημα του είχε προτείνει το ΗΒΟ να κάνει μια ταινία και με πήρε μαζί του. Εγώ χωρίς να έχω ιδέα ξαφνικά έγινα production manager σε μια ταινία που προβλήθηκε από το ΗΒΟ. Τότε, να σου πω την αλήθεια, φοβήθηκα γιατί δεν γνώριζα το αντικείμενο αλλά o Gordon μου λέει, μη σε νοιάζει θα μάθεις γρήγορα. Βασικά αυτή ήταν και η πρώτη μου σοβαρή δουλειά. Πριν από αυτή και πριν καν γνωρίσω τον Gordon είχα δουλέψει και σε μια άλλη παραγωγή και μάλιστα πήρα τη δουλειά με πολύ αστείο τρόπο. Είχα πάει στο κομμωτήριο και όπως περίμενα να κουρευτώ γνώρισα μία γυναίκα και κουβεντιάσαμε. Τελικά αυτή ήταν παραγωγός και επειδή με είδε ότι ήθελα να ασχοληθώ με το χώρο με πήρε σαν βοηθό παραγωγής σε μουσικά βίντεο , gangster rap μουσικής όπου τα γυρίσματα γίνονταν στις πιο κακόφημες και επικίνδυνες περιοχές του Λος Άντζελες. Εκεί όλοι αυτοί οι rapers που ήταν βέβαια και gangsters κουβαλούσαν μαζί τους ότι είδους όπλο μπορείς να φανταστείς αλλά ήταν πολύ εντάξει τύποι. Γενικά ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία. Επίσης μετά από την ταινία στο ΗΒΟ γνωρίστηκα με κάποιους παραγωγούς που μου είπαν εάν είχα κάποια ταινία να τους προτείνω για να συνεργαστούμε. Εγώ μαζί με τον Gordon είχα ένα σενάριο για μία ληστεία στο Las Vegas που τους άρεσε πάρα πολύ και ξεκινήσαμε να κάνουμε σχεδιασμό παραγωγής. Η ταινία ποτέ δεν γυρίστηκε αλλά εμένα σε όλα τα χαρτιά με είχαν δίπλα στο δικό τους σαν συμπαραγωγός σε μία ταινία 2 εκατ. $ και έτσι ξεκίνησα να γνωρίζω πιο πολλούς μεγάλους παραγωγούς.

Μετά τι έκανες;

Έπειτα συνέχισα να δουλεύω σαν συμπαραγωγός σε ανεξάρτητες ταινίες. Μέχρι τα 22 μου είχα συμμετάσχει σε 15 παραγωγές. Έτσι έμαθα τι δουλειά.

Πως τα έβγαζες πέρα οικονομικά; Πληρωνόσουν;

Ναι αλλά μη φανταστείς τίποτα σπουδαίο. Τα χρήματα μου έφταναν για το νοίκι μου και για να κάνω μια πολύ απλή ζωή.

Έχεις ασχοληθεί και με την σκηνοθεσία;

Ναι πήγα μάλιστα και σε μια σχολή αλλά αυτό το έχω σαν χόμπι, εγώ με την παραγωγή ήθελα να ασχοληθώ.

Πότε έκανες την πρώτη σου παραγωγή;

Αυτό είναι πονεμένη ιστορία αλλά με καλό τέλος. Αφού λοιπόν είχα κάνει συμπαραγωγές σε αυτές τις 15 ανεξάρτητες ταινίες, ήθελα να κάνω την πρώτη δικιά μου ταινία, να βαφτιστώ παραγωγός. Μαζί με ένα φίλο μου Ρώσο είπαμε να κάνουμε μια ταινία. Βρήκαμε το σενάριο και κάναμε τον Υπνωτιστή. Βέβαια δεν είχαμε αρκετά λεφτά και ξεκινήσαμε με το 1/3 των χρημάτων τα γυρίσματα. Είπαμε τι έχουμε να χάσουμε στη χειρότερη περίπτωση, θα τα χάσουμε όλα και το πολύ πολύ να μας κλείσουν και για λίγο καιρό φυλακή. Όχι δεν θα αφήναμε να συμβεί αυτό απλά θα καταστρεφόμασταν. Εγώ λέω 23 χρονών είμαι ότι και να γίνει δεν με νοιάζει. Κάθε μέρα στα γυρίσματα έφερνα ανθρώπους και προσπαθούσα να τους πείσω να χρηματοδοτήσουν την ταινία στο σετ. Τελικά κάπως το έφερε η τύχη και βρέθηκε ο Κώστας Σόμμερ που βοήθησε και εκείνος να γίνει η ταινία. Εν τω μεταξύ με το που ξεκινήσαμε τα γυρίσματα είχα μιλήσει με τη Defina , την παραγωγό του Scorsese. Τότε χωρίς να ξέρω τη Defina. ένας γνωστός μου της είχε αναφέρει το όνομά μου, της λέω: είμαι από την Ελλάδα, είμαι 23 χρονών και θέλω να κάνω ταινίες. Σε παρακαλώ διάβασε το σενάριο ώστε να μου πεις αν θα ενδιαφερόσουν να συνεργαστείς σε αυτή την ταινία. Τελικά με πήρε τηλέφωνο και μου είπε ότι θα ήθελε να συνεργαστούμε. Αυτή η ημέρα είναι που μου έχτισε την καριέρα. Μέχρι τότε ήμουν ο τελείως άγνωστος Τέρι, τώρα μπορούσα να λέω ότι συνεργάζομαι με τη DeFina και ήταν αλλιώς. Τελικά βρήκαμε την άκρη και έγινε η ταινία με τη βοήθεια και ενός ‘Ελληνάρα’ που τότε δεν με ήξερε, του Νίκου Γκαϊτατζή. Έπειτα γίναμε κουμπάροι και κολλητοί. Τον είχα γνωρίσει όταν κάναμε την ταινία και πολλές φορές ερχόταν να δει τα γυρίσματα και του άρεσαν. Είχε σπουδάσει φιλμ στο Σικάγο και είχε έρθει εδώ για να κάνει φιλμ. Μόλις τελειώνω την ταινία θυμάμαι ήταν Πέμπτη και σε μια εβδομάδα θα έπρεπε να πληρώσω περίπου 300.000$. Ηρθε στο γραφείο μου, και καθόταν σε μια πολυθρόνα σκεφτικός. Εγώ είχα τις μαύρες μου και ξαφνικά πετάγεται από την καρέκλα και μου λέει Τέρι, μπαίνω και εγώ στην παραγωγή της ταινίας, θα πληρώσω εγώ όλο το υπόλοιπο που χρωστάς.

Πως αντιδρούσες στη σκέψη ότι μπορεί και να μην έβρισκες τα χρήματα.

Φοβόμουν ότι θα καταστραφεί η καριέρα μου. Τα περισσότερα χρήματα τα χρωστούσαμε στις ενώσεις σκηνοθετών και ηθοποιών. Αυτό το φοβόμουν πάρα πολύ γιατί μετά δεν υπήρχε περίπτωση να συνεργαστεί πάλι κάποιος μαζί μου. Από την Πέμπτη που τελειώσαμε μέχρι και τη Δευτέρα τηλεφωνούσα σε όλο τον κόσμο που ήξερα. Από παλιούς συμμαθητές στο UCLA μέχρι φίλους, φίλους φίλων αλλά ακόμα και άσχετους που είχε τύχει να τους γνωρίσω και ήξερα ότι είχαν ακριβά αυτοκίνητα. Θυμάμαι ένας άλλος Έλληνας με είχε δανείσει 50.000$ τα οποία για να τα πάρω βάλαμε ενέχυρο το σπίτι του φίλου μου του Ρώσου. Εμένα βέβαια δεν μου είχε μείνει και τίποτα αφού είχα φορτώσει στην πιστωτική μου ότι μπορούσα και είχα βάλει ενέχυρο το αυτοκίνητό μου.

Πόσο χρονών ήσουν όταν τελείωσες τον Υπνωτιστή;

23

Πόσο εύκολο ήταν να βρεις λεφτά;

Ε, υπολόγισε ότι είχα ζητήσει χρήματα από όλο τον κόσμο που ήξερα. Από αυτούς οι 3-4 που σου ανέφερα ενδιαφέρθηκαν. Εγώ πλέον αυτό που έχω μάθει για το Hollywood είναι ότι δεν πρέπει να ακούω τα όχι. Στο όχι βέβαια είναι όλοι καλοί, μου έλεγαν συγγνώμη είναι υπέροχη η ταινία αλλά δεν είναι για εμάς αυτή τη στιγμή.

Υπήρχε αλλαγή στην αντιμετώπιση σου από τον χώρο έχοντας πλεον βάλει την υπογραφή σου σαν παραγωγός;

Ήταν αλλαγή και για εμένα αλλά και για τους ανθρώπους του χώρου. Έφτιαχνα πακέτα ταινιών και προσπαθούσα να συνεχίσω. Κάποια στιγμή μου τηελεφώνησε η DeFina και μου είπε για μια ταινία τις Νύφες επειδή ήξερε ότι ήμουν Έλληνας. Εγώ δεν ήξερα πολλά τότε για το συγκεκριμένο σενάριο. Μου λέει αφού πας στην Ελλάδα, θέλεις να κοιτάξεις λίγο και αυτή την παραγωγή. Είχαν προσπαθήσει και στο παρελθόν να κάνουν την ταινία αλλά για 5 χρόνια είχε κολλήσει. Εγώ πήγα στην Ελλάδα βρέθηκα με τον κ. Βούλγαρη και τον δικηγόρο του και κοιτάξαμε όλα τα χαρτιά, τους προϋπολογισμούς και είπαμε να την κάνουμε. Γύρισα πίσω με όλα τα χαρτιά και αφού η ταινία άρεσε και στον Scorseze και στη DeFina ξεκινήσαμε αμέσως. To Δεκέμβρη γύρισα από την Ελλάδα και τον Μάιο ξεκινήσαμε τα γυρίσματα.

Μετά τις Νύφες τι άλλες ταινίες έκανες;

Έπειτα συνεταιρίστηκα με έναν πολύ μεγάλο σεναριογράφο, έγραψε και το σενάριο τα ταινίας Time to kill που πρωταγωνιστεί ο Nicolas Cage. Τότε αφοσιώθηκα πιο πολύ στα σενάρια, αφού είχα αποκτήσει πλέον κάποιες άκρες στο Hollywood, και έχω έτοιμες κάποιες ταινίες τις οποίες θα ξεκινήσουμε με την νέα μου ομάδα. Bέβαια μας πιάνεις φρέσκους, μόλις έχουμε ξεκινήσει οπότε δεν μπορώ να σου πω κάτι παραπάνω. Τώρα προσπαθώ να κάνω πιο ακριβές παραγωγές στις οποίες θα πρωταγωνιστούν πολύ γνωστοί ξένοι ηθοποιοί.

Με Ελλάδα έχεις κάνει κάτι;

Εκτός από τις Νύφες τίποτε άλλο, αλλά τώρα με τη νέα εταιρεία που έχουμε φτιάξει ετοιμάζουμε κάποιες ταινίες. Θέλω να κάνω πράγματα στην Ελλάδα γιατί είναι πατρίδα μου και την αγαπάω πολύ.

Που προτιμάς να ζεις;

Η Ελλάδα είναι φοβερή αλλά για να κάνω τη δουλειά που μου αρέσει πρέπει να είμαι εδώ. Οπότε αγαπάω αυτό τον τόπο γιατί αγαπάω αυτό που κάνω. Δεν μπορώ να το κάνω στην Ελλάδα όπως το κάνω εδώ ειδικά τώρα που μου έχουν ανοίξει πόρτες. Zω εδώ, έχω πολύ καλούς φίλους με τους οποίους είμαστε σαν οικογένεια και γενικά περνάμε πολύ καλά. Βέβαια κάθε χρόνο έρχομαι στην Ελλάδα όσο περισσότερες φορές μπορώ.

Τι σου αρέσει πιο πολύ στην Αμερική;

O κόσμος, ο οποίος υποστηρίζει τους ανθρώπους που πετυχαίνουν. Στην Ελλάδα νιώθω ότι με πολεμάνε πιο πολύ, παρά με υποστηρίζουν για να πάω μπροστά. Στην Ελλάδα δεν θέλουν ένα νέο άνθρωπο να τον αφήσουν να πετύχει κάτι παραπάνω από τους παλιούς. Αυτό που θα ήθελα είναι να δοθούν πιο πολλές ευκαιρίες στους νέους γιατί αυτοί θα ανοίξουν τα φτερά της Ελλάδας σε παγκόσμιο επίπεδο και ξέρω ότι υπάρχουν πολλοί ταλαντούχοι νέοι άνθρωποι, ειδικά στον κινηματογράφο, που δεν τους υποστηρίζει κανείς. Προωθούν συνεχώς τους ίδιους και τους ίδιους παλιούς σκηνοθέτες και παραγωγούς χωρίς να δίνουν καμία ευκαιρία στους νέους.

Κατά καιρούς έρχονται πολλοί Έλληνες ηθοποιοί εδώ ώστε να προσπαθήσουν να ξεκινήσουν διεθνή καριέρα. Πόσο εύκολα τα παρατάνε;

Η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων γνωστών ηθοποιών έχει περάσει από εδώ. Με πάρα πολλούς γνωριζόμαστε και όλοι οι Έλληνες εδώ τους βοηθάμε. Εμένα μου αρέσει αυτό γιατί ακόμα και αν δεν τα καταφέρουν, γυρνώντας στην Ελλάδα φέρνουν νέες ιδέες. Από όλους βέβαια, μόνο το 5 % θέλει πραγματικά να κάνει κάτι αλλά αυτό το 5 % προσπαθεί πολύ και πιστεύω ότι στο μέλλον θα δούμε τα αποτελέσματα. Ένα άλλο μεγάλο κομμάτι έρχονται εδώ για διακοπές και λένε στον ελληνικό τύπο ότι έρχονται να κάνουν καριέρα. Βγάζουν 2-3 φωτογραφίες στο Hollywood sign, και τις στέλνουν στα ελληνικά περιοδικά ώστε να γράψουν κάτι για τη ΄διεθνή’ τους καριέρα. Αυτούς τους βλέπω και γελάω, έχει πολύ πλάκα.

Πως ήταν την πρώτη φορά που παρακολούθησες τη τελετή των Oscars;

Φοβερά. Μάλιστα επειδή ήξερα τον παραγωγό πήγα και στις πρόβες όπου έρχονταν οι ηθοποιοί για να κάνουν πρόβες και στο κοινό ήμασταν εγώ και άλλα 5 άτομα.

Όλοι οι stars ήταν πιο χαλαροί και μάλιστα θυμάμαι πολλοί μας ρωτούσαν αν τα είπαν καλά; Τώρα πια δεν μου κάνει και μεγάλη εντύπωση. Στο Λος Άντζελες όταν ξεκινήσεις να δουλεύεις και σου ανοίξουν κάποιες πόρτες, που είναι βέβαια δύσκολο στην αρχή, ύστερα πας παντού και γνωρίζεις πολύ κόσμο. Την πρώτη φορά αυτό που έβλεπα ήταν ένα μέρος του ονείρου μου να γίνεται πραγματικότητα. Έβλεπα τη ‘μαγεία’ να γίνεται ανθρώπινη.

Και τώρα πόσο τις εκατό όνειρο σου έχει μείνει ακόμα απραγματοποίητο;

Πάρα πολύ (γέλια). Δεν βλέπω τα πράγματα που έχουν γίνει βλέπω το πόσο δρόμο έχω μπροστά μου.

Για πιο πράγμα, τι ακριβώς θέλεις να πετύχεις;

Αυτό που θέλω για τώρα είναι να κάνω κάποιες πιο μεγάλες ταινίες σε συνεργασία και με κάποια στούντιο. Έχω κάποιες δουλειές που προχωρούν προς τα εκεί, βέβαια. Έπειτα θέλω να σταθεί στα πόδια της αυτή η νέα εταιρεία και να κάνουμε ταινίες. Να κάνω αυτό που αγαπάω. Στο τέλος αφού η εταιρεία θα πηγαίνει καλά θέλω να κάνω κάποιες ταινίες που έχουν πιο πολύ ουσία και νόημα αλλά ενδεχομένως να μην είναι και τόσο εμπορικές.

Πες μου λίγα λόγια για τον ‘Υπνωτιστή’.

Είναι μια δραματική κωμωδία βασισμένη στο ομώνυμο διήγημα του Εντγκαρ Άλαν Ποε. Στην Ελλάδα κυκλοφόρησε στις 18 Νοεμβρίου παρόλο που στην Αμερική και σε άλλες χώρες παίχτηκε στους κινηματογράφους και βγήκε σε DVD πριν από 5 χρόνια. Εδώ ήταν να βγει πιο νωρίς από μία εταιρεία αλλά τελικά τα πράγματα ήταν όπως τα θέλαμε και η ταινία κυκλοφόρησε τώρα. Τη διανομή την κάνει η Προοπτική. Η ταινία γενικά πήγε πολύ καλά και ελπίζω να πάει καλά και στην Ελλάδα.

Ποιες γυναίκες προτιμάς περισσότερο, τις Ελληνίδες, τις Αμερικανίδες ή τις Καναδέζες;

Για τον Καναδά δεν χρειάζεται καν να μιλήσουμε, δεν υπάρχει σύγκριση. Οι Αμερικανίδες δεν έχουν τόσο μεγάλη καρδιά όπως η Ελληνίδες. Επίσης η Ελληνίδα είναι πιο αυτόνομη και σέβεται περισσότερο τον εαυτό της. Αλλά οι Αμερικανίδες έχουν άλλα καλά, ζουν αλλιώς τη ζωή τους, πιο ελεύθερα. Πάντως στο τέλος μου φαίνεται ότι η παροιμία παπούτσι από τον τόπο σου κολλάει απόλυτα. Μια Ελληνίδα μπορεί να καταλάβει καλύτερα ποιος είμαι, γιατί ότι και να κάνω ή όπου και αν πάω εγώ είμαι ο Τέρι από το Βόλο που μεγάλωσα σε μια απλή ελληνική οικογένεια. Η Αμερικανίδα για να καταλάβει τι σημαίνει αυτό θέλει πολλά χρόνια εκπαίδευση. (γέλια)

Σκέφτεσαι να παντρευτείς;

Ναι αλλά αργότερα. Εγώ αυτό το ζήτημα το βλέπω σαν έργο με τρεις πράξεις.

Ας πούμε ότι κάποιος ζει 80 χρόνια. Τα πρώτα 20 δεν είναι καν δικά σου, είσαι μπέμπης και έπειτα δεν είσαι αυτόνομος μέχρι τα 20, οπότε αυτό το στάδιο δεν το μετράμε. Το ξεκίνημα έρχεται στα 20 με 40 όπου τότε πρέπει να ταξιδέψεις, να δημιουργήσεις και να γνωρίσεις όσα περισσότερα και διαφορετικά πράγματα γίνεται, συμπεριλαμβανομένων και των γυναικών. Στα 40 με τα 60 είναι η δεύτερη φάση, της οικογένειας. Τότε αφοσιώνεσαι στην οικογένεια και στα παιδιά σου. Πιστεύω ότι τα παιδιά είναι το πιο βασικό που αφήνουμε πίσω μας. Στα 60-80 έχουν φύγει τα παιδιά σου και ξανακάνεις ότι έκανες στα 20-40 αλλά τώρα με τη σύντροφο σου και βλέπεις τη ζωή αλλιώς. Τώρα εγώ το σκέφτομαι έτσι, αλλά ποτέ δεν ξέρεις τι συμβαίνει. Μπορεί να γνωρίσω κάποια κοπέλα αύριο και να παντρευτώ τον επόμενο χρόνο. Πάντως ακόμα νιώθω σαν παιδί 15 χρονών που πιστεύει ότι μπορεί να κατακτήσει τον κόσμο, με την καλή έννοια. Πρέπει να κάνουμε όλα τα όνειρά μας πραγματικότητα. Δεν ξέρω που θα φτάσω, μπορεί να τα καταφέρω, μπορεί και όχι αλλά τουλάχιστον θα ξέρω ότι προσπάθησα.

Υγ. Τι να συμπληρώσω εγώ;

Τα είπε τόσο ωραία, ο Νεκτάριος και μάλιστα πριν δυο χρόνια!

Ποτέ δεν είναι αργά, αρκεί να μαθαίνεις ότι υπάρχουν τέτοια παιδιά!

Εύχομαι ΟΛΑ τα όνειρά σου, να γίνουν αλήθεια, Νεκτάριε!