Αλλοτινές μου εποχές...

Παραγγελιά να το είχα αυτό το τραγούδι, δεν θα το άκουγα, μόλις, στην ΝΕΤ! (Έχει αφιέρωμα στον Απόστολο Καλδάρα).
Είναι Σάββατο σήμερα και προσπαθώ να βάλω μια τάξη στο σπίτι. Άμα λείπεις κάθε μέρα, όμως, "ότι αφήνεις, σε αφήνει" και συμπληρώνω πως :"σε περιμένει" κιόλας! Δεν την γλυτώνεις.
Τέλος πάντων. Σκεφτόμουνα, αν θ' ανοίξω τον υπολογιστή απόψε ή αύριο. (Ναι, έφτασα και σ' αυτό το σημείο. Άμα είσαι ψόφια στην κούραση, κι άμα η ψυχολογία σου δεν είναι και στα καλύτερά της, τον κοιτάζεις και από μακριά, άμα λάχει. Έλαχε, παιδιά! Μάλλον γερνάω, παιδιά!)

Θυμόμουνα, που λέτε, άλλα Σάββατα που ξημεροβραδιαζόμουνα εδώ.
Αλλοτινές μου εποχές. Περασμένες και άγνωστον αν θα γυρίσουν...
Σκεφτείτε ότι σπάνια βγάζω φωτογραφίες, πια!
Σαν εγώ, να μην είμαι εγώ!...
Σα να κατέλαβε μια άλλη το έξω μου και το μέσα μου.
Περίεργα πράγματα...

Σάββατο σήμερα, μα δεν είναι οποιοδήποτε Σάββατο.
Κάποτε, στις 11 Δεκεμβρίου ήταν Παγκόσμια Ημέρα του Παιδιού. Τώρα, δεν ξέρω τι έγινε... Μετατέθηκε ή έτσι κι αλλιώς, όλες οι μέρες είναι για το παιδί;

Σάββατο σήμερα, τι κι αν λείπει 19 ολόκληρα χρόνια η μάννα; Σα χθες μου φαίνεται και για δικό της στίγμα στις στιγμές μου, άνοιξα τον υπολογιστή, αφήνοντας τις δουλειές μου στη μέση.

Αιώνια η μνήμη σου, Μάννα μου! Είμαι σίγουρη πως η χθεσινή σου γιορτή, σ' άρεσε!
Άπόψε έμαθα πως Ήρθε κοντά σου και η Ιουλία! Θα κάνετε καλή παρέα, τώρα. Δεν είχε νόημα άλλο η ζωή της, έτσι... Ξεκουράστηκε...
Πες της πως την αγαπούσα, μάννα! Για το χαμόγελό της και την ανοιχτή καρδιά της!
"Θα της ανάψω κεράκι!" να της πεις.
Γενικώς... "θα την θυμάμαι...", να της πεις!

"Καλοτάξιδη, αγαπημένη μας Ιουλία!" Πάντα θα σε θυμόμαστε με χαμόγελο για τα σόκιν σου... και την αγάπη σου!

Σάββατο και η Ελπίδα, το γατάκι που έφερε ο Μ στα χνάρια Πέμπτη βράδυ, έχει καταλάβει το σπίτι μου και την καρδιά μας. Άντε πάλι απ' την αρχή, με τα ζωάκια!
Είχα ξεχάσει πόση τρυφερότητα βγαίνει όταν χαιδεύεις ένα απροστάτευτο ζωάκι.

Μ: Κρίμα το καημένο! Θα το έπαιρνα σπίτι, μα θα το φάει το σκυλί μου!
Κ: 'Ασε, θα το πάρω στον κήπο μου! Πώς να το φωνάζω όμως; Το ψι ψι, δεν το καταλαβαίνει ακόμα! Είναι μωρό!
Μ: Ξέρω, γω! Πέστο, Ελπίδα!
Κ: Ελπίδα; Αν ήξερες τι μου λες, Μ!

Τρελάθηκα! Μου το έφεραν στα χνάρια! Μου είπαν να το φωνάζω "Ελπίδα", βρέθηκε τρυπωμένο στο παλιό μαγαζί της Σώταινας, λες κι είχε ξεμείνει απ' το παρελθόν...
Κάτι συμπτώσεις!

Το κράτησα. Τ' αγάπησα. Θα δείξει πως θα συμβιώσουμε ενώ λείπω πολύ απ' το σπίτι.
Αυτά τα νέα μου. Στενάχωρα και καλά και απ' όσα γράφονται. Τ' άλλα είναι για συγγραφείς που γράφουν μυθιστορήματα κι εγώ δεν είμαι απ' αυτούς.

Και κλείνοντας, ώρα 11:20 (έχουμε και διαλλείματα) λέει άλλο ένα ωραίο τραγούδι στην ΝΕΤ:



Να περνάτε καλά!