Παλεύουν οι τίτλοι...

...γύρισα από την εκδήλωση με πολλά και μπερδεμένα συναισθήματα...
Όλα καλά και όλα δυνατά και έντονα.
Ήταν μια βραδιά πρωτόγνωρη για μένα. Δεν ήξερα τον συγγραφέα και ποιητή, δεν ήξερα το έργο του και έμεινα άφωνη με την ποιότητα του έργου του, όσο κι αν έκανε τις καλύτερες επιλογές ο Βασίλης Μητσάκης και η Αμαλία Γκιζά, όσο κι αν ήθελαν να πουν τα καλύτερα λόγια γι' αυτόν, όπως έκανε ο κ. Βασίλης Αναγνωστόπουλος και ο κ. Κώστας Λιάπης, τα έργα του "μίλαγαν"!

Και τ' όνομα αυτού, Παυσανίας Γκάλιος. Ένας σεμνός και πολύ ταλαντούχος ποιητής και λογοτέχνης, που όμως δεν τον ξέραμε ούτε εμείς οι ίδιοι οι Βολιώτες!
Και κουβαλάει και τόση ιστορία πάνω του!
Απίστευτο, το πόσο η πατρίδα (η Ελλάδα;) τρώει τα παιδιά της...!

"Εύγε" μεγάλο σε όλους τους συντελεστές όχι μόνο της εκδήλωσης, αλλά και αυτής της απόφασης! Ίσως αυτές οι εκδηλώσεις της Λέσχης Βόλου να είναι η αφορμή ν' αρχίσουμε να βλέπουμε και δίπλα μας, όχι μόνο μακριά μας...

"Ποιητή των ναυαγισμένων ονείρων" τον αποκάλεσε ο Βασίλης Μητσάκης, "όχι όμως της ναυαγισμένης ζωής", γιατί αν δεν πέτυχε να γίνει διάσημος λογοτέχνης, "πέτυχε στο να αναθρέψει μια πολύ ωραία οικογένεια!"

"...Σεμνός και άγνωστος στον πολύ κόσμο", όπως είπε ο κ. Λιάπης, "...απλός... και βέβαια μιλάμε για μια απλότητα που σε κανένα σημείο του λόγου του συγγραφέα δεν ξεπέφτει σε απλοικότητα".

Λόγια, λέξεις, χαρακτηρισμοί που θα τις ζήλευε και ο πιο διάσημος ποιητής και συγγραφέας!

Θα ήθελα να έχω όλα τα λόγια που ειπώθηκαν, μα δίστασα να τα ζητήσω. Μόνο τόλμησα να αντιγράψω δυο φράσεις του Κώστα Λιάπη που δεν ήθελα να τις χάσω.

"...Το είχε πει με τον τρόπο του και ο Κίρκεγκαρτ:
"Εκείνο που έχει σημασία στην τέχνη είναι το προσωπικό βίωμα, με το άπειρο πάθος της εσωτερικότητας".

"...Κι εδώ δικαιώνεται θαρρώ και ο σοφός και πολυγραφότατος συμπολίτης μας συγγραφέας Ιάσων Ευαγγέλου, που γράφει κάπου πως "ο άνθρωπος αξίζει τόσο όσο πόνεσε. Κι όποιος δεν έμαθε να υποκλίνεται μπροστά στον πόνο, δεν έμαθε να τιμάει τη μοναδική αξία του ανθρώπου".

Αυτά τα λόγια τα σημείωσα, όταν τελείωσε η μπαταρία της μηχανής μου που φυσικά λόγω του περιορισμένου χρόνου της, έκανα οικονομία για να φτάσει ως το τέλος της εκδήλωσης.
Άλλα κράτησε η μηχανή μου, άλλα το μόλύβι μου, άλλα το πνεύμα μου και άλλα η ψυχή μου.
Νομίζω πως δεν μου ξέφυγαν πολλά...
Είμαι πολύ συγκινημένη που γνώρισα σήμερα το πνευματικό έργο (και όχι μόνο), ενός συμπολίτη μου! Χαίρομαι που αυτή η εκδήλωση που ήταν αφιερωμένη σ' εκείνον, έγινε "εν ζωή" και λυπάμαι που λόγοι υγείας τον εμπόδισαν να είναι εκεί, να παραλάβει ζεστή μια δικαίωση ζωής που άργησε τόσο, από χέρια φίλων και καταξιωμένων ανθρώπων!

Εύχομαι ο Θεός να τον έχει καλά, να του δώσει χρόνια και υγεία, για να τον γνωρίσουμε ακόμα καλύτερα, και αυτόν και το έργο του!

"Απών" είπε ο Βασίλης Μητσάκης και εννοούσε από την εκδήλωση, που ήταν αφιερωμένη σ' εκείνον.

"Παρών" ένιωσα εγώ και φαντάζομαι και όλοι οι άλλοι, εφόσον ο γραπτός λόγος του και μια στάση σιωπηλής και σεμνής ζωής, μας καθήλωσε για πάνω από δυο ώρες και καταχειροκροτήθηκε απ' όλους!

Ναι, παλεύουν οι τίτλοι. Ξεκινούν απ' το "ποτέ δεν είναι αργά", απ' το "τα διαμάντια θα λάμπουν, όσο κι αν τα κρύψεις", ώς το "πες μου ποιος είναι ο φίλος σου, να σου πω ποιος είσαι (αυτό αγγίζει πιο πολύ τους συντελεστές της εκδήλωσης), ως το τολμηρό μου "ότι η Εξωραϊστική Λέσχη Βόλου δεν έχει τίποτα να ζηλέψει απ' το Μέγαρο Μουσικής", ως το "Η ποιότητα παραμένει και στην επαρχία, γιατί ποτέ δεν έφυγε!"

Κερδισμένη πολύ απ' αυτή την βραδιά! Γεμάτη!Απ' όλους κι απ' όλα!
Τιμή μου που ήμουνα εκεί!

Υγ. Δώστε μου μόνο λίγο χρόνο, μέχρι να σας αποδείξω τα λεγόμενά μου. Όπως πάντα, έχω κάποιες αποδείξεις.