Κότσια! Μεγάλη κουβέντα!

Κότσια. Τι είναι;

Τελευταία, αφού δεν προλαβαίνω να πάω στους γιατρούς να κάνω ένα σέρβις, όλο και ενημερώνομαι για κάτι απ' το ίντερνετ! Ευτυχώς που υπάρχει κι αυτή η ενημέρωση!
Τέλος πάντων, κάποια πράγματα ανήκουν στην κατηγορία "προσωπικά δεδομένα", δεν το συζητάμε!
Ωστόσο, για τα κότσια μου, θα σας πω! Δεν ντρέπομαι γι' αυτά, γιατί τα απόκτησα σαν δώρο απ' τα χνάρια, κάτι σαν αποζημίωση για το τρέξιμο, το περπάτημα, την ορθοστασία και για να καταλάβουν και μερικοί φίλοι που με βλέπουν, γιατί κυκλοφορώ με σαγιονάρες το καλοκαίρι και τώρα με τσόκαρα (σαν τσόκαρο που είμαι...)
Μέχρι τώρα ήξερα πως η ζωή θέλει κότσια, σε θέλει όρθιο να παλεύεις, κάθε ώρα και στιγμή και ήξερα αυτή την έκφραση αλλιώς... Τώρα έμαθα πως ένα κοκαλάκι που πετάχτηκε ξαφνικά στα πόδια μου και πονάει πολύ, λέγεται "κότσι", (ζήλεψε και το άλλο πόδι και πάνε να γίνουν δύο, για να κάνουν παρέα φαίνεται)το σκεφτόμουνα εδώ και μέρες, να το ψάξω κι αυτό στον γκούγκλη και απόψε το βρήκα!
Μόνο που διαφωνώ με τον κύριο καθηγητή! Δεν λέει πουθενά για κούραση, παρά μόνο για ψηλοτάκουνα ή στενά παππούτσια! Δεν παίζω κύριε καθηγητά! Ούτε ψηλοτάκουνα φόραγα, ούτε στενά παππούτσια!
Όλα τα 'χε η Μαριορή, τα κότσια των ποδιών με μάραναν!
Ξυπόλητη στα γεράματα κύριε καθηγητά μου! Αυτό θα γίνει! Τα κρατάω εγώ τα ενθύμιά μου, αρκεί να μην με πονάνε! Άκου εγχείρηση! Αφού απ' αυτό δεν πεθαίνεις, φτηνά την γλυτώσαμε! Με τα άλλα τι κάνουμε, που λένε "τρέξ' τε επειγόντως στον γιατρό" και τα λέμε..."περιμέν' τε!"

Θυμήθηκα μια εποχή που δούλευα, πριν βγω στην σύνταξη, που υπολόγιζα να πάρω τρεις μέρες άδεια γιατρού, για κάποιες σοβαρές δουλειές της οικογένειας, συγκεκριμένες ημερομηνίες. Έτυχε όμως να αρρωστήσω νωρίτερα και βρέθηκα με βροχοπνευμονία στον γιατρό και του ζητούσα μόνο φάρμακα, γιατί την άδεια γιατρού που δικαιούμουνα την είχα προγραμματίσει.
Θυμάμαι που ο γιατρός με μάλωσε, μου έδωσε αναγκαστική άδεια και μου είπε τότε:
"Δυστυχώς, Κατερίνα, δεν αρρωσταίνουμε με πρόγραμμα..."
Δίκιο είχε,τότε.
Όλο και τον θυμάμαι τώρα τελευταία... αλλά το πρόγραμμα, πρόγραμμα!Πάντα θα προέχουν άλλα! Έχω ζαλίσει και τον προστάτη μου, τον Άγιο Εφραίμ!
"Βόηθα με λίγο ακόμα!" του λέω κάθε μέρα. "Κράτα με λίγο ακόμα όρθια, πριν πιάσω κρεβάτι!..."
Και με κρατάει...και τρέχω στους δρόμους με τον δίσκο, με το τσόκαρο το ορθοπεδικό και που ΚΑΙ μ' αυτό πονΑω!
Κακό πράγμα να πονάς!
Αμ, τα πενήντα Κατερίνα μου, δεν έρχονται μόνα τους! Τι νόμιζες;

Υγ. Αυτά και το φχαριστήθηκα που είπα κάτι απ' τον πόνο μου, στα χνάρια μου!