Πίσω από απλά πράγματα κρύβομαι, για να με βρείτε• αν δε με βρείτε, θα βρείτε τα πράγματα, θ’ αγγίξετε εκείνα που άγγιξε το χέρι μου, θα σμίξουν τα χνάρια των χεριών μας. Γιάννης Ρίτσος (το νόημα της απλότητας)
ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΙΓΚΡΑΣ είπε...

Οι τόποι που γνωρίσαμε δε χάνονται.
Κρεμιούνται στις λέξεις και τις χειρονομίες μας,αναπαύονται στο βυθό των ματιών μας.
Τα "χνάρια" ήταν από μέταλο που έκαιγε.
Κι ακούμπησε την καρδιά μας.

Κυριακή 17 Απριλίου 2011

Νέα μπλογκ

Το μπλογκ της Άνεμος Εκδοτική

Το μπλογκ του Γιάννη Φιλιππίδη και το ποίημα κλεμμένο από κει!

κρυώνω – κρυώνω πολύ…

υδρόγειος

που κραδαίνει – βογκάει βρυχάται πολύ – τελευταία

χωρίς τη δική μας απόφαση

απουσία δικής μας υποβολής…

θέλησή μας – εν απουσία.

κι εμείς…

ο καθένας μια ζωή

ο καθένας μια ιστορία – διαφορετική

μόνοι

ή με συντροφιά – και μόνοι

.

ήρθαμε

άβουλη – η άφιξη

τότε πώς – πώς να ‘γινε

πέσαμε – καλύτερα

κύτταρα έφτιαξαν το είναι μας

πολύτιμο για τον καθένα

ασήμαντο γι άλλους πολλούς

.

από δάκρυ θεού – ποιανού άραγε θεού

κι αγάπη ανθρώπων – μπορεί και όχι

ζωές γραμμένες σε βιβλία

σκονισμένα από αιώνες βιβλία

σε μια γλώσσα – ακατάληπτη διάλεκτο

που δε θα καταλάβουμε – ποτέ μας

–σχέδιο ποιανού ακριβώς;–

μας νανούρισε – ως την πρώτη μας σκέψη.

.

φορτωμένοι χρησμούς και κρίματα

αμαρτίες μη γενόμενες

θλίψεις – που δε φανταστήκαμε

χαρές – που δε μετρήσαμε

αν ήτανε λίγες ή πολλές

περισσότερες απ’ όσες αντέχαμε

αντέχαμε;

.

σκέψεις – που μας διαβρώνουν

λέξεις – χωρίς έννοια και ουσία

φθόγγοι να τους λέμε

να ξεγελιόμαστε – πως νοούμε κάτι

.

αλλά λάθος πιστέψαμε

οι καταδίκες πληρώνονται – αδρά, αμείλικτα

άκρα – νους – αισθήματα – μυώνες

χορτάσαμε – μια λευκή επιταγή

την κάθε μέρα…

.

να σου πω κάτι;

να σου εκμυστηρευτώ – ένα μυστικό

τώρα που μιλάμε – το νιώθω

επικοινωνούμε οι δυό μας;

.

στον κόσμο που στάξαμε – ζωή αληθινή,

συχνά κρυώνω – καρδιά μου

κρυώνω πολύ

κι όσα ρούχα κι αν φορέσω – όσα…

θαρρώ – πως δε μου φτάνουν

εγώ – εγώ σου λέω, και μ’ ακούς

.

συνεχίζω – να κρυώνω

το ψύχος δε κατευνάζεται – μέσα μου

συνεχίζω – να κρυώνω

με μάτια – βλέμματα φοβισμένα

που ονειρεύτηκαν κάποτε – αλλιώς

να απασφαλίζουν τα πρωινά – χαρούμενα

κοιτώντας έναν ήλιο – που δεν βλέπω

.

εγώ κρυώνω – καρδιά μου

κρυώνω – ακόμα – για πόσο θ’ αντέχω

το κρύο στο κορμί – την παγωνιά μέσα μου

.

ως πότε

θα κρυώνω – κουράστηκα πια λέω

κι έπειτα

επιμένω να το ξεχνώ

γιατί γεννήθηκα παρέα με δυο λέξεις

άγνωστες τότε σε μένα

τη μια την λέγανε όνειρο

την άλλη τη γνώριζαν – ως ελπίδα

την άλλη τη λέγανε – ελπίδα…

κι ακόμα

επιμένω να φορτώνομαι ρούχα – εγώ

.

αλλά χόρτασα πια υγρασία – καρδιά

βράχηκα πολύ – μούλιασα νερό πια…

.

Δεν υπάρχουν σχόλια: