Νίκος Ντακάκης
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗ ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΥ
ΕΠΙΚΑΙΡΑ 27/01-02/2/11 σελ.126 τεύχος 67ο
Αφορμή το μυθιστόρημά του "Η αδελφότητα των στεναγμών" από τις εκδόσεις Λιβάνη.
Τα "θερμά μου Συγχαρητήρια" είναι πολλά και σταθερά για τον Νίκο Ντακάκη, ακόμα και για τα λεγόμενά του στην συνέντευξη, αλλά επειδή εγώ πιστεύω περισσότερο από εκείνον στο πεπρωμένο, θέλω λίγο να τον "τσιγκλίσω"...
Πιστεύετε στο πεπρωμένο και πόσο μπορούν οι άνθρωποι να το αλλάξουν;
Σε καμιά περίπτωση δεν πιστεύω στο πεπρωμένο. Αλίμονο αν ίσχυε κάτι τέτοιο. Τότε θα έπρεπε να τα παρατήσουμε όλα και να καθίσουμε σε μια άκρη να κλαίμε τη μοίρα μας. Δεν μπορώ, από την άλλη, να παραγνωρίσω το γεγονός ότι τυχαία συμβάντα, συμπτώσεις, συγκυρίες, ή όπως αλλιώς τα ονομάζουμε, παίζουν πολλές φορές καθοριστικό ρόλο, τόσο στο ρου της Ιστορίας όσο και στην πορεία που θα ακολουθήσουμε στη συνέχεια. Ετοιμότητα, προσήλωση στο στόχο και διαρκής αγώνας είναι η συνταγή για να διαμορφώσουμε τη δική μας διαδρομή.
Παράξενο... Δακτυλογραφώντας το, είδα ότι καλά τα λέει, κι εδώ! Το "μπαλώνει" στο τέλος με την ετοιμότητα, προσήλωση κ.λ.π.για την δική μας διαδρομή στην ζωή.
Όλη η ένστασή μου ξεκίνησε απ' την απόλυτη πια αποψή μου για την ίδια την ζωή. Μετά από μια πορεία ζωής πενήντα χρόνων, όχι και ιδιαίτερα εύκολης, κατέληξα πως είτε κλάψουμε, είτε αφεθούμε, είτε προσπαθήσουμε παραπάνω, άμα είναι "γραμμένο" να διακοπεί αυτή, δεν σε σώνουν εκατό συμπτώσεις!...
Ξέρω κάποιους μύθους παλιών... Θα τους γράψω κάποια στιγμή.
Ντακάκη μου, ΚΑΛΟΤΑΞΙΔΟΣ κι ΕΣΥ και Το Βιβλίο σου!
Άσε με εμένα να παραμιλάω, ειδικά σήμερα που εσύ και η Φωτεινή παίξατε καθοριστικό ρόλο στη ζωή μου...
ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ, εύχομαι σε σας και στις οικογένειές σας!
2 σχόλια:
Κατερίνα μου,
(μαζί η Φωτεινή -θυμάσαι την λευκή αμαρυλλίδα στην άμμο;!!!- και ο κ. Ντακακης... τα λεγαμε πολύ καιρό πίσω...)
και πάλι, γλυκειά μου Φίλη,
έπρεπε να συμβούν μερικά πράγματα στη ζωή μου για να καταλήξω στο ότι και να κάνουμε -και πρέπει να προσπαθούμε...- στο τέλος
γίνεται αυτό που είναι να γίνει...!!!
Εμείς μόνο που δεν βλέπουμε τα ενδιάμεσα στοχεύοντας στο "ταξίδι"!!!
Κάθε στιγμή, κάθε εσυμβάν είναι και από μία εμπειρία...
Ποιος από μας, όμως, σκέφτηκε δυο και τρεις φορές να κυριολεκτήσει ΤΙ γίνεται και να προχωρήσει κατόπιν, αφού όλοι ενεργούμε εξ ενστίκτου και ανεύθυνα...
Αυτή είναι η προσωπικότητα εκάστου, θα μου πείτε, κι όμως,
η... ζύμη είναι απλά ζύμη... αν δεν πλαστεί όπως πρέπει, τελικά ξυνίζει και "χαλάει..."
Α! θα φταίει το πολύ χιόνι...
ας μη συνεχίσω, φίλοι μου,
πάντα με αγάπη,
Υιώτα
αστοριανή,
ΝΥ
Πώς δεν θυμάμαι, Γιώτα μου; Τα φύτεψα κι εγώ, αλλά δεν φύτρωσαν...! Έχασε και τα δικά σου σπόρια η Φωτεινή, σήριαλ!
Θα την στείλουμε να μαζέψει και φέτος σπόρους, να δούμε, αν θα φυτρώσουν!
Κάτι σαν την παροιμία που λέει η Φωτεινή: "Το θα το φύτεψαν, αλλά δεν φύτρωσε!"
Κάπως έτσι την πάθαμε και με την αμαρυλλίδα της άμμου!
Όσο για τον φίλο μας τον Ντακάκη είναι ο συγγραφέας που γνώρισα πριν από σένα, που πίστεψα στο ταλέντο του πολύ και χαίρομαι πολύ που δικαιώνομαι, όπως και με σένα!"Κλέβω" κι εγώ μερίδιο απ' την χαρά σας, όπως κατάλαβες!
Τώρα περιμένω να δικαιωθούν και κάποιοι άλλοι φίλοι που αξίζουν και μετά, να ηρεμήσω κι εγώ, αφού νιώσω ότι ο χώρος του βιβλίου έγινε δίκαιος!
Μ' αρέσει ο τρόπος που το διατυπώνεις, Γιώτα μου! Ίσως είναι θέμα εμπειριών τελικά, για να καταλήξει σ' αυτό το συμπέρασμα ο άνθρωπος, ότι δηλαδή, "άμα δε σε θέλει, δε σε θέλει"! Κάτι σαν την μπάλα που δεν μπαίνει στα δίχτυα που λέει και ο άντρας μου!
Κι αυτό με τη ζύμη, πολύ μ' άρεσε!
Α, ρε Γιώτα μου! Σ' ευχαριστώ που αφήνεις τα σημαντικά χνάρια σου στα χνάρια μου!
Φιλάκια σου πολλά, τα λέμε!
Δημοσίευση σχολίου