Πίσω από απλά πράγματα κρύβομαι, για να με βρείτε• αν δε με βρείτε, θα βρείτε τα πράγματα, θ’ αγγίξετε εκείνα που άγγιξε το χέρι μου, θα σμίξουν τα χνάρια των χεριών μας. Γιάννης Ρίτσος (το νόημα της απλότητας)
ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΙΓΚΡΑΣ είπε...

Οι τόποι που γνωρίσαμε δε χάνονται.
Κρεμιούνται στις λέξεις και τις χειρονομίες μας,αναπαύονται στο βυθό των ματιών μας.
Τα "χνάρια" ήταν από μέταλο που έκαιγε.
Κι ακούμπησε την καρδιά μας.

Τρίτη 14 Σεπτεμβρίου 2010

«ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΠΕΤΟΥΝ, ΤΑ ΓΡΑΠΤΑ ΜΕΝΟΥΝ» - ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

“VERBA VOLANT, SCRIPTA MANENT” «ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΠΕΤΟΥΝ, ΤΑ ΓΡΑΠΤΑ ΜΕΝΟΥΝ»

"Γράφεις. Τι γράφεις;" με ρώτησε πριν είκοσι χρόνια ο άντρας μου, όταν είδε να κρύβω ένα τετράδιο.

«Τίποτα», είπα την πρώτη φορά και το έκρυψα ένοχα κι αλλάζοντας κουβέντα.

Τις επόμενες φορές ήμουνα πιο προσεκτική. Πρόσεχα να μη με πιάσει κανένας να γράφω. Αυτό ήταν το μεγάλο μου μυστικό. Ένιωθα πως έτσι προστάτευα την ψυχή μου, γιατί καταλάβαινα πως εκείνη έγραφε και πως ήταν πολύ ευαίσθητη για να βρεθεί σε κοινή θέα.

Εγώ ήμουνα η δυνατή. Για τους άλλους. Δεν ήθελα να δουν την αλήθεια μου. Φοβόμουνα μην αλλάξει η γνώμη τους για μένα. Ντρεπόμουνα. Ίσως αν έβλεπαν την «Αχίλλειο πτέρνα μου», να μη μ’ αγαπούσαν πια…

Έτσι σκεφτόμουνα τότε. Κι όλο έγραφα. Κι όλο έκρυβα. Ώσπου μια μέρα τα τετράδια έγιναν πολλά, οι ώρες της γραφής ακόμα περισσότερες και το μυστικό μου το έμαθαν όλοι.

«Γράφεις! Τι γράφεις; Πόσα γράφεις; Ποιος θα τα διαβάσει; »

«Δε γράφω για να τα διαβάσουν. Γράφω από δική μου ανάγκη», απαντούσα.

Τότε κατάλαβα πως δεν μ’ ένοιαζε πια η γνώμη των άλλων, είτε με διάβαζαν, είτε όχι. Όσοι μ’ αγαπούσαν πραγματικά, και με διάβαζαν, απλά θ’ αγαπούσαν και την ψυχή μου.

Πέρασαν χρόνια από τότε. Τώρα γράφω φανερά, όταν προλαβαίνω, μα πάλι, τα φρέσκα… τα κρύβω. Μέχρι να μεστώσουν… Να ξεπεραστούν λίγο, να μην πονάνε, να μην θίξουν, να μην πληγώσουν.

Σήμερα, ενώ έκανα καθαριότητα στα χνάρια, άκουσα μέσα μου μια σκληρή φωνή να με ρωτάει: «Κατερίνα, πότε θα γράψεις; Πνίγεσαι!»

Αυτό ήταν. Τότε άρχισαν διάφορες φωνές να τιμωρούν τ’ αυτιά μου:

«Δε γράφεις πια. Γιατί δεν γράφεις; Κι αν γράψεις, τι θα γράψεις; Και γιατί να γράψεις; Και τόσα χρόνια που έγραφες, τι έγινε; Και γιατί και τώρα θέλεις να γράψεις; Κι αν γράψεις τι έγινε; Κι αν δεν γράψεις πάλι, τι έγινε; Τόσοι γράφουν! Όλοι γράφουν! Τι γράφουν; Πού γράφουν; Γιατί αυτοί γράφουν;»

Κάποια στιγμή νόμιζα πως το κεφάλι μου θα σπάσει. Ζαλίστηκα. Κάθισα σε μια καρέκλα και κοίταξα αν υπήρχε κοντά μου μολύβι και χαρτί.

Δεν υπήρχε. Ούτε και είχα δύναμη να τα ψάξω. Κάποτε τα έψαχνα. Τώρα, δεν είχε νόημα. Δεν προλάβαινα. Σε λίγο έπρεπε να φύγω για το σπίτι. Κι εκεί πάλι, δουλειές με περίμεναν.

Τι κι αν το σπίτι ήταν γεμάτο άδεια τετράδια και μολύβια; Οι φωνές είχαν κρυφτεί ή καλύτερα είχαν πετάξει, σαν τα πουλιά, σαν τα λόγια που δεν γράφτηκαν στην ώρα τους.

Μόνο μια δυνατή φωνή παρέμεινε στ’ αυτιά μου κι επέμενε:

«Ρε Κατερίνα, αφού ζεις μια δύσκολη εποχή και δεν προλαβαίνεις να γράψεις, ρώτα τουλάχιστον τους άλλους. Να δεις. Να μάθεις. Είναι πολλοί αυτοί που γράφουν; Κι αν γράφουν, τι γράφουν; Πεζό ή ποίηση; Και πότε γράφουν; Νύχτα, μέρα, στη δουλειά, στο δρόμο; Πού γράφουν; Στο χαρτί, στον υπολογιστή, στο ίντερνετ, στο σώμα τους; Πότε γράφουν; Όταν είναι χαρούμενοι; Όταν είναι λυπημένοι; Όταν δεν έχουν τι να κάνουν; Και τι γράφουν τέλος πάντων; Εκθέσεις ιδεών, φαντασία, τα προβλήματά τους; Πώς νιώθουν όταν γράφουν; Πώς νιώθουν αφού γράψουν; Τι χάνουν; Τι κερδίζουν; Γιατί γράφουν, τέλος πάντων; Κι όταν πάλι δεν γράφουν, πώς υπάρχουν; Πώς ανασαίνουν;»

Κάπου εκεί ξυπνήσανε και άλλες φωνές:

Δεύτερη φωνή: Άσε. Αυτό θα τους το πεις εσύ, αν εκείνοι δεν το έχουν νιώσει.

Τρίτη φωνή: Σημείο και ώρα συνάντησης έδωσες για να σου λύσουν τις απορίες;

Πρώτη φωνή: Στο στέκι μου, εκεί που είναι η δουλειά μου. Εκεί που προσπαθώ να κάνω και το κέφι μου συνάμα.

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Παραδοσιακό Καφενείο «Τα χνάρια», Κουταρέλια 14Δ, Βόλος.

Τετάρτη 22 Σεπτέμβρη 2010 και ώρα 6:30 μμ.

Όλοι οι γράφοντες έχουν τον λόγο. Άσημοι και διάσημοι.

Τηλέφωνο για προγραμματισμό συμμετοχής 24210-32602 (ώρες καταστημάτων)

Κατερίνα Σταματίου-Δεσπότη, Παπαθεοδώρου

14 σχόλια:

Τα χνάρια είπε...

Ο/Η Μηθυμναίος άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "«ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΠΕΤΟΥΝ, ΤΑ ΓΡΑΠΤΑ ΜΕΝΟΥΝ» - ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ":

Όταν ήταν να γράψω την πρώτη μου έκθεση, Κατερίνα, με τη λευκή σελίδα μπροστά μου, αναστατώθηκα μ’ εκείνη την αναστάτωση που έχει αγωνία αλλά και μια λαχτάρα... Τα κατάφερα παρ’ όλους τους φόβους μου.
Απλά αυτό που έκανα: κάθισα και «ζωγράφισα» πάνω στο χαρτί με γράμματα... τις σκέψεις μου.
Στη συνέχεια, είχα την τύχη τα πρώτα μου γραφτά να έχουν πολύ καλή κριτική από ανθρώπους που εκτιμούσα κι αυτό μου έδινε φτερά. Μου έδινε την δυνατότητα να πιστεύω στον εαυτό μου.
Τώρα γράφω για να συντηρήσω τις αναμνήσεις μου, που έρχονται ξαφνικά στο μυαλό μου και μ’ αυτό τον τρόπο υπάρχω για ένα διάστημα συντροφιά με κάποια πράγματα ή πρόσωπα.
Α, γράφω κι όταν είμαι λυπημένος, θυμωμένος και φυσικά (και πιο συχνά) όταν εξομολογούμαι

Και να ξέρεις, είμαι ασπούδαστος. Με δίδαξε το διάβασμα, ίσως και η φύση της Λέσβου… που εμπνέει.

Υποθέτω, πως τα γραμμένα τετράδιά σου, θα είναι ο ανεκτίμητος θησαυρός σου.

Καλή επιτυχία να έχετε!!!

Τα χνάρια είπε...

Ο/Η Διονύσης Μάνεσης άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "«ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΠΕΤΟΥΝ, ΤΑ ΓΡΑΠΤΑ ΜΕΝΟΥΝ» - ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ":

Α, αν άρχισαν και τέτοια δραστηριότητα τα χνάρια...πολλοί στα χνάρια τους θα βαδίσουν.
Πολύ ωραία ιδέα, Κατερίνα, ελπίζω να πάει καλά. Με ανυπομονησία θα περιμένουμε να δούμε τι έγινε ( Μια και, δυστυχώς, το βλέπω λίγο δύσκολο να ξεπερνάμε πρακτικές δυσκολίες και να δηλώνουμε το παρόν επί τόπου)
Για να δούμε, λοιπόν! Καλή επιτυχία!

Τα χνάρια είπε...

Παιδιά, δεν το πιστεύω με σας! Τι με παιδεύετε; Αφού εδώ υπάρχω τώρα! Αυτή η σελίδα κινείται σε πρώτη βάση.
Τα αντέγραψα εδώ. Να μη σκορπιέμαστε περισσότερο!
Ξέρω ότι σας έχω ζαλίσει κανονικά, μα τι να κάνω η έρμη;
Προέκυψαν και τα χνάρια!Κατηγορείστε τη ζωή και όχι εμένα!
Καταδικάστη την!
Φιλάκια! Σας αγαπώ κι ας με παιδεύετε!
Πού θα πάει; θα σας φέρω κι εσάς στα χνάρια! Στην πράξη εννοώ! Να μου το θυμηθείτε! Μόνο να είμαι καλά! Κι εσείς!

Τα χνάρια είπε...

Το ότι "γράφεις" Στράτο μου, φάνηκε από νωρίς! Το καλό είναι που έχεις διαβάσει κιόλας! Αυτό ήταν ο καλύτερος οδηγός! Όχι σαν κι εμένα που άρχισα να διαβάζω μετά την έκδοση τριών βιβλίων!
Άσε τι γράφουν τα χαρτιά μου, Στράτο μου! Πολλά τα έβαλα φωτιά, πριν καούν άνθρωποι!
Εγώ γράφω πάντα εξομολογητικά, δυστυχώς και οι εξομολογήσεις είναι μόνο για παπάδες! (και δύσκολα πάς ακόμα και σ' αυτούς, αυτή την εποχή!)
Εγώ έχω έναν αόρατο "χασάπη" που κόβει συνέχεια.
Ακόμα κι απ' αυτό το μεγάλο κείμενο που διάβασες και το έγραψα σ' ένα τέταρτο τα ξημερώματα, για να προλάβω ημερομηνίες, κόπηκαν λογάκια!
Είναι να μην πάρω φόρα!
Βιαστικά φιλιά, Στράτο μου! Πρέπει να ξυπνήσω και πρωί. Ευχαριστώ για τις ευχές!
Θα τα ξαναπούμε. Από δω, ε;

Τα χνάρια είπε...

Αυτό "το παρόν επί τόπου" μ' έχει φάει, Διονύση μου, αλλά δεν με πειράζει! Καλοσωρίζω το άγνωστο και το καινούργιο για μένα και αναλαμβάνω και μιλάω εγώ για τους γνωστούς, φίλους, διάσημους κ.λ.π.
Την προηγούμενη φορά, ως και την σονάτα του Ρίτσου απήγγειλα! Αμ, τι νόμιζες; Μπήκα στον χορό, θα χορέψω, ξέρω δεν ξέρω!
Πολλά φιλιά και σε σένα! Καλή Αρχή στο Σχολείο σου και στα μπλογκ σου, τα ξαναλέμε!
Ευχαριστώ για τις ευχές!

Τα χνάρια είπε...

Μια αδελφή μου με λέει "βιαστούρα", εδώ και χρόνια!
Μα, αν δεν ήμουνα, δεν θα είχα κάνει τόσα!
Γι' αυτό συγχωρείστε με που γράφω στο πόδι, με πολλά γραμματικά και εκφραστικά λάθη!
Για μένα ο ταχυδρόμος δεν χτυπάει λόγω χρόνου, ποτέ δυο φορές!
Πάντα μία και φεύγει...
Τρέχει να προλάβει...
Τους άλλους και τον εαυτό του...

Ανώνυμος είπε...

... κι όχι τίποτ’ άλλο, Κατερίνα μου,
τα "πράγματα" έχουν σοβαρέψει κι εγώ έλεγα να αναρτήσω δικά μου...αχνάρια, που τα έστειλε η...Φύση, για να σου τ’ αφιερώσω...
Μ’ έβαλες σε μεγάλη σκέψη... όμως, γνωρίζοντας ότι η πραγματική αλληλο-εκτίμηση θα δεχτεί τις τρελο-μοναξιές μου...
παίρνω φόρα... και σε παραπέμπω στην Αστοριανή!!!!!!
ΥΓ.
... κι εγώ, εδώ, στις 26 του μήνα, 5.00 μ.μ.,θα έχω την συμμετοχή μου στην εκδήλωση των Αθηναίων για τα 2500 χρόνια...
κ.λ.π.... θα τα πούμε, το ξέρεις.
Καλή Επιτυχία,
Πάντα με αγάπη,
Υιώτα
αστοριανή
ΝΥ

Μηθυμναίος είπε...

Ε, τότε να αφήνουμε τα "χνάρια" μας στα ΧΝΑΡΙΑ, όπως πεις εσύ, Κατερίνα μας...

Και πάλι καλή επιτυχία!!!

Τα χνάρια είπε...

Γιωτάκι μου, τα είδα τα χναροκολόκυθα! Υπέροχα!
Σ' ευχαριστώ πολύ! Σου έγραψα εκεί!
Πολλά πολλά φιλάκια και ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ και σε σένα! Να δούμε ποιος θα κάθεται μετά να διηγείται τα αποτελέσματα!
Μήπως ξέρεις καμιά εύκαιρη εθελόντρια γραμματέα, να αναλάβει τα μπλογκ μας;
Φιλιά σου, φιλενάδα μου! Τα λέμε!

Τα χνάρια είπε...

Στράτο μου, πειράζει που θέλω να είμαστε πιο κοντά;
Συγγνώμη που σ' έβαλα σε τέτοιο κόπο, μα εδώ είναι το "γλέντι", τώρα!
Φιλάκια πολλά, φίλε μου και σ' ευχαριστώ πολύ πολύ!
Άντε ν' ανοίξεις το μπλογκ σου, ντε! Τέλος οι διακοπές! Παρ' το απόφαση!Μαζευόμαστε όλοι μέσα, σιγά σιγά!

Τα χνάρια είπε...

Η επιτυχία παιδιά, δεν είναι στο χέρι μου! Εξαρτάται ποιοί θα τιμήσουν την κίνησή μου...
Θέλω πράγματι να πετύχει, με όλη μου την ψυχή! Είδωμεν! Κοντά είμαστε. Γι' αυτό έβαλα μικρή προθεσμία, μην πάω και από άγχος!

Τα χνάρια είπε...

Και επί τη ευκαιρία, να απαντήσω σε μερικές ερωτήσεις που μου έγιναν σήμερα, γιατί η πρόσκλησή μου δεν ήταν και πολύ κατατοπιστική:
Εννοείται ότι είναι δωρεάν!
Εννοείται ότι μπορούν να έρθουν μόνο για να ακούσουν τους άλλους και όχι να μιλήσουν!
Εννοείται πως όλοι ντρεπόμαστε, μα θα είναι όλα απλά και χωρίς κανένα στήσιμο.
Εννοείται πως είναι καφενείο και όχι Μέγαρο Μουσικής!
Εννοείται ότι ο χώρος είναι μικρός, μα όταν εμείς θέλουμε, χίλιους καλούς χωράει!
Αυτή τη φορά θα έχω κι ένα μικρόφωνο για ν' ακούγονται και έξω.
Εννοείται πως δεν θα ανακοινώσω ονόματα ατόμων που θα παρευρεθούν, ακόμα κι αν τα μάθω.
Μετά όμως, όλα θα τα μαρτυρήσω!
Αυτά, απ' ότι θυμάμαι τώρα!

Τα χνάρια είπε...

Α, ναι! Εννοείται πως η εκδήλωση μπορεί να είναι μια έκπληξη, ακόμα και για μένα, εφόσον απευθύνομαι σε γράφοντες οι οποίοι είναι και πολλοί!
Μια νέα γέννα, πάλι! Άντε να δούμε τι παιδί θα βγάλουμε!

Ἅ λ ς είπε...

γεια και απο μενα!!! καλες συναντησεις!!!!!!:))